Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΛΟΥΣΑΝ για ενιαίο μισθολόγιο. Όσο να’ ρθουν εκλογές και η νίκη. Πολύτιμη, ηδονική, «κερδοφόρα». Η τετραετίες περνούσαν με αρμονική συνύπαρξη της εξουσίας με τον λαό των διεκδικήσεων. Οι συνδικαλιστές μπροστάρηδες στα μετερίζια του «αγώνα» κι ο ψηφοφόρος με ψηλά τον πήχη των διεκδικήσεων. Ψηλά και το «λάβαρο» της ψήφου του, που έκανε τον πολιτικό να σχεδιάζει με…ρέοντα τα σάλια του.

ΚΑΙ φτάσαμε στο σήμερα της πενίας και της βασανιστικής αναζήτησης πόρων. Για «τρύπες» που άνοιξαν κυβερνήτες και κυβερνώμενοι. Με την απραξία και με τα «έργα» τους. Τι κάνουμε, που οι στρόφιγγες έκλεισαν και άνοιξε η όρεξη των πιστωτών μας;

ΔΕΝ σηκώνει άλλα μέτρα οριζόντια-σηκώνει…κάθετα. Γι αυτό και η ματιά μας οριζοντίως και καθέτως να σαρώνει μισθούς ευνοουμένων και προνόμια άθικτα και ανθεκτικά στο χρόνο. Κι αν το «ενιαίο» ήταν στοιχείο προεκλογικής ψευτιάς και διαπραγμάτευσης, είναι καιρός, «τώρα που γυρίζει». Αν όμως δεν στέρξουν οι αρμεχτές των «ευγενών ταμείων»; Υπάρχει και ο δρόμος της παραίτησης. Με τα κεκτημένα υπό μάλης κι είναι αρκετά για…τζάκι και απομνημονεύματα.

ΘΕΛΕΙ «τόλμη και αρετή η ελευθερία», αλλά οι πολλοί προτιμούν την «ελευθερία» της τσέπης. Κατά τη φιλοσοφία της εποχής μας. Με τα «ιδανικά» και τις αξίες της.

ΚΑΙ πάμε στους νομοθέτες μας. Το ένα μάτι κλειστό απ’ την ανία των συνεδριάσεων και τ’ άλλο ανοιχτό για την ψήφο. Μεταφορικό μέσο για μιαν έδρα με τα καλούδια της που δεν έχουν τελειωμό. Για παλιούς, καινούριους, παρελθόντες και μελλοντικούς. Δεν έχουν λόγο να τα «χαλάσουν» με τους υψηλόμισθους (ανα)ταράσσοντας τα νερά. Κι ούτε θα βασανίζονται απ’ τις σοσιαλιστικές τους παρορμήσεις. Δεν τους ενοχλούν οι έχοντες, δεν τους απασχολούν οι μη έχοντες και π.χ. οι «εργαζόμενοι» της Βουλής θα παραμείνουν ανενόχλητοι.

ΕΜΕΙΣ περιμένουμε. Μια Κυβέρνηση που τόσο εύκολα αποφάσισε για κρατήσεις και περικοπές οφείλει να χρησιμοποιήσει τη χατζάρα της και για τα κεφάλια (με το κεφάλαιο) που «προεξέχουν». Για ρυθμίσεις που επιβάλλονται. Για μια κατά προσέγγιση σε ένα (de facto) Ενιαίο Μισθολόγιο.

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΣΤΟΝ Ενικό» και ήταν ένας. Απέναντι εκπρόσωποι εργαζομένων στα νοσοκομεία, συνδικαλιστές και «ελεύθεροι σκοπευτές». Μόνο οι τελευταίοι ήσαν «γνήσιοι». Οι συνδικαλιστές κουβαλούσαν το (κρυμμένο) κομματικό τους ταμπελάκι κι ήταν ο λόγος τους ΠΡΟ-ΚΑΤ και ευθυγραμμισμένος με τις απόψεις του «εντολέα» και τις…αρχές του κόμματος.

ΚΑΙ, βέβαια, καλώς έπραττε ο κ. Γεωργιάδης (Υπουργός) και τους αποκάλυπτε ως προς το κόμμα και την παράταξη. Δεν μπορείς να εκπροσωπείς εργαζομένους κατά κόμμα και «ιδεολογία» φορώντας επιδεικτικά το κομματικό σου ταμπελάκι στις συνάξεις και για την ψήφο και να το κρύβεις επιμελώς και…αγωνιωδώς σε δημόσιες τηλεοπτικές εμφανίσεις.

ΠΑΜΕ παρακάτω και στην ουσία της πολύωρης και βασανιστικής νύχτας, με τον κ. Άδωνη σε ρόλο…τερματοφύλακα. Είχαν τα δίκια τους ένας-ένας, πρόβαλλαν τα αιτήματά του κλάδου, περίμεναν…συντριβή του «εχθρού», αλλά το κύμα των επιθέσεων έσκαγε και χάνονταν στο τείχος του Ε.Ο.Π.Π.Υ. Του νέου φορέα που κουβαλάει τα ελλείμματα δεκαετιών και τις αμαρτίες λειτουργών του, ανάκατων με λαμόγια και οικονομημένους που σιωπούν.

Η νύχτα πέρασε και οι «δράστες»-υπαίτιοι της κατάντιας και ολετήρες του ΕΣΥ παρέμειναν στο σκοτάδι, ως άτομα, ομάδες και σινάφια. Ούτε καν ο απόηχος του πάρτι έφτασε στα κλειστά αυτιά, αποκαλύψεις και κατάθεση της αλήθειας που ζεματάει.

ΤΙ περιμέναμε; Ειλικρίνεια και τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων. Μίλησαν για φάρμακα και ποσοστά με τον ΕΟΠΠΥ απέναντι, χωρίς να νοιάζονται για τα ελλείμματα. Λες κι είναι τρίτο(ς) κι άσχετος Οργανισμός μόνο για άρμεγμα και χωρίς ανατροφοδότηση.

ΔΕΝ μίλησαν για κυκλώματα και «φαγάνες», για πιράνχας και οργανωμένους, για «πόθεν έσχες»…γλεντζέδων, του πάρτι, για περιουσίες που φτιάχτηκαν απ’ το φάρμακο, για το φακελάκι του παρελθόντος που έγινε βίλες και καταθέσεις στην Ελβετία. Κολλημένοι στο «λαβείν», δεν αποκάλυψαν υπογραφές ενόχων της κατάντιας κι ούτε απαίτησαν να πάει ΕΝΑΣ τους στη φυλακή. Και, βέβαια, το πέρασαν ξώφαλτσα πως ακόμα και σήμερα «παρεπιδημούν» (στο κουρελιασμένο) ΕΣΥ λαμόγια που δεν τα ξεχωρίζεις εύκολα απ’ τους έντιμους και εργατικούς γιατρούς και προσωπικό.

ΤΟ «δούναι και λαβείν» πάνε μαζί και δεν θα πείσεις, αν τα ξεχωρίσεις.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΥΤΗ η ανυπακοή θα μας φάει. Η «λευτεριά» που λέγαμε. Η απελευθέρωση απ’ τα δεσμά τα σιδερένια (που σκουριάζουν), για άλλα χρυσά που δεν σκουριάζουν (Άρης Βελουχιώτης για την εναλλαγή των αλυσίδων του Ναζισμού από εκείνες των Άγγλων).

ΤΕΛΟΣ η απόλαυση των δανεικών και η ευωχία της ανεμελιάς. Ήρθαν καιροί δύσκολοι, κι αν θέλουμε να καμαρώνουμε με το φωτοστέφανο του ατομικού φιλότιμου να διαμορφώνει το εθνικό, οφείλουμε να’ μαστε συνεπείς. Στους (άρπαγες και ανθέλληνες)

αλλά και στην ευρωπαϊκή πίστη, μιας και βρεθήκαμε στο ίδιο κλαμπ της (υποτιθεμένης) αλληλοϋποστήριξης και συμπόρευσης.

ΚΑΙ τι θα’ καναν οι «κουτόφραγκοι», αν τους ζητούσαν απογραφή των διοικητικών στα πανεπιστήμια τους; Θα έσπευδαν ως (καθ’ ημάς)…κορόιδα να απογραφούν. Με στοιχεία πραγματικά και υπογραφές υπευθύνων που δεν παίζουν με τα δημόσια και το κύρος της δημόσιας διοίκησης.

ΕΔΩ το πράμα αλλάζει. Με τους όψιμους «εν δημοκρατία» που διεκδικούν αντιστασιακές δάφνες. Δεν υπακούμε, δεν πειθαρχούμε και…«μολών λαβέ». Με το αζημίωτο και σε μιαν «αδρανειακή» συνέχιση της συνήθους αντίδρασης εκ του ασφαλούς, που αναδεικνύει «ήρωες» και καταξιώνει συνδικαλιστές.

ΕΥΤΥΧΩΣ που η ανάγκη μας χτυπάει την πόρτα και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως». Τέλος τα παιχνίδια στη δεξαμενή της ασυδοσίας, οι ηρωισμοί με τζάμπα μάγκες σε καιρούς κρίσης. Δίνετε τα στοιχεία, «αυτοπαρουσιάζεστε», λέτε κι ένα τραγούδι. Όχι γιατί το γουστάρει η εξουσία και οι διεκπεραιωτές της διάσωσης(;) μιας Ελλάδας που ακροβατεί στο χείλος του γκρεμού. Γιατί…λοιπόν;

ΓΙΑ ‘μας τους τρίτους και άσχετους με τα διοικητικά των πανεπιστημίων, αλλά εξόχως ενδιαφερόμενους για τη φορολόγησή μας. Και για την «διατροφή» απατεώνων ανάμεσα σε αθώους και τίμιους εργαζόμενους-διοικητικούς στα Πανεπιστήμια. Και τι εννοούμε; Πως δεν ανεχόμαστε να (δια)τρέφουμε, να συντηρούμε και να μισθοδοτούμε διοικητικούς με πλαστά χαρτιά και τίτλους. Ούτε και ευνοούμενους της πολιτικής αλητείας που φρόντισε να τους εξασφαλίσει πόστο, μισθό και σιγουριά στα…παραπανεπιστημιακά του υδροκεφαλισμού και της αδικίας.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ τις λίστες. Τι άλλο; Να πάνε σπίτι τους οι υπεράριθμοι, οι «πλαστοί», δοτοί και φυτευτοί.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΑΝ ανάσα στον κυκεώνα των θεμάτων και των προβλημάτων. Κι αυτό είναι πρόβλημα-καρπός και συνέπεια των καταλήψεων, της «πενταήμερης» και της μαγκιάς στα σχολεία. Με μόρφωση δυσανάλογη των μέσων της εποχής μας και αγωγή συμπυκνωμένη στη δημόσια συμπεριφορά του μαθητή. Σκορπάει τη βρισιά δεξιά κι αριστερά, νιώθοντας «λεύτερος». Η μαθήτρια «προετοιμάζεται» στον καθρέφτη και προσέρχεται στο μάθημα με ρουζ και σκουλαρίκια.

ΚΙ εμείς; Καμαρώνουμε! Για το «δημοκρατικό-προοδευτικό» σχολείο (με φανερά θύματα και αφανείς θύτες), ενοχλημένοι για τον σταυρό στη σημαία(!), την εικόνα στην αίθουσα και για την πρωινή προσευχή, τις εθνικές γιορτές και για τις παρελάσεις. Αδιάφοροι για τα καλλιστεία ημίγυμνων κοριτσόπουλων στη «γέφυρα της ομορφιάς»..

ΦΤΑΙΕΙ το παιδί-θαυμάστρια της κας Μενεγάκη; Ο μαθητής-φαν του κ. Λαζόπουλου; Ας ψηλαφίσουμε το αποτέλεσμα της εκπαίδευσης και τους «πικρούς» καρπούς μιας δαπανηρής και αλλοπρόσαλλης εκπαίδευσης, στον προφορικό λόγο π τ υ χ ι ο ύ χ ω ν.

• Βάζει άλλους παραμέτρους (Κοτσούμπας Γ.Γ. ΚΚΕ/Μέγα)
• Άπαντες οι περιπτώσεις (Δρέττα/ΠΑΣΟΚ/ΣΚΑΪ)
• Μιλούν για πρωτογενές πλεονάσματα (Μακρή/ΑΝΕΛ/ΣΚΑΪ)
• Ενημέρωσαν τον εκτελών χρέη (ΣΚΑΪ)
• Υπόλογος και άλλων δύο ληστείων (ΑΝΤ1)
• Το εποχιούχο επίδομα (ΣΚΑΪ)
• Θέλει να αποφύγει κάθε είδους κινητοποιήσεων (ΑΛΦΑ)
• Βιώνει έναν κυκέωνα προβλημάτων (Καθηγητής/ΑΝΤ1)
• Δαμόκλειος σπάθα (Γαρουφάκης/ΣΚΑΪ)
• Εμείς το’ χουμε ανάγει σε…(Πολίτης/ΣΤΑΡ)
• Του συγκυβερνούντος λαϊκού κόμματος (Μέγα)
• Για την τοποθέτηση της ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση (Αναγνωστάκης/Μέγα)
• Εξέτασαν ακόμα και τα φοριαμό (ΣΚΑΪ)
• Αυτό νοιάζει τον κόσμο (Αμπατζόγλου/ΑΝΤ1)
• Τρεις ξύλινοι ράβδοι (ΣΚΑΪ)
• Άνηκε (ο παραπάνω)
• Δεν μπορεί να αναχθεί ένα κόμμα που να διαπράγει εγκλήματα (ΣΚΑΪ)
• Μεταξύ Γρεβενά-Κοζάνης (ΣΚΑΪ/Δελτίο καιρού)
• Είτε απ’ τους αστυνομικούς που ήσαν παρών (ΑΝΤ1)
• Που πλαισιούν (Μέγα)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΑΣ προτιμούν οι ξένοι (τουρίστες) και ας…όψεται ο Ήλιος, οι θάλασσες και τα νησιά μας. Αυτά δεν υπόκεινται στη διάθεσή μας να τ’ αλλάξουμε. Όλα τα άλλα τα βάζουμε χέρι. Κατά το γούστο εκάστου (νεο)έλληνα που βρωμίζει τις παραλίες, κατά τον πολιτισμό μας που τον «διαβάζεις» στα σταυροδρόμια των πεταμένων πλαστικών.

ΑΛΛΑΞΕ ο νταλικέρης το λάστιχο, παράτησε το σκασμένο καταμεσής του δρόμου κι ο δήμος δεν το…πρόσεξε. Κι είναι ο ίδιος (ο εποχούμενος ασίκης) που θα μεταμορφωθεί σε υπάκουο και πειθαρχημένο «ευρωπαίο» περνώντας τα σύνορα (όχι για τα Βαλκάνια, για την Ευρώπη). Τι άλλο δεν…πρόσεξε ο δήμαρχος που τη μέρα απειλεί πως παραιτείται και τη νύχτα τυπώνει προεκλογικά φυλλάδια; Πως η αφίσα με τη φάτσα «καλλιτεχνών» του σκυλάδικου καρφώνει τη ματιά του οδηγού που του’ ρχεται να ξεράσει. Με την καφρίλα του τυλιγμένη στην παλιά αφίσα παρατημένη καταγής. Έτσι απλά, ξεδιάντροπα και ατιμώρητα. Με τον δήμαρχο να μη ρίχνει πρόστιμα-εκλογές έρχονται.

ΤΙ άλλο δεν ξέρει ο ξένος και ροβολάει αμέριμνος για την πατρίδα μας της ιστορίας και των αρχαιοτήτων; Ούτε που το υποψιάζεται πως αν του συμβεί ένα τροχαίο, θα τον (κατα)πλακώσει η γραφειοκρατία. Πως αν διανοηθεί να ξεκινήσει δουλειά στην Ελλάδα, θα τον κατασπαράξει το ίδιο τέρας και θα του αδειάσουν τη τσέπη μεσάζοντες και μιζαδόροι.

Ο Ευρωπαίος, λοιπόν, με τη βαλίτσα του κι εμείς με τις εμμονές μας. Μη χαθεί η…ελληνικότητα των εθνικών λεγόμενων δρόμων μας με το κουπιδαριό στα ρείθρα και τις εξάρσεις-παγίδες της ασφάλτου. Και τα εξοργιστικά διόδια; Οι μουντζουρωμένες πινακίδες της τροχαίας; Οι παραλίες του πλαστικού και της εκμετάλλευσης; Ο καφές της αισχροκέρδειας με τον «επιχειρηματία» να τσεπώνει τον ΦΠΑ;

ΓΙΑ τι άλλο τον πληροφόρησαν και στέκεται σκεφτικός στο σταυροδρόμι; Πως εδώ επιτίθενται σε ελεγκτές νοσοκομείων και οι συνδικαλιστές παραμένουν στο πόστο και τον ρόλο τους, θρασείς, παλιομοδίτικοι και ατιμώρητοι. (Να συμπληρώσει τη λίστα με τους παραπάνω ο Υπουργός-η διαθεσιμότητα είναι για τα…παλικάρια).

ΝΑ δούμε, λοιπόν, μέχρι πότε θα μας «αντέξει» ο τουρίστας επιμένοντας ευρωπαϊκά κι εμείς…ελληνικά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΠΙ «παλαιολιθικής» εποχής, εξασφάλιζαν την ψήφο με αντάλλαγμα το αυθαίρετο. Κουβαλήθηκαν απ’ τα χωριά τους οι ξύπνιοι, κατέλαβαν τα δικά τους «βραχώδη», τα τύλιξαν με ντενεκέδες και γίναν δικά τους. Με τα χρόνια και «κατόπιν ενεργειών» του βουλευτή για την έδρα, του υπουργού που καθάρισε νομοθετώντας κι όλοι τους…ευτυχισμένοι. Με τις παρυφές των μεγαλοπόλεων, σήμερα, για…φτύσιμο.

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ η «νεολιθική» των διορισμών σε Υπουργεία. Ό,τι περίσσεψε από…θυρωρούς κι απόμεινε απ’ «του Βελγίου τις στοές» βολεύτηκε σε «ταπεινά» πόστα της δημόσιας διοίκησης, που τη διοικούσαν οι εραστές της εξουσίας. Με την ψήφο ανταλλακτική σταθερά και τον βολεμένο μια ζωή εξαρτημένο και υποχρεωμένο στον «σωτήρα». Και ομοφρονούντα, μη χάσουν και οι δυο.

ΜΕΓΑΛΟ το μέσον, υψηλό το πόστο. Και στήθηκε ένας στρατός (στα Υπουργεία), με σκοπιές και φρουρά. Με τη μονιμότητα να εξασφαλίζει ισοβίως την καρέκλα. Πλημμύρισαν τα Υπουργεία από «εργαζόμενους», που αν όλοι τους χτυπούσαν ταυτόχρονα την κάρτα, θα’ χε φρακάρει το μηχάνημα. Γι αυτό κι έλειπαν οι μισοί (με άδεια απ’ τη σημαία) και οι μισοί των άλλων μισών γιατί δεν είχαν καρέκλα να καθίσουν.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους λιγοστούς και εργατικούς. Αυτοί πήραν απάνω τους τη δουλειά. Το’ χουν μέσα τους να δουλεύουν. Οι άλλοι κι άλλες (οι πολλοί) κοιτάνε το ρολόι βαττολογούντες περί τα καθημερινά και προσωπικά, προτάσσοντας το «δεν γίνεται» στον…πελάτη. Με ένα «χαρτί» στο χέρι «από γραφείου εις γραφείον» και…βγήκε το μεροκάματο. (Κάποιοι κολλητοί στο τηλέφωνο για…κολλητούς-εισηγήσεις για ρουσφέτι).

ΕΤΣΙ πέρασαν τη ζωή τους οι πολλοί και, ελλείψει καταγραφής, θα παραμείνουν…δυσανάγνωστες οι υπογραφές. Ποτέ δεν θα μάθουμε το «μέσον», ποιος διόρισε ποιον, την ιδιότητα και την υπογραφή του πρώτου. Το τηλεφώνημα της «διαμεσολάβησης» χάθηκε ταξιδεύοντας στο υπερπέραν και μόνο το «πτώμα» κείται μπροστά μας, ως πειστήριο του εγκλήματος.

ΤΙ κάνεις, λοιπόν, υπό την πίεση της Τρόικας και στη θέα ενός «στρατεύματος» στα υδροκέφαλα υπουργεία; Απολύεις τους «κάποιους»; Όχι. Χαλάς το κύκλωμα-θα σε φάνε λάχανο. Αρπάζεις τις καθαρίστριες(!), τις απολύεις(!!) και…καθαρίζεις!!!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΛΛΟΤΕ τους βόλευαν σε διευθυντικές θέσεις οργανισμών του δημοσίου. Σήμερα χρειάζονται προσόντα-πέρα απ’ τα (οριακά τους) ψηφαλάκια. Κι έμειναν «εκτός παιδειάς», χωρίς να το καταλάβουν. Οι πολλοί έμειναν εκτός κοινοβουλίου και οι λιγοστοί εντός, με το «επάγγελμα» να περνάει κρίση. Η ανανέωση, βλέπεις, η οικογενειοκρατία, τα τζάκια που δεν…σβήνουν.

ΚΟΙΤΑΧΤΗΚΑΝ μεταξύ τους οι άεργοι της πολιτικής, που δεν έμαθαν άλλη «τέχνη» στη ζωή τους. «Πώς ξανατρυπώνουμε, που ο κόσμος εμπιστεύεται πια τα κόμματα;». Και σκέφτηκαν οι «επαγγελματίες» που τόσο λάτρεψαν το λαό και αγωνιούν για την τύχη του;

ΣΟΦΙΖΟΝΤΑΙ την «κίνηση των 58», μαζεύουν υπογραφές, εξασφαλίζουν το ΟΚ του (σιωπώντος κατά τα άλλα) κ. Σημίτη (τι να θέλει η αλώπηξ στη λαϊκή;) και μας ρίχνουν το δόλωμα. «Προσέλθετε στον νέο(;) φορέα, περιστραφείτε περί τον κεντροαριστερό άξονα της κίνησής μας και η πολιτική ξαναρχίζει. Για σας, για μας, για όλους».

ΚΙ εμείς; Χορτάτοι από θυσίες για χάρη μας, σταθήκαμε δισταχτικοί. Χαρήκαμε πολύ για την…επαναγνωριμία, αναλογιστήκαμε τα αγαθά που μας εξασφάλισαν τα κόμματα με τους ανθρώπους και τη λειτουργία τους, μετρήσαμε το παραδάκι που μας άρπαξαν για τα προεκλογικά, τους «εργαζόμενους» και τα κομματόσκυλά τους κι απαντάμε σιωπηρά. «Δεν θα πάρουμε, βρείτε άλλο δρόμο να μπουκάρετε στο Κοινοβούλιο».

Η Ελλάδα απαιτεί θυσίες κι αυτοί θυσιάζονται. Για την έδρα που τους έλειψε (μη μας λείψουν), για τα προνόμια που θέσπισαν (και δεν σκέφτονται να καταργήσουν), για το μέλλον τους (ζοφερό εκτός βουλής και εντός της βιοπάλης). Χρειάζεται η πατρίδα μας εθελοντές και οι «58» μαζεύουν υπογραφές για πάρτη τους. Η Ελλάδα ξεψυχάει αναζητώντας οξυγόνο και οι ευφάνταστοι στρώνουν το έδαφος δι’ εαυτούς, για την παράταξη και την «ιδεολογία».

ΠΡΙΝ κλείσουμε, ας (τους) κάνουμε την πρόταση: Δεκτοί και πιάστε από αύριο δουλειά. Χωρίς αμοιβή (θα τρώτε απ’ τις οικονομίες σας και κάποιοι απ’ τα κλεμμένα), χωρίς επιδοτήσεις και προνόμια, κι όποιος θέλει-όποιος αντέξει. Με το τεστ θα αποκαλυφθούν προθέσεις κι ίσως (δια)σωθεί η Ελλάδα.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΠΟΙΟΙ άλλοι σκάνε μύτη απ’ τις κρύπτες, με την κατάργηση των μνημονίων; Απ’ το πρώτο βράδυ των πανηγυρισμών (με τον κ. Τσίπρα Πρωθυπουργό) ξεπροβάλλουν, με το σχέδιο στο χέρι, επαγγελματίες άλωσης του Κράτους και ανάλωσης του δημοσίου χρήματος. Πριν ακουμπήσουν στο τραπέζι το δανεικό μας χρήμα οι δανειστές, έχουν εκπονηθεί τα σχέδια (των…λαμογιών), τρέχουν τα σάλια τους και κινούνται οι κάτω σιαγόνες.

ΕΠΑΝΙΔΡΥΟΝΤΑΙ καταργημένοι φορείς (π.χ. αποξήρανσης της λ. Κωπαΐδας), με τα συμβούλια, τους προέδρους και τα μέλη, με υπερωρίες και εκτός έδρας. Οι πολυθεσίτες «αποκαθίστανται» κι αυτοί, με διεκδικήσεις αναδρομικών και αποζημιώσεις ακόμα και για την ηθική τους ζημιά.

ΞΑΝΑΣΤΗΝΟΝΟΝΤΑΙ στο ΕΣΥ καταργημένα μαγαζιά διακίνησης ασθενών, φαρμάκων (με τα ποσοστά απ’ τις εταιρίες) και υπερκοστολογημένου ιατρικού υλικού. Σύρουν το χορό (μεγαλο)εισαγωγείς, ακολουθούν (μεγαλο)γιατροί με το προεξέχον φακελάκι των γεμάτων θυλακίων τους και έπονται πολυπληθή και ασήμαντα πιράνχας. Οι πραγματικοί λειτουργοί του ΕΣΥ σε ρόλο μελαγχολικού θεατή, αμέτοχοι στο πάρτι και σιωπηλοί μαχητές για τον ασθενή και το Σύστημα.

ΠΑΙΡΝΕΙ απάνω της η οικοδομή και ξαναζούν μέρες δόξας ερημωμένοι χώροι που άνθισαν με το ρουσφέτι και τη μίζα. Μοιράζουν το χρήμα τους οι τράπεζες και προηγούνται οι θαλασσοδανειστές. Ξανά μπουζούκια, άνθη και πρώτο τραπέζι πίστα.

ΞΑΝΑ στο πόστο τους απολυμένοι της ΕΡΤ και, για παράδειγμα, η κα Σεμίνα θα μας χαρίζει το…χαμόγελό της. Πανάκριβο (κάπου 340.000 ευρώ το χρόνο), λιγότερο της κας Μπίλιω και της (αγωνιώσης για την ομορφάδα της) κας Τσαπανίδου. Παραδίπλα τους ο κ. Λυριτζής. Με τις πλακίτσες και τα καλαμπουράκια του (ενίοτε και με…αποδοτικό σκάλισμα της μύτης), στη ΝΕΤ, για ένα...ψωροχιλιάρικο τη μέρα.

ΔΕΝ βλέπει τριγύρω του κελιά και χειροπέδες ο επίδοξος φοροφυγάς, ενθαρρύνεται και «κλείνει τα βιβλία» μονάχος του. Δεν αποδίδει τον ΦΠΑ, δεν χολοσκάει για τα ένσημα εργαζομένων του, δεν (δια)κανονίζει παλιά χρέη (θα τα σβήσει ο χρόνος και το…μέσον).

ΑΥΤΑ τα ολίγα, δειγματοληπτικά. Για μιαν Ελλάδα «λεύτερη». Χωρίς μνημόνια και καταναγκασμούς. «Του έλληνα», βλέπεις, «ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΠΕΣΕ η…Χούντα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, όρκισε την κυβέρνησή του ο κ. Τσίπρας κι έπιασαν δουλειά στα υπουργεία τους (και) οι κ. κ. Δούρου και Κωνσταντοπούλου. Το ίδιο βράδυ, καταργούνται τα μνημόνια και τα μαζεύει η Τρόικα, φεύγουν οι ξένοι ντροπιασμένοι και δεν ξαναπατάνε στην «ελεύθερη» Ελλάδα.

ΠΡΙΝ καλά-καλά σιγήσουν οι καμπάνες, το πληροφορούνται τα λαμόγια, σκάνε μύτη και μας ξανάρχονται όπως είχαν(;) φύγει. Τα τσακάλια, τα γαμψώνυχα, τ’ αρπαχτικά. Στην αφάνεια τόσον καιρό (κρυμμένα μέχρι νεωτέρας), απώλειες σε λεία, τόσον καιρό απραξία και φόβος, μαντρωμένοι, αναδουλειά και αναμονή (να κάνει ξαστεριά)...

ΡΙΧΝΟΥΝ φευγαλέα ματιά τριγύρω. Τίποτα δεν άλλαξε. Απλά μας τρόμαξαν οι ξένοι με τα μνημόνια και τους κανόνες. Χωρίς την έγνοια τους πια, χωρίς δεσμά και αναφορές. «Άσε μας…λεύτερους, και θα τα ξαναφτιάξουμε όπως ήταν».

ΚΑΠΩΣ έτσι το’ πιασαν και περιμένουν τα τσακάλια και αδημονούν. Για μιαν απ’ τα ίδια όπως τα’ άφησαν και με σεβασμό στις «παραδόσεις». Ξανά, λοιπόν, το φακελάκι και άφοβα, το λάδωμα, η προμήθεια-μη ξεχαστούμε-και πάλι η ατιμώρητη αλητεία στην αγορά και στο δημόσιο, κομπίνες, απάτες και το κόμμα-ομπρέλα για προστασία και κάλυψη.

ΤΑ μνημόνια έφυγαν, κι ήρθαν παλιές-καλές συνήθειες και η ζωή συνεχίζεται. Με τον βενζινά να κλέβει άφοβα και τον ταξιτζή με τον «πειραγμένο» μετρητή, τον (μεγαλο)φοροκλέφτη απαλλαγμένο με τηλεφώνημα του υπουργού, το χιλιαρικάκι ημερησίως σε «φίρμες» των κρατικών μας καναλιών και ό,τι άλλο έζησες ως έντιμος πολίτης και φορολογούμενος στην Ελλάδα της κομπίνας και της αρπαχτής.

ΜΕ δανεικά, αλλά τους ξένους σε απόσταση ασφαλείας, χιλιάδες μίλια μακριά. Με μισθολογικές ανισότητες και ανισοκατανομή του πλούτου, αλλά είμαστε συνηθισμένοι. Κι αν δεν μας ξαναδανείσουν; Θα τα εισπράξουμε από ντόπιους φοροφυγάδες! Κι αν δεν τα εισπράξουμε; Θα κάνουμε εκλογές. Μέχρι τότε, θα’ χουμε ξεχαρμανιάσει από εξουσία-θα μας γράψει η ιστορία. Και η Ελλάδα; Μαθημένη σ’ αυτά, εφτάψυχη και…περήφανη. Για τα παιδιά της και τα παραπαίδια, για την ιστορία της γεμάτη αθλιότητες και ηρωισμούς.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ τα καλά του «επαγγέλματος» κι έσπευσαν οι καινούριοι. Το αγκάλιασαν οι παλιοί για τα παιδιά τους κι έγινε η οικογενειοκρατία γνώρισμα της πολιτικής, στην Ελλάδα. Άρχοντες και «υπήκοοι» βολεύτηκαν για δεκαετίες και ο αφισοκολλητής το’ χε καμάρι. Έπιασε τόπο ο «αγώνας», όλοι δικαιώθηκαν. Το κόμμα, η παράταξη η «ιδεολογία»…κι ας παρέμεινε η λακκούβα στο δρόμο, το σκουπιδαριό στο πεζοδρόμιο και ο μεσάζων (με προμήθεια και φακελάκι) στη σχέση του με το δημόσιο.

ΑΥΤΗ, λοιπόν, η καθόλου περίεργη λατρεία στην πολιτική και ο ζήλος για…προσφορά στο κοινωνικό σύνολο μεταμόρφωσαν τον ίδιο σε μανιακό ψηφοσυλλέκτη και το κόμμα σε μηχανή αναζήτησης εκλογικής δύναμης. Για να καλυφθεί το μίνιμουμ εισόδου του στη βουλή-βάση και προϋπόθεση για το βόλεμα των ανθρώπων του. Τόσο πάθος, τόση λύσσα…

ΚΙ αν τους ξυπνάει το ρολόι είναι μη τους φάει ο διπλανός στα ποσοστά κι ο συντοπίτης στους σταυρούς. Μην περιμένεις να ξυπνήσουν για τα λάθη τους. Θα παραμείνουν ράθυμοι μην αλλάξει ο νόμος περί ΜΗ ευθύνης υπουργών, μην ανοίξει η λίστα Λαγκάρντ (και οι άλλες) και τα «κατεπείγοντα» της…Παρασκευής και των διακοπών θα ‘χουν να κάνουν μόνο με τα εφάπαξ, τις συντάξεις και τα αναδρομικά τους.

Μ’ αυτήν, λοιπόν, τη δίψα τους για ψήφο, είναι εύκολο να ερμηνεύσεις την απαθή τους στάση και την ανενεργό συμπεριφορά τους, στα τελευταία που άγγιξαν και τον τελευταίο έλληνα. Μόνο αυτούς δεν άγγιξε η χρυσαυγίτικη αλητεία στον ναό της δημοκρατίας. Βγήκαν στη φόρα εγκλήματα, η κοινωνία αναστστώθηκε, η Κυβέρνηση δρομολόγησε τις προθέσεις της, η Δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της, ωστόσο, τα κόμματα κοιμούνται μακαρίως και σιωπούν δολίως. Χωρίς αντανακλαστικά οι άνθρωποί τους ενώ καθυβρίζονται στο κοινοβούλιο, χωρίς νεύρο, αντίλογο και απάντηση (θα’ ταν…παρακινδυνευμένη).

ΕΙΝΑΙ απλός ο λόγος και τους φαίνεται. Η ψηφοθηρία που λέγαμε. Η εκτίμηση του κινδύνου μη πέσουν τα ποσοστά και κάποια κόμματα μείνουν εκτός. Πέφτουν τα ποσοστά της ΧΑ, σου λέει, ποιος θα τα «εισπράξει»; Ο λιγότερο κακός και προκλητικός απέναντι στους ψηφοφόρους της.

ΕΙΝΑΙ θέμα κληρονομιάς ψήφων!

Είναι μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ηθοποιούς. Ευγενής, δυναμική, καλλιτέχνης αξιοθαύμαστου επιπέδου.

Η κυρία Κάτια Δανδουλάκη, μπορεί να είναι θυμωμένη και «μουδιασμένη», όπως οι περισσότεροι, παραμένει όμως αισιόδοξη. Πιστεύει ότι θα βγούμε απ’ την κρίση, αλλά υπογραμμίζει ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Για τον Σαμαρά λέει ότι προσπαθεί, για τον Τσίπρα ότι δεν προτείνει τίποτα συγκεκριμένο. Αναπολεί τον «γέρο» Καραμανλή, τον Ανδρέα, τον Σημίτη… Και δεν κρύβει ότι εξοργίστηκε όταν δεν προφυλακίστηκαν Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και Μίχος.

Η μεγάλη κυρία του θεάτρου μιλά για τον συνοδοιπόρο της ζωής της Μάριο Πλωρίτη, αλλά και τους Ντασέν, Κακογιάννη, Φώσκολο, Σμαραγδή, για τις Λαμπέτη, Καρέζη, Βουγιουκλάκη, επισημαίνοντας το μεγάλο «μέγεθός» τους.

Η συνέντευξη μαζί της, μια πολύτιμη εμπειρία…

- Πριν τρεις εβδομάδες, ένας αντιφασίστας μουσικός μαχαιρώνεται στο Κερατσίνι. Αποδεικνύεται ότι πίσω από τη δολοφονία του βρίσκεται ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. Μαζί του, βρίσκονται και οι 500 χιλιάδες ψηφοφόροι του;

Δεν θα το έλεγα. Αν υπήρχε η κατάλληλη Παιδεία, αν εκπαιδεύονταν σωστά τα παιδιά, θα ήξεραν τι ψηφίζουν. Αυτή τη στιγμή, έτσι όπως οδηγήθηκε ο λαός τα τελευταία 10-15 χρόνια, να ζει δηλαδή μέσα σε αυτή την ευμάρεια (κάτι που σε όλους βεβαίως άρεσε), με τη λάθος διαχείριση που όλοι ξέρουμε, ο κόσμος έφτασε στην απελπισία. Τα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα προκύπτουν μέσα από ακραίες καταστάσεις. Έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη αυτοί που ηγούνται του λαού, οι πολιτικοί.

Όταν υπάρχουν φοβισμένοι άνθρωποι, μεγάλης ηλικίας κυρίως, και αισθάνονται ασφάλεια μόλις κάποιος έρχεται και τους καθαρίζει τη γειτονιά (κάτι που δεν κάνει η Πολιτεία), ακόμα κι αν το κάνει δέρνοντας και κλωτσώντας, τίθεται το ερώτημα: «Ποιός με προστατεύει; Ε, αυτός είναι ο καλός άνθρωπος». Έτσι σκέφτεται ο μεγάλος, απροστάτευτος πολίτης…

Τώρα, σε ό,τι αφορά τους νέους που επέλεξαν να ψηφίσουν κάτι τέτοιο, πρόκειται για παιδιά, τα οποία από μικρά έβλεπαν τους γονείς να δουλεύουν ασταμάτητα για να τα βγάλουν πέρα. Τα παιδιά αυτά γίνονται εύκολος στόχος όσων γνωρίζουν πώς να τα προσηλυτίσουν, όπως γινόταν παλιά με τους γενίτσαρους.

Δε θα έλεγα, λοιπόν, ότι είναι ένοχοι όλοι οι ψηφοφόροι. Ένοχο είναι το σύστημα και όλοι εμείς που το ανεχτήκαμε. Φτάσαμε να διαλύσουμε μια χώρα που ήταν το έμβλημα του Πολιτισμού…

Εξοργίστηκα που δεν προφυλάκισαν Κασιδιάρη & σία

- Υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις από το γεγονός ότι δεν προφυλακίστηκαν Κασιδιάρης, Παναγιώταρος και Μίχος. Πώς εισέπραξες εσύ το γεγονός αυτό;

Θα σου πω κάτι λεπτό, Βαγγέλη. Κι εγώ εξοργίστηκα, όπως όλοι μας. Και είπαμε: «Τι είναι αυτό τώρα; Από τη μια μπαίνουν, γιατί μας είπατε ότι εγκλημάτισαν, και από την άλλη αφήνονται ελεύθεροι υπό περιορισμό; Και μπαινοβγαίνουν και στη Βουλή;». Όμως, υπάρχει και το άλλο ζήτημα, που αφορά στο νόμο. Δεν μπορούμε να παραλείπουμε ορισμένα τυπικά μέρη που δεν επιτρέπουν στους αποδίδοντες Δικαιοσύνη, μέσα στη φόρτιση των καταστάσεων, να κάνουν πρωθύστερα πράγματα.

Αυτό που έγινε, επειδή πήρε μεγάλη έκταση από τα ΜΜΕ, έφτιαξε εξ αρχής το συναίσθημα ότι: «Δόξα τω Θεώ, τελείωσε». Έπρεπε να μετρήσουν και το Σύνταγμα και ο νόμος και η απήχηση- γι’ αυτό ήρθε και «έδεσε» τόσο άσχημα. Δικαίως το κοινό αίσθημα δεν ικανοποιήθηκε. Όλοι έμειναν αρχικά ικανοποιημένοι, αλλά μετά αποσβολωμένοι άκουσαν το: «Περίμενε μια στιγμή, δεν έχουμε τελειώσει». Πώς, όμως, θα πεις «περίμενε», κύριε της Δικαιοσύνης, σε έναν λαό που «κατρακυλάει»;

- Τα πολιτικά κόμματα καταδίκασαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά μετά ξανάρχισαν τις συγκρούσεις. Πόσο μακριά είμαστε από την αναγκαία – κατά πολλούς – συμπόρευσή τους;

Όταν γυρνάμε σελίδα στην ιστορία, αγγίζουμε πάντα πάτο, φτάνουμε στην τελευταία γραμμή της σελίδας, και τότε τη γυρίζουμε. Φαίνεται, λοιπόν, ότι δεν έχουμε φτάσει στην τελευταία γραμμή ακόμα, γι΄ αυτό και υπάρχει το χάος των πολλών κομμάτων, άρα και γνωμών, όπως και το χάος στη Δικαιοσύνη. Δεν πιστεύω ότι το κάνουν επίτηδες. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια ομάδα 300 ανθρώπων, από τους οποίους όσοι ανήκουν στους κυβερνώντες προσπαθούν και οι άλλοι θέλουν το κακό μας. Απλά νομίζω ότι και οι ίδιοι έχουν χαθεί μέσα στις μεγάλες ανατροπές.

Ο θάνατος του παιδιού ήταν το τελευταίο «πετραδάκι» που «γυρίζει τη σφαίρα ανάποδα», όπως έγινε με το ναζισμό. Τώρα, μας δίνει μαθήματα ποιός; Οι Γερμανοί… Χτυπάνε καμπάνες και είμαστε στη στιγμή που πρέπει να πούμε: «Για ελάτε εδώ μια στιγμή, σηκώστε τα μανίκια, όλοι μαζί λοιπόν πρέπει να πορευτούμε». Αν ανατρέξουμε στην ελληνική ιστορία, ο λαός μας μόνο κάτω από ακραίες καταστάσεις έδινε τα χέρια. Κατόπιν, «φαγωνόταν» ξανά και ξανά…

Κανένα κόμμα δεν εκφράζει τον αστικό κόσμο

- Πιστεύεις ότι τα κόμματα εκφράζουν τον κόσμο; Πόσο μεγάλη είναι η κρίση αντιπροσώπευσης σήμερα;

Τα κόμματα έχουν χάσει το στίγμα τους. Τα ακραία μοιάζουν πολύ ξεκάθαρα, αλλά τα κεντρώα μπερδεμένα. Κι αυτό έχει συμβεί γιατί τα δεξιά κόμματα έρχονται με το πέρασμα των χρόνων προς το Κέντρο, όπως και τα αριστερά. Έτσι, έχουν μείνει τα δύο ακραία: Το ΚΚΕ είναι ξεκάθαρο, οι φασίστες (Χρυσή Αυγή) επίσης, και είναι μπλεγμένος ο τεράστιος χώρος του αστικού πληθυσμού. Γι’ αυτό έχουμε αυτή τη δυστυχία σήμερα: δεν έχει βρεθεί το κόμμα που θα εκφράσει το 80% του πληθυσμού. Έχουν βρεθεί αυτά που εκφράζουν ποσοστά της τάξεως του 5%. Το 90%, λοιπόν, είναι χωρίς «χρώμα». Πόσοι είναι αυτοί που σκέφτονται: «Ναι και η ΔΗΜΑΡ έχει δίκιο σε αυτό, αλλά και ο Τσίπρας στο άλλο ζήτημα, όμως έχει δίκιο και ο Σαμαράς στα άλλα». Στη μέση, λοιπόν, υπάρχει ένα συνονθύλευμα.

Δικαιοσύνη; Μόνο όταν πληρώσουν όσοι φταίνε…

- Πώς βλέπεις τον Αντώνη Σαμαρά ως Πρωθυπουργό; Έχουν γίνει βήματα που θα οδηγήσουν στην ανάκαμψη, ή η μέγγενη θα σφίξει κι’ άλλο για τον Έλληνα;

Ο Σαμαράς έχει κάνει λάθη, όπως όλοι μας, αλλά έχει κάνει και τεράστιες προσπάθειες. Τώρα βρίσκεται σε τεράστια φουρτούνα. Παλεύει με τα άγρια κύματα και πρέπει να βοηθηθεί όχι από έναν, αλλά από πολλούς, για να τα φέρει εις πέρας. Τους πολλούς δεν βρίσκει.

Θα ήμουν άδικη αν έριχνα πάνω του όλη την ευθύνη για την πλήρη ασυνεννοησία. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι επίτηδες θέλει να «βασανίζει» τον λαό. Ούτε τα σενάρια που θέλουν ένα «κέντρο» που αποφασίζει και είμαστε όλοι πιόνια ενός συστήματος κλπ… Με αυτή τη λογική, όλοι οι ηγέτες των τελευταίων 50 χρόνων στην Ελλάδα ήταν πιόνια κάποιου συστήματος. Κάποιοι τους επέλεξαν όλους. Εγώ, λχ, δεν ήμουν περήφανη για τη γενιά του Πολυτεχνείου, που ήταν κοντά στη δική μου; Αυτή δεν ήταν όμως που έφερε τη διάλυση;

Τώρα, σε ό,τι αφορά τη «μέγγενη», τι να πω; Ήδη το 70% του πληθυσμού πεθαίνει. Φτάσαμε να έχουμε κάνει τους μεγάλους ανθρώπους να πεθαίνουν κανονικά, τους νέους να μην έχουν όραμα, και αυτούς που φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης να πληρώνουν το ίδιο με αυτόν που αργοπεθαίνει. Δεν μπορείς να παίρνεις το σπίτι αυτού που δούλευε μια ζωή για να το αφήσει στα παιδιά του, τώρα που πήγε 80 ετών. Ούτε να αφαιρείς τα όνειρα από ένα νέο παιδί και να το κάνεις μετανάστη, «εισάγοντας» παράλληλα τον ξένο. Με λίγα λόγια, το κοινό αίσθημα θα ικανοποιηθεί μόνο όταν ακούσει ότι πληρώνουν αυτοί που πραγματικά φταίνε. Μέχρι σήμερα πληρώνουν και αυτοί που δεν φταίνε. Δυστυχώς, κυρίως αυτοί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτείνει τίποτα συγκεκριμένο

- Ένα Αριστερό –άλλοτε μικρό- κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Προτείνει ρεαλιστικές λύσεις για ανάκαμψη, αναστήλωση, επιστροφή της Ελλάδας στα προ ετών επίπεδα ζωής, εργασίας, αγοράς;

Δεν προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Εγώ, που ουδέποτε ήμουν των άκρων, ανήκα πάντα στον Κεντροαριστερό χώρο, δεν καταλαβαίνω από τον ΣΥΡΙΖΑ κάτι συγκεκριμένο. Ένα μόνο καταλαβαίνω: Τον «αέρα» του ότι δεν μπορεί να είναι χειρότερα. Δεν μπορούμε, όμως, να επιλέγουμε αρνητικά. Και είναι πολλές οι φωνές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουμε ακούσει κάτι συγκεκριμένο, πιθανότατα γιατί δεν μπορούν και οι ίδιοι να ενσωματωθούν σε μια ενιαία φωνή για την ανάκαμψη. Έτσι, όταν ερωτώνται για κάτι, αρκούνται στο να πουν: «Έτσι δεν γίνεται. Πρέπει να γίνει αλλιώς», χωρίς να διευκρινίζουν το πώς. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν καταφέρνουν να προτιμηθούν από ακόμη περισσότερο κόσμο και να οδηγηθούν, τελικά, στην κυβέρνηση. Δεν απαντούν στο «πώς».

Ο Καραμανλής, ο Ανδρέας, ο Σημίτης, ναι. Οι άλλοι τίποτα…

- Ποιός θεωρείς ότι ήταν ο καλύτερος έως τώρα «καπετάνιος» από τους τελευταίους διατελέσαντες πρωθυπουργούς και γιατί; [Σαμαράς, Παπανδρέου, Καραμανλής, Σημίτης]

Θα πάω πιο πίσω, αναγκαστικά, και θα «σταματήσω» στον «γέρο» Καραμανλή. Θα σου πω ότι και ο Ανδρέας ήταν μια ηγετική προσωπικότητα, η οποία αδιαμφισβήτητα έφερε μια αλλαγή, η οποία ωστόσο πάρα πολύ γρήγορα, μέσα σε 10-15 χρόνια, ξέφυγε από την κατάσταση. Από τους τελευταίους, τώρα, ο Σημίτης ήταν ένας άνθρωπος που «νοικοκύρεψε» όσο μπόρεσε, κι από κει και πέρα μας πήρε ο κατήφορος, μέσα σε ένα χάος μπερδεμένων ιδεολογιών και… κλεψίματος.

- Το θέατρό σου βρίσκεται στην «καρδιά» της πόλης, σε περιοχή «προβληματική» και πυκνοκατοικημένη (Κυψέλη), με πολύ μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών. Τι θα μπορούσε να γίνει συντελεστεί για να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, χωρίς να ευτελιστεί η ζωή των μεταναστών;

Αυτό συνδέεται άρρηκτα με την Πολιτική. Ξέρεις όμως, ακόμα και σε φαινομενικά καλύτερες περιοχές, όπως λ.χ. στη Σόλωνος, πόσα περιστατικά σημειώνονται καθημερινά; Απλώς εδώ οι περιοχές είναι πιο πυκνοκατοικημένες από μετανάστες. Ωστόσο, πρέπει να αναρωτηθούμε: Τι έκανε ο Δήμος, η Δημοτική Αστυνομία; Η βοήθεια πρέπει να δοθεί συντονισμένα από το κράτος για να μπορέσουν να «ανασάνουν» αυτές οι περιοχές και οι κάτοικοί τους. Δεν μπορούμε μόνοι μας. Τι να κάνει ο ιδιώτης μόνος του; Έτσι, για να επανέλθω στην αρχή της κουβέντας μας, ήρθε η απελπισία ορισμένων ανθρώπων και ψήφισαν αυτούς που ψήφισαν.

Ο Πλωρίτης θα ήταν δυστυχισμένος αν ζούσε

- Ο Μάριος Πλωρίτης, σε ένα από τα τελευταία του άρθρα στο «Βήμα της Κυριακής» είχε μιλήσει για «νταβατζιλίκι» αναφερόμενος στις μεθοδεύσεις των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Σήμερα, τι νομίζεις ότι θα έλεγε, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο, για το «νταβατζιλίκι» ναζιστών εις βάρος μεταναστών που, κατά τ’ άλλα, καταγγέλλουν;

Ο Μάριος Πλωρίτης θα ήταν βαθιά δυστυχισμένος με όλα αυτά που συμβαίνουν. Για το τραγικό συμβάν με το θάνατο του παιδιού, θα έλεγε ότι είναι η αφορμή για να ανοίξουμε τα μάτια μας. Πιστεύω ότι το «νταβατζιλίκι», που εύστοχα ανέφερες ως παράδειγμα, θα ήταν πολύ λίγο για να εκφράσει (για τον Πλωρίτη) τη σημερινή κατάσταση. Σήμερα βιώνουμε τον απόλυτο εκφυλισμό του Πνεύματος, του Πολιτισμού και της Παιδείας.

Νομίζω ότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε να πιστέψει ποτέ ότι έζησε για να δει την καταστροφή, αν και είχε ζήσει τα γεγονότα το 1940, είχε ζήσει όλο το διχασμό. Δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ότι μέσα σε 60 χρόνια θα ξαναβρισκόμασταν σε αυτήν τη ακόμη χειρότερη κατάσταση.

Ας μην ξεχνάμε, ότι τότε είχαμε να πολεμήσουμε έναν εχθρό και ήταν οξυμένα τα πνεύματα, τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν ψυχρό, οικονομικό πόλεμο μέσα από άλλου είδους πολέμους. Κι αυτό γιατί η εποχή έχει φύγει απ’ τον άνθρωπο και από τα όπλα και έχει «περάσει» στον πόλεμο του χρήματος.

- Έχεις ερμηνεύσει πληθώρα κλασσικών και μη ηρωίδων, και έχεις «ανεβάσει» πλείστα έργα σε ευρύτατο φάσμα ρεπερτορίου. Το «Τζόρνταν», το «Master Class» και τα έργα της Αγκάθα Κρίστι απαιτούν την ίδια δυναμική; Πόσο επηρεάζεσαι από τις εξελίξεις γύρω σου αποδίδοντας έναν ρόλο;

Οι δυσκολότεροι και μαζί ωραιότεροι ρόλοι μου, ήταν αυτοί που ανέφερες, από κοινού με αυτούς στον «Γλάρο» και τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ. Αυτοί ήταν, παράλληλα, οι αγαπημένοι μου αλλά και οι κορυφαίοι ρόλοι. Η δυναμική είναι πάντα ακριβώς η ίδια. Από κει και πέρα, στη σημερινή εποχή, πρέπει να σου πω ότι έχω ακόμη πράγματα που έχω στο μυαλό να κάνω, αλλά έχω έναν γνώμονα πάντα: Δεν θέλω να καταπιεστεί ο κόσμος.

- Τις τελευταίες θεατρικές σεζόν δίνεις έμφαση σε αστυνομικά θρίλερ είτε κωμικά έργα. Η δεύτερη κατηγορία είναι «δώρο» στον κόσμο που αναζητά να «ξενοιάσει» διασκεδάζοντας; Πόσο διαφορετικά βιώνει ο επισκέπτης τις παραστάσεις, σήμερα που ζει τα δυσκολότερα;

Αναζητώ την κωμωδία, το γέλιο, και έργα που αγγίζουν συναισθηματικά τον άλλον. Πιστεύω και στα δράματα, που όμως δεν είναι «μαύρα», «άρρωστα» και «επιθετικά», αλλά αγγίζουν την ψυχή. Έχει αρκετά «ξεγυμνωθεί» η ψυχή του κόσμου, τώρα θέλει «ντάντεμα», αγκαλιά…

- Είσαι υπέρ της άποψης ότι τα πολιτιστικά πράγματα στην Ελλάδα ανθούν σε περιόδους κρίσης πολλές η σημερινή; Το κοινό ήρθε κοντύτερα στην Τέχνη, στο θέατρο, τα τελευταία 2 χρόνια;

Φυσικά! Ο κόσμος αναζητά τον Πολιτισμό, γιατί του δίνει όραμα. Όταν π.χ. πηγαίνει το Εθνικό Θέατρο περιοδεία τις «Πέρσες», ο κόσμος «φυλάει τα πόδια» των ηθοποιών. Είμαστε ο λαός που τρώει τις σάρκες του και έχει καταστρέψει τον Πολιτισμό με τα ίδια του τα χέρια, βγάζοντας τα μάτια του. Ε, θα ξαναβάλουμε τα μάτια μας στη θέση τους γιατί έχουμε μεγάλη δύναμη…!

Εξάλλου, οι μεγάλοι μας μουσικοί, ζωγράφοι, καλλιτέχνες, ποιητές, αναδείχθηκαν μετά τον πόλεμο. Τώρα «γεννιώνται» οι αυριανοί δημιουργοί. Εσείς είστε η γενιά που θα δημιουργήσει από δω και πέρα, ακριβώς επειδή δεν θέλετε τον εφιάλτη που ζούμε όλοι σήμερα. Εμείς, οι παλαιότεροι, έχουμε άλλον «αγώνα». Για να μπορέσει να έρθει το κοινό κοντύτερα στην Τέχνη, έχουμε μειώσει στο μισό τα εισιτήρια και δεν τα βγάζουν πέρα τα θέατρα. Συμβαίνει, λοιπόν, το οξύμωρο: «Μπαίνει» ο κόσμος και δεν «βγαίνουν» οι επιχειρήσεις…

- Στο φετινό «Μάντεψε πολλές θα πεθάνει απόψε», που δεν κατάφερε να γίνει ταινία από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ αν και το αποζητούσε, το φινάλε λέγεται ότι είναι μοναδικά απρόβλεπτο. Τι να περιμένουμε;

Δεν μπορεί με τίποτα να συλλάβει το μυαλό του θεατή το φινάλε αυτού του έργου. Επίσης, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το έργο ανήκει στην κατηγορία «Αστυνομική Κομεντί» αντί «Αστυνομικής Κωμωδίας» για να μην θεωρηθεί ότι οι Μ.Ρέππας – Θ.Παπαθανασίου κάνουν παρωδία αστυνομικού έργου. Πρόκειται για αστυνομικό έργο με πολλές και μεγάλες ανατροπές, αλλά και πολλές «πινελιές» χιούμορ. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για ένα «μαύρο θρίλερ», αλλά για ένα πραγματικά ευχάριστο έργο.

Με τον Μπέζο «κυνηγιόμαστε» χρόνια…

- Τηλεοπτικά συμπορεύεσαι φέτος με τον Γιάννη Μπέζο, συμπρωταγωνιστώντας στη «Ζωή της Έμμας», ένα σήριαλ του MEGA. Πώς βιώνεις την συνεργασία σας;

Είναι η πρώτη φορά στην πολύχρονη, πλέον, καριέρα μου που παίζω με ηθοποιούς της γενιάς μου. Με τον Γιάννη «κυνηγιόμαστε» χρόνια, όμως πάντα κάτι συνέβαινε με άλλες συνεργασίες και μας το ανέβαλε. Αυτή η συνεύρεση έγινε απ’ το πουθενά. Γι’ αυτό πιστεύω, γενικότερα, ότι η ζωή θα φέρει αυτό που θέλει να φέρει, τη στιγμή που πρέπει να το φέρει. Γι’ αυτό προσπαθώ και είμαι μονίμως αισιόδοξη.

- Πες μου από μια φράση για τους μεγάλους συνεργάτες σου: Μάριος Πλωρίτης, Ζυλ Ντασέν, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Γιάννης Σμαραγδής, Νίκος Φώσκολος.

Μάριος Πλωρίτης: Ο άνθρωπος που φώτισε τη ζωή μου και την ψυχή μου από όλες τις πλευρές της.

Ζυλ Ντασέν: Από τους πολύ αγαπημένους μου σκηνοθέτες και πολύ λατρευτός φίλος. Από τους πιο «γλυκόπιοτους» ανθρώπους μέσα στη σκληράδα του (ήταν σκληρός όταν ήθελε) και από τους πιο τρυφερούς φίλους.

Μιχάλης Κακογιάννης: Εκτός από δάσκαλος, τόσο κοντινή οικογένεια σε μένα, δεθήκαμε πολύ.

Γιάννης Σμαραγδής: Άνθρωπος της γενιάς μου, από τους πιο γλυκούς δημιουργούς που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Έχω απ’ αυτόν τις πιο γλυκές και άβολες συναντήσεις που έχω κάνει ποτέ στην επαγγελματική μου ζωή. Έχω, επίσης, μεγάλη πίστη στο ταλέντο του.

Νίκος Φώσκολος: Λατρευτός. Ο άνθρωπος της πράξης, το πηγαίο ταλέντο, ο φίλος, ο άνθρωπος αυτός εξυψώνει τον καλλιτέχνη για να του δοθεί. Ταγμένος σε αυτό που κάνει. Παθιασμένος.

Για όλους τους παραπάνω θέλω να πω μια κοινή κουβέντα: Είχαν τεράστιο μέγεθος – Μέγεθος ψυχής.

- Μίλησέ μου για τις Μελίνα Μερκούρη, Έλλη Λαμπέτη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη.

Θα μιλήσω πάλι για μέγεθος, γενικευμένα. Ήταν λατρευτές όλες τους. Τελείως διαφορετικές η μια από την άλλη. Τις έζησα από κοντά, τις αγάπησα πάρα πολύ. Αλλά θα μιλήσω και για φίλες μου σήμερα, όπως η Νόνικα Γαληνέα, η Ζωή Λάσκαρη, οι οποίες άφησαν εποχή. Αυτές οι προσωπικότητες έχουν μέγεθος. Τις θεωρώ μεγάλο θησαυρό στη ζωή μου.

- Πως βλέπετε την επιλογή των κκ. Μπέζου, Φιλιππίδη και Λαζόπουλου ως συνεργατών στο Εθνικό Θέατρο;

Είναι πολύ καλή κίνηση. Πιστεύω πολύ στο ταλέντο των ανθρώπων, τους εκτιμώ. Το ίδιο ισχύει και για τον Γιάννη Βούρο, στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος.

- Λείπει κάτι σήμερα από το ελληνικό θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο; Πώς βλέπετε τη νέα γενιά ηθοποιών;

Λείπουν τα χρήματα (σ.σ.:γέλια). Έπειτα, λείπουν τα μεγάλα μεγέθη, που λέγαμε πριν. Θα βγουν όμως, βγαίνουν, υπάρχουν μέσα στους νέους. Αυτή η εποχή, που όλοι έχουμε φτάσει στον «πάτο», βοηθά να κάνουμε «ενδοσκόπηση» και να καταλάβουμε ότι πρέπει να ενωθούμε. Τα νέα παιδιά σήμερα υφίστανται υπερπληροφόρηση και έχουν πολλά «θέλω» που δεν τους επιτρέπει η εποχή να έχουν. Ε, αυτό δεν επιτρέπει το «μέγεθος» που επαναλαμβάνω ξανά και ξανά…

Δεν φοβάμαι το θάνατο ούτε τη μοναξιά…

- Κλείνω με ερώτηση που συνηθίζω σε συνεντεύξεις. Τι από τα παρακάτω φοβάσαι περισσότερο και τι λιγότερο (ταξινόμησέ τα): Χρυσή Αυγή, τρόικα, θάνατος, φτώχεια, μοναξιά.

Το θάνατο δεν τον φοβάμαι, ούτε τη μοναξιά, καθόλου. Η τρόικα είναι μια καταστροφή, όμως δεν είναι μόνη, είναι μαζί της και η δική μας αντιμετώπιση στις υποδείξεις της. Όσον αφορά στη φτώχεια, όταν καταλάβουμε ποιοί είμαστε και τι μπορούμε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε και αυτήν, συνεκτιμώντας πράγματα και καταστάσεις.

Συνοψίζοντας, δεν φοβάμαι τίποτα από τα παραπάνω, αλλά κάτι άλλο: Το πόσο θα αργήσει ο Έλληνας να καταλάβει ποιός είναι. Πιο απλά, φοβάμαι το χάσιμο της συνειδητότητας του Έλληνα…

*Η Κάτια Δανδουλάκη πρωταγωνιστεί από τις 11 Οκτωβρίου στο θεατρικό έργο «Μάντεψε ποιός θα πεθάνει απόψε» του Ρομπέρ Τομά, σε απόδοση – σκηνοθεσία Θανάση Παπαθανασίου & Μιχάλη Ρέππα, στο θέατρο Κ.Δανδουλάκη.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ Κράτος έγινε δικό τους. Το οικειοποιήθηκαν χωρίς να ρωτήσουν και μόνο κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. «Τι φοβόμαστε, τι καθόμαστε»; Κι αράδιασαν την πραμάτεια και την ηθική τους στα κατά τόπους καταστήματα και φορείς. Η ομάδα έγινε σινάφι κι όλοι τους στρώθηκαν στη δουλειά. Με τα παραπέτα λυτά μη τους δει αδιάκριτο μάτι, μέχρι που κι αυτό πια δεν τους τρόμαζε.

ΣΤΗΘΗΚΕ η αυτοκρατορία της απείραχτης αλητείας ανθεκτικής στο χρόνο. Τα βόλια (όλο και λιγόστευαν) εξοστρακίζονταν στην ατσάλινη πανοπλία τους κι αυτό αύξανε το κουράγιο τους. Η Ευρώπη ταξίδευε με αεροπλάνα κι εμείς επιμείναμε στον αραμπά. Αυτή με την ηλεκτρονική τους απόχη για τους κλέφτες κι εμείς (χώρα κλεφτών και απατεώνων), χωρίς ένα κομπιούτερ στα υπουργεία. Καθυστέρηση σκοπούμενη και υπολογισμένα. Για να πληθύνουν τα λαμόγια και να λιγοστέψει η δημόσια ηθική, στη χώρα του Σωκράτη και του Αριστοτέλη.

ΚΑΙ σήμερα; Τι κάνουμε τώρα που μας βροντάει την πόρτα η κρίση και πάει να μας σιάξει (ή να μας πνίξει) η «ευρωπαϊκή παρέμβαση»; Μαθημένος ο τύπος και πιστός στις «παραδόσεις» δεν παραδίδει το πονηρό του πνεύμα. Περίσσεψε το πάθος για κομπίνα, πριν τον προλάβει η κρίση. Κάτι σαν μαυραγορίτης, μη νιώσει Κατοχή.

ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ στη μίζα, την προμήθεια και στο φακελάκι και δεν είναι μόνο θέμα (ανα)προσαρμοστικότητας στη νέα κατάσταση που μυρίζει μπαρούτι. (Βλέπεις έναν…ατρόμητο Άκη να κρύβει την αλήθεια, χάνεσαι στο σκοτεινό βλέμμα του Σμπώκου και σταματάς την «ανάγνωση». Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου ή αποδοτική και συμφέρουσα πρακτική;).

ΠΩΣ και γιατί αμαρτάνουν εξακολουθητικά οι εθισμένοι κι ατρόμητοι κάθε λογής και δεν καταθέτουν τα όπλα; Πέρα απ’ το γενικό «φύσιν πονηράν ου ράδιο μεταβαλείν» είναι η δύναμη της συνήθειας και, βέβαια, η…ελπίδα. Πως όλα (μέτρα, ποινές, κελιά και πρόστιμα) είναι προσωρινά και εφήμερα. Κι οι αλυσίδες (χειροπέδες) είναι σιδερένιες και σκουριάζουν που έλεγε κι ο Άρης Βελουχιώτης. Τα παραπάνω πρωτοπαλίκαρα είτε κομπάρσοι της διαφθοράς είναι πεπεισμένοι για το εφήμερο των μέτρων και την προσωρινότητα της κατάστασης. Ρίζωσε μέσα τους βαθιά πως ζούμε στην Ελλάδα. Ως που να «κάνει ξαστεριά» (γι αυτούς), θα ζουν με την ελπίδα της…ανάταξης.

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΑΝ τα διορθώναμε έγκαιρα, δεν θα’ χαμε Τρόικες και μνημόνια». Το λένε, το λέμε, κανένας μας δεν το πιστεύει και η υποκρισία πάει σύννεφο. Λόγος να γίνεται και να περνάει η ώρα, με άλλοθι φτιαχτό και βολικό, αρκετό για να τσιρίζουμε. Για το χάλι μας δείχνοντας τον διπλανό κι όλοι μαζί την Τρόικα. Τους ξένους που τους φέραμε «έργοις» και πασκίζουμε να διώξουμε «λόγοις». Με επώδυνες διορθωτικές κινήσεις, υποχρεωτικά και καθυστερημένα.

Η λήθη σκέπασε τις αμαρτίες μας, συλλογικές κι ατομικές, και σπεύδουμε μη βγουν οι αναθυμιάσεις. Κι αν είναι δυσάρεστο να θυμάσαι (τα αρνητικά της κατάντιας μας), είναι μαρτυρικό να παραδέχεσαι κοιτώντας κατάματα την αλήθεια.

ΝΑ θυμηθούμε, λοιπόν. Τα ευτυχισμένα χρόνια των δανεικών, με τη νοοτροπία και τα δεδομένα της. Τον κομματισμό να ορίζει συμπεριφορές, ενίοτε κόντρα στη λογική. Για το μεγαλείο του συνδικαλιστή, την αίγλη του πολιτικού και την επανεκλογή και των δυο. Για την ανακύκλωση μιας αρρωστημένης εξουσίας για την εξουσία.

ΓΙΑΤΙ να κοντράρει ο υπουργός τους συνδικαλιστές-παντοδύναμους και «ιδεολόγους»; Ένα «ναι» στα αιτήματα ακόμα απ’ το διάδρομο και η συνέχεια με καφέ και χτύπημα στην πλάτη, ματιές πονηρές και πολλά υποσχόμενες. Κι αν άδειαζε το ταμείο, το γέμιζαν απ’ το διπλανό, αλλάζοντας κωδικούς για τις «δαπάνες». Το’ ξεραν πως τα δοχεία είναι συγκοινωνούντα, αλλά και η συνδικαλιστική σκέψη ήταν συγκοινωνούσα με εκείνη των πολιτικών. Με την ίδια «ιδανικά» και την…κερδοφόρο πρακτική της ψηφοθηρίας.

ΕΚΕΙΝΑ, λοιπόν, τα χρόνια του «αν κάναμε αλλαγές…δεν θα’ χαμε μνημόνια», να θυμηθούμε και τον εργαζόμενο του δημοσίου (ο ιδιώτης κοιμόταν αγκαλιά με την παρανομία κι ονειρεύονταν με την κομπίνα). Ξύπναγε με την αγωνία της ΑΤΑ και συνέχιζε την κουβέντα στη «δουλειά», στην αγορά, στην καφετέρια. Οργανωμένος και γαλβανισμένος απ’ τα νάματα των συνδικαλιστών για τα δίκια του, γίνονταν θεριό, μη του πάρεις από μπροστά το πιάτο. Να του επέβαλλες μέτρα; Θα σου ξερίζωνε το λαρύγγι. Να απέλυες επίορκο; Θα κοκκίνιζαν πλατείες, θα λύγιζαν τα βουνά, θα στέναζαν οι κάμποι.

Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης ακούστηκαν φωνές, γκρίνιες και προβλέψεις ότι «η χώρα μας Βαλκανοποιείται” και ότι θα μας “ μετατρέψουν σε Βουλγαρία”

Η φτωχοποίηση της οικονομίας και της κοινωνίας μας όμως, δεν ταιριάζει ούτε δείχνει να ακολουθεί το Βαλκανικό μοντέλο …εξαθλίωσης στο οποίο βρίσκονται καθηλωμένοι οι γείτονές μας, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Σε αυτές τις χώρες περίπου το 90% του πληθυσμού βρίσκεται στα όρια της φτώχειας, το 7-8% είναι η μεσαία τάξη και το 2-3% είναι ολιγάρχες και μεγιστάνες.

Διαφορετικό φαινεται να είναι το μοντέλο οικονομίας με το οποίο η χώρα μας, θα ταυτιστεί τα επόμενα χρόνια, είτε γιατί οι συγκυρίες μας οδηγούν εκεί, είτε γιατί υπάρχει σχέδιο πρός αυτή την κατεύθυνση ( διαλέγεται εσείς από τις δύο απόψεις). Νομίζω λοιπόν πώς οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε …Λατινοποίηση του επιπέδου ζωής μας, όπως ακριβώς στις χώρες της λατινικής Αμερικής (Βραζιλία,Κολομβία,Βενεζουέλα,Ουρουγουάη), όπου το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των χωρών είναι η οικονομία του …50%.

Δηλαδή οι μισοί κάτοικοι έχουν εργασία, ασχολούνται με παραγωγή εμπόριο και υπηρεσίες και διατηρούν ένα επίπεδο αξιοπρέπειας στην ζωή τους, ενώ το υπόλοιπο μισό είναι άνεργοι, κατοικούν σε «φαβέλες» ( παραγκουπόλεις) και βιοπορίζονται από συσσίτια και φιλανθρωπίες.

Με την ανεργία στο 27,6% και εκατοντάδες χιλιάδες κλειστές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις -οι οποίες δεν προβλέπεται να λειτουργήσουν ξανά- το μόνο που μένει είναι να εξηγήσουμε γιατί ως τώρα δεν εμφανίστηκαν τα χαρακτηριστικά της… Λατινοποίησης. Η εξήγηση, δεν μπορεί να είναι, παρά η αρωγή που προσφέρει – ακόμη – η Ελληνική οικογένεια στα μέλη της. Συνταξιούχοι γονείς πληρώνουν τα έξοδα των παιδιών και συγγενείς φροντίζουν άνεργους. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί στο διηνεκές γιατί εξαντλούνται οι αντοχές της κοινωνίας.

Το άλλο 50% της οικονομίας που παραμένει ενεργό ισχυροποιείται, εφόσον αυτό καταναλώνει αυτό παράγει και ενεργοποιείται στον κύκλο του. Είναι όπως ακριβώς ο ανθρώπινος οργανισμός που για να αντιμετωπίσει το ψύχος… σταματά να στέλνει αίμα στα άκρα του σώματος ώστε να διατηρήσει την θερμοκρασία στα ζωτικά όργανα…

Όμως και τα άκρα πρέπει να τα προσέξουμε, αργά ή γρήγορα…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΦΗΣΕ τα σημάδια της στην ψυχή και το σώμα δημοκρατών η Χούντα, δημιούργησε και εκατομμύρια μεταπολιτευτικών αντιστασιακών. Κι έγινε συνήθεια και επιβαλλόμενος πολιτικός καθωσπρεπισμός να ξορκίζεις το κακό, που όμως δεν έβλαψε όλους το ίδιο. Και, βέβαια, ήθελε γνώση και ζύγιασμα πολύ να ξεχωρίσεις τους πραγματικούς απ’ τους ψεύτικους (αντιστασιακούς). «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε…», αλλά οι πολλοί και κάλπικοι κέρδισαν τις εντυπώσεις, κέρδισαν και την ψήφο στη θολούρα της αναζήτησης.

ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ πανεπιστημιακούς «μουγκούς» κι άλλους που απολύθηκαν. Κάποιους που έσπευσαν για τη «Συμβουλευτική» του Παπαδόπουλου (1970-73) και κάποιους που μαρτύρησαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και παρέμειναν άγνωστοι, χωρίς «ρευστοποιήσεις» και ανταλλάγματα.

ΚΑΤΙ, λοιπόν, μας…δίδαξε η Χούντα και το νιώθουν χρέος τους και οι σημερινοί πανεπιστημιακοί. Να συνεχίσουν τον αγώνα «επί παντός του μαχητού». Προς το «φαίνεσθαι», αλλά και για…ομαλό πανεπιστημιακό βίο. Δεν είναι, βλέπεις, και τόσο εύκολο και ακίνδυνο να τραβάς τον δικό σου δρόμο της αλήθειας και με το χέρι στην καρδιά. Σε παρακολουθούν, από κάτω, χιλιάδες φοιτητές κι αλίμονο να μη
«διαβάσεις» τις προθέσεις τους. Θα’ ρθει η ώρα της συνεργασίας κι ίσως μείνεις εκτός νυμφώνος με μιαν αρνητική εισήγησή τους, αν δεν συνταιριάσεις, ευκαιριακά, το φρόνημά σου μ’ εκείνο της πλειοψηφίας τους.

ΥΠΑΡΧΕΙ, λοιπόν, πανεπιστήμιο με τα ήθη και τις παραδόσεις των δασκάλων και των διοικητικών, ωστόσο, υπάρχει και λαϊκή απαίτηση για πανεπιστημιακό «δίκαιο». Με ανακάλυψη των πλαστογράφων και αποκατάσταση των αδικημένων. Καλούνται τα πανεπιστήμια για κατάθεση της αλήθειας κι είναι τόσο απλό. Οι πανεπιστημιακοί αρνούνται. Το Υπουργείο επιμένει κι αυτοί μετρούν τριγύρω…θαυμαστές. Για την «αντιστασιακή» τους δράση σε περίοδο δημοκρατίας. Ωστόσο, αν αυτό είναι δημοκρατία, τι απόμεινε για την ασυδοσία;

ΔΕΝ έχουν κάτι να χάσουν οι κύριοι και αυθαδιάζουν. Υπό άλλο καθεστώς, θα έσπευδαν για δεξιώσεις με τηβέννους και καπελάκια. Σήμερα διαγκωνίζονται για την πρωτιά σε ανυπακοή. Με δημοκρατία “made in Greece”, ασυδοσία “αλά Greek”.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΑΜΕ την εκπαίδευση επί Δεξιάς. Αυταρχική, σκοταδιστική, μετεμφυλιακή. Με τον επιθεωρητή και τις επιλογές του, περασμένες απ’ το κόσκινο της «εθνικοφροσύνης». Κυνηγημένη η Αριστερά, αποκλεισμένοι οι κομουνιστές και το όνειρο κράτησε όσο ήταν όνειρο. «Θα’ ρθει η αριστερά, θα κάνει ξαστεριά…».

ΜΕ το πλήρωμα του χρόνου, πλάκωσε η αριστερά. Στον (λεγόμενο) ευαίσθητο χώρο της παιδείας τα’ κανε λίμπα, αλλά μεθοδικά και με το χρόνο. Το πιτσιρίκι…εκγυμνάζεται «εξ απαλών ονύχων» του στην ανυπακοή κι είναι καταναγκασμός να σου φορούν τη σχολική ποδιά. (Στην επίσκεψη του κ. Σαμαρά, πρόσφατα, στις ΗΠΑ, σαν να πήρε το μάτι μας σχολιαρόπαιδα με σχολική αμφίεση). Στο λύκειο της «πενταήμερης», ξεχείλισε το αντριλίκι του παιδιού κι έγινε γύρες και μαγκιά στο ρυθμό του ζεϊμπέκικου.

ΑΛΛΟΥ, σε χώρες των «κουτόφραγκων» πιο δημοκρατικές απ’ τη δικιά μας (και το εννοούμε), φοβάται το παιδί όταν πρέπει να φοβάται. Και βέβαια, δεν είναι δημοκρατία να καβαλάς ένα μηχανάκι με σπασμένη εξάτμιση φορώντας σαγιονάρες, με το φανελάκι, και να ξεσηκώνεις τον κόσμο, στην Ελλάδα, όπου μουντζουρώνουν (ακόμα) πινακίδες της τροχαίας. Είναι φασισμός!

ΕΚΕΙ, λοιπόν, η μαγκιά προλαβαίνεται και, αν συμβεί, πληρώνεται.

Εδώ όπου χάθηκε η έννοια της δημόσιας περιουσίας και του Κράτους, αδιαφορούμε για τους καταληψίες, αν δεν τους χειροκροτούμε. Κι αν τολμήσουν οι αρχές να δυσαρεστήσουν τη λεγομένη αριστερά, την υπόθεση παίρνουν πάνω τους ΠΑΜΕίτες. Μην «ελλιμενιστεί» κρουαζιερόπλοιο στον Πειραιά, μη πατήσει ξένος στην Ακρόπολη, μη λειτουργήσουν τα σχολεία, χωρίς τους…ήρωες των καταλήψεων στην πρώτη γραμμή. Να πάμε παρακάτω, αφού τους ρωτήσουμε αφελώς; Τι απ’ τα παραπάνω συνέβαιναν στις χώρες τους-μοντέλα του (α)υπαρκτού σοσιαλισμού;

ΜΑΘΗΤΕΣ κατέλαβαν ένα ΕΠΑΛ κάπου στη Λαμία και τους συνέλαβε η Αστυνομία (παρουσία εισαγγελέα) για τα περεταίρω. Τι να κάνει ο Ριζοσπάστης; Το κανε πρωτοσέλιδο. (Αγώνας μέχρις εσχάτων για να καταλυθεί ολοσχερώς το Κράτος με τις δομές του και…αναδιανομή). Πώς το υποβάθμισε ο κ. Λυριτζής σχολιάζοντας τον Τύπο-εκείνος δα ο τύπος που τσέπωνε χιλιάρικο τη μέρα; «Δουλειά δεν είχε η Αστυνομία…».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΠΟΧΗ της δραχμής, με τη διαφθορά να κάνει θραύση. Του χρώσταγαν μερικά εκατομμύρια ΦΠΑ. Δε του τα’ διναν. Σκόπιμα και με το χέρι τους στην (κλειστή) κάνουλα. Δεν ήταν το Κράτος-ήσαν οι «λειτουργοί» του. Εφοριακοί σε κύκλωμα με μοιρασιές. Εκβιαστές με τη γραβάτα και το Κράτος (απρόσωπο κι ανώνυμο) για κέρδη τους και μοιρασιές. Ήταν ο συνήθης δρόμος που έκανε κάποιους εφοριακούς ευτυχισμένους δίπλα στο βιος απ’ τον…ιδρώτα τους.

Ο λογιστής του διεμήνυσε πως μόνο αν κατέβαλλε τη μίζα του στον «μαφιόζο» θα’ νοιγε η κάνουλα. Κι έκοβε βόλτες έξω απ’ το σπίτι του «θύματος»! Σαν ερωτευμένος (με το χρήμα-μίζα). Επίμονα και καθημερινά, μέχρι η…γκόμενα να πέσει. Του άνοιξαν την πόρτα, ήπιαν καφέ, η συμφωνία έκλεισε και η κάνουλα άνοιξε! Σε μια βδομάδα! Εκείνη που την κράταγαν κλειστή για 10 χρόνια.

ΑΥΤΑ, στην προ της χειροπέδης εποχή. Κάποτε κουδούνισαν (οι χειροπέδες) στα χέρια του Κράτους και γουρλώσαμε τα μάτια. Τέλος η μίζα με τους Άκηδες στη φυλακή, τα Βατοπέδια με τους Εφραίμηδες στο σκαμνί. Πήγαμε για ύπνο. Με το Κράτος να διψάει για δημόσιο χρήμα και τον…συνδικαλιστή να ονειρεύεται.

ΜΙΑ-δυο και πάει στο κονάκι της Διοικητού.

-Πενήντα (χιλιάρικα) για τους εργαζόμενους(;!)

-Ποιους και πόσους;

-Δεν σου λέω και κατέβαινε

ΑΚΟΜΑ νιώθει παντοδύναμος ο συνδικαλιστής. Από κεκτημένη ταχύτητα και δεν το ψυλλιάστηκε πως υπάρχουν έντιμες (και τολμηρές) διευθύντριες και πως κυκλοφορούν…χειροπέδες. Τσακωτός ο εκβιαστής, αφού η Αστυνομία μέτρησε τα προσημειωμένα χαρτονομίσματα.

ΤΗΝ επόμενη, η…συνέχεια στο «γυαλί». Ο «συνάδελφος»-συνδικαλιστής αγωνίζεται με τα «ναι μεν αλλά» και μας εξοργίζει. Άλλοτε, θα’ χε μπλέξει με αγωγές και δικαστήρια η καταγγέλλουσα. Σήμερα, καραδοκούν οι «χειροπεδούντες», ωστόσο, κάποιους μαφιόζους-συνεχιστές «δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά».

ΚΙ εμείς που νομίσαμε και ελπίσαμε…Πως είναι οι χειροπέδες φάρμακο και στη «στενή»…ξερνάς! Έβγαλες καμιάν αλήθεια απ’ το στόμα του Άκη; Τρόμαξε κανέναν τους η μοναξιά; Υπομονή, και πάλι δικά τους. Με, είτε χωρίς χειροπέδες.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΕ παντού εισχωρήσει η διαφθορά. Δεν έμεινε απ’ έξω ο χώρος της υγείας. Όσο κι αν είναι τραγικό να την εμπορεύεσαι. Ως ¨λειτουργός» με τις αμαρτίες σου, είτε ασφαλισμένος που ρημάζεις το ταμείο σου.

«Ο λαός στην εξουσία»! Καλό το σύνθημα στον καιρό του και συνέπαιρνε μάζες στις αναζητήσεις της, ωστόσο, παρεξηγημένο (όπως τόσα), στην Ελλάδα της «δημοκρατίας». Ένιωσε ο ραγιάς λεύτερος και το ’πιασε πως όλα του ανήκουν. Σε ένα βράδυ ό,τι στερήθηκε δια βίου, του το’ δωσαν και το άρπαξε.

ΝΑ πάμε στην υγεία με τους θύτες (όλοι μας) και τα θύματα (όλοι μας) κι ας μην τους διακρίνεις, ως μωσαϊκό προσώπων, οργανισμών και φορέων. Έτρεχε κι ο τελευταίος για (δωρεάν) αναλύσεις κάθε 15/νθήμερο. Ο γιατρός «έγραφε» λυσσασμένα. Γέμιζαν τα παραϊατρικά κέντρα «πελάτες», οι ιδιωτικές κλινικές παρέτειναν τη νοσηλεία αρμέγοντας ταμεία και οι εταιρίες έστηναν πάρτι, αγκαλιά με τα…ακίνδυνα πιράνχας.

ΓΝΩΣΤΑ, βιωματικά και χιλιοειπωμένα. Αυτό που δεν έχουμε το κουράγιο να απαντήσουμε είναι στο «ποιος πληρώνει». Ψάξαμε για «αθώο του αίματος» (των ταμείων) σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Απ’ τον πονηρό που έτρεχε στους «καλύτερους γιατρούς», ως την καθηγήτρια με το βιβλιάριο υπό μάλης στο…μάθημα. Απ’ τον φαρμακοποιό με τη βίλα και τη μερσεντές, μέχρι τον καρουδάκι του ΕΣΥ που διάβηκε ταχύτατα τα σκαλιά της κοινωνικής καταξίωσης βάσει των «ιδανικών» της εποχής μας. Παραπέρα, δεν προχωράς. Το τείχος είναι αδιαπέραστο και μόνο με «κοριούς» στα πέριξ των υπουργείων, θα’ βγαζες λαβράκια.

ΣΗΜΕΡΑ, στον πανικό του άδειου ταμείου και την αγωνία των χρεών, χτυπούν όλοι τα στήθια απελπισμένα. Με την υποκρισία να χτυπάει κι αυτή «κόκκινο». Και, βέβαια, ο κάθε βαθμίδας σπάταλος «χρήστης και λειτουργός Υγείας» του παρελθόντος αντιπαρέρχεται το πρόβλημα με…ευκολία. Εξοργίζεται με το 5/άρι και 25/άρι για εισαγωγή και νοσηλεία σε νοσοκομείο, για το ευρώ ανά σελίδα (τριών φαρμάκων) προς εξόφληση χρεών του ΕΟΠΥΥ στους φαρμακοποιούς και…καθαρίζει.

ΦΙΛΕ μου, κανένας δεν γουστάρει να πληρώνει. Επιβάλλεται. Σε όλο το φάσμα των χρηστών, λειτουργών και «λειτουργών» Υγείας.