Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

Εν μέσω αστυνομικών και…επαναστατών. Ένιωσε αγωνίστρια για κλάσματα του δευτερολέπτου η κα Κωνσταντοπούλου, έβαλε τα δυνατά της και εξέβαλε φωνήν μεγάλην. «Βοήθεια!» με την ξερή φωνή (συνιστάται για βασανιστήριο), ξερή κι αυτή στη φάτσα, χωρίς μια σύσπαση να φανερώνει τρόμο, και με αγανάκτηση ιερή. Για το καθεστώς και την…Αστυνομοκρατία.

ΚΑΙ είναι τόση η αστυνομοκρατία, που δεν τολμάς να μιλήσεις στον διπλανό (αντικαθεστωτικά), να βγεις στο δρόμο με πανό, να γράψεις συνθήματα σε τοίχους (ακόμα και να…μουντζουρώσεις πινακίδες της τροχαίας), να πετάξεις τα σκουπίδια σε ανοιχτές χωματερές…

ΑΓΚΑΖΕ, την άλλη μέρα, με την κα Μακρή-ειρηνική συμπόρευση και φευγαλέα «ιδεολογική» συνύπαρξη- για την εισαγγελία, κι ύστερα ντόρος περί το συμβάν και θόρυβος.

ΚΑΤΙ θα είδε (δεν γεύτηκε) από αστυνομική βία η κα Κωνσταντοπούλου και το παρεξήγησε. Το μεγέθυνε και το άπλωσε στην καθημερινότητα κι ας ήταν κρούσμα με κάποιους βάρβαρους των ΜΑΤ να χτυπάνε πεσμένους καταγής κι ανυπεράσπιστους. Τα ΜΑΤ, περί το Ραδιομέγαρο, θύμιζαν παρατεταγμένες μπαλαρίνες οπλισμένες με ρόπαλα και ασπίδες, άπραγες και ανενεργές. Κι όταν τα…πλήθη πάτησαν την κόκκινη γραμμή, μπήκαν εμπόδιο, με τα κλομπ χαμηλωμένα, χωρίς κλωτσιές, βρισιές και ροπαλιές.

ΚΑΤΙ, λοιπόν, θυμήθηκε από αστυνομική βία, καπάκωσε τον εαυτό της με την κάπα του αντιστασιακού κι ας ήταν αραχνοΰφαντο περιτύλιγμα. ατένισε την…συναγωνίστρια στα κάγκελα και ένιωσε να απογειώνεται. Χωρίς να το υποψιάζεται τα…ρίγη που προκάλεσε με την ξινή και αποκρουστική κραυγή της.

ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ αντιΠΑΣΟΚ ο γεννήτοράς της κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος του ΣΥΝ και παραλίγο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μιλούσε αλλά δεν εκνεύριζε. Άκουγε τον συνομιλητή του. Τον υπολόγιζε, κατέγραφε τα λεγόμενά του. Η εν λόγω κυρία στυλώνει κάπου τα μάτια της (αλλά κι αν τα κινούσε, θα τα παρεμπόδιζαν οι παρωπίδες), ρίχνει τις λέξεις σαν από ριπή χωρίς χρώμα, κλείνει τ’ αυτιά στον συνομιλητή και δεν μορφάζει ακόμα κι αν την τσινήσεις με βουκέντρα.

ΚΙ αν βρεθεί έλληνας που δεν βασανίζεται ακούγοντάς την, θα’ ναι το ίδιο τυχερός με εκείνους που…επιβίωσαν «συνεργαζόμενοι» μαζί της σε εξεταστικές επιτροπές κλπ. Ευτυχής ο κ. Μαρκογιαννάκης. Τυχερός ο κ. Γεωργιάδης. Τη γλύτωσαν φτηνά. Χωρίς νοσηλείες και…ψυχοφάρμακα.

Του Θανάση Νικολαΐδη

Επιμένουν. Στο κόμμα και την προκοπή του. Στο «μαγαζί» με τις εισπράξεις κι είναι το επάγγελμα, η ίδια η ζωή τους. Ελκυστικό με τα προνόμιά του(ς), σίγουρο με τις συντάξεις του. Ο κόσμος καίγεται κι αυτοί τσακώνονται. Η Ελλάδα σβήνει κι άρπαξαν την πρόταση μομφής για σωσίβιο. Τόσος ζήλος. Τόσο πάθος…

ΚΑΙ, βέβαια, κανένας τους δεν μιλάει για το παρελθόν και συγκεκριμένα. Για την κομματική αλητεία που διευκόλυνε τον μέσο έλληνα να αυξήσει το εύρος των παρανομιών του. Σε καθεστώς βολικό γι αυτόν, που το φιλοτέχνησαν αυτοί. Οι πολιτικοί και τα κόμματα. Όπως σκέφτονταν, ενεργούσαν και νομοθετούσαν.

ΑΝΤΙ, λοιπόν, να συμμαζευτούν και κάποιοι από δαύτους να κάνουν δημόσια χαρακίρι, μιλούν για…πόλους, που θα’ πρεπε να γίνουν τρεις. Την ώρα που, καλώς είτε κακώς, ένας είναι παγκόσμια ο πόλος με ψευδεπίγραφο τον δεύτερο και ανύπαρκτο τον τρίτο.

ΩΣΤΟΣΟ, η κουβέντα περί πόλων είναι βολική. Ροκανίζεται ο χρόνος, φτιάχνεται σκηνικό έντονης κομματικής διαμάχης με κορώνες και κραυγές και το παλιό σκηνικό ξεχνιέται. Περνάει στη λήθη και στην ιστορία.

ΕΜΕΙΣ επιμένουμε. Υπήρχαν κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία δυνάμει της ψήφου ανθρώπων που σήμερα τα πυροβολούν. Και η αντιπολίτευση; Οι «ιδεολόγοι» που ξεσήκωναν τον κόσμο μη κάτι σιάξει και προχωρήσει; Και οι συνδικαλιστές-μπροστάρηδες; Με τα πανό αποβραδίς κι έτοιμοι να σου ξεριζώσουν το λαρύγγι, αν τολμούσες. Τους ρωτάς αν βγήκαν ποτέ στο δρόμο για τη διαφθορά που μας έπνιγε και σου απαντούν πως έστειλαν…χαρτί διαμαρτυρίας για το φακελάκι και τους μιζαδόρους. Την ίδια ώρα που στα πειθαρχικά συμβούλια, «καθάριζαν» υπέρ του φακελάκια και απατεώνα του δημοσίου.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ να απολογηθούν. Να αναλύσουν καταστάσεις συνοψίζοντας τις αιτίες της κατάντιας μας κι αυτοί βρήκαν την άγια χαρά τους, με ατάκες και εξυπναδούλες, «άδοντες, των οικιών ημών εμπιπραμένων». Και γιατί όχι; Δεν καίγονται τα δικά τους σπίτια. ‘Άλλα σπίτια καίγονται κι αυτοί υπερασπίζονται με πάθος το κόμμα και στο βάθος…επάγγελμα. Με τα προνόμια, τις ατέλειες και βόλεμά ισοβίως.

ΧΩΡΙΣ ΕΝΑΣ τους να παραιτείται από ντροπή και αγανάκτηση, από αηδία αλλά και αξιοπρέπεια.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΝΑΙ τραγικό να χάνεις τη δουλειά σου, ξαφνικά. Ωστόσο, αν κατέλαβες λάθρα το πόστο και παραμένεις ως χαραμοφάης-κλικαδόρος και τσεπώνεις τη μέρα ό,τι ο διπλανός σου σε ένα μήνα, τότε…απολύεσαι. Χωρίς να σε «κλάψουν», όπως δεν έκλαψες όταν άρπαζες τη θέση κάποιου άλλου, ικανότερου και ταλαντούχου, που δεν πηδάει απ’ το παράθυρο. Είναι δίκαιο και επιβεβλημένο. Τώρα που το Κράτος ξύπνησε(;), ωστόσο, καμώνεται πως δεν κάποιους θύλακες της ευνοιοκρατίας σε υπουργεία, με απείραχτους και «φυτευτούς» που «δουλεύουν» και μας δουλεύουν.

ΝΑ πάμε στην (καταργημένη) ΕΡΤ της επικαιρότητας και της…διαφθοράς. Και, βέβαια, δεν ήταν διεφθαρμένος ο τελευταίος με την κάμερα επ’ ώμου ή ο χαμηλόμισθος δημοσιογράφος και η καθαρίστρια. Να (τους) θυμηθούμε, λοιπόν. Την άλλη «τάξη», της ισχύος, της παρέας και της κλίκας. Με πλάτες πολιτικούς που δεν άφησαν τα αμαρτωλά τους ίχνη-τι πολιτικοί θα’ ταν-και δεν μπορείς να τους απολύσεις, να τους καθίσεις στο σκαμνί.

ΠΡΩΤΑ διόριζαν κι ύστερα επινοούσαν («εφεύρισκαν») τις θέσεις και τις ειδικότητες. «Ειδικές θέσεις», «Επιστημονικοί Σύμβουλοι»…Κι όταν…κολλούσαν, τους μετέφεραν εντός συγκοινωνούντων δοχείων και…κυκλώματος. Τόση έμψυχη ύλη για βόλεμα, τόσο πάθος για διορισμούς…

ΚΙ ύστερα (μετά το «μαύρο»); Κατάληψη σαν να’ ταν σπίτι τους, αντίσταση δίκην «Πολυτεχνείου», κραυγές και λόγια κι είναι οι ίδιοι που σιωπούσαν, όσο τρωγόπιναν στο πάρτι-ένα απ’ τα πολλά-στην Ελλάδα του μέσου, της ρεμούλας και της αρπαχτής.

ΤΩΡΑ; Εκτός συμποσίου και Ραδιομεγάρου, του πάρτι λήξαντος, και με την ιδέα της επανακατάληψης. Εμείς που πληρώναμε πληρώνοντας τη «νύφη» (παν)ακριβά, κατεβάσαμε τη λίστα με τους «Γενικούς» και τους Διευθυντές, συμβούλους και βολεμένους. Παρακολουθούμε και (τους) ρωτάμε:

Θα επανακαταλάβετε το Ραδιομέγαρο μετά ή άνευ των παρακάτω κ.κ. και κυριών, κ.ά. πολλών; (Τα πρόσωπα μας είναι αδιάφορα. Το φαινόμενο και τα…ποσά μας ενδιαφέρουν).

ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ Π. ΧΡΗΣΤ. 347.659,98 ευρώ το χρόνο – Πρόεδρος Δ/Σ

ΥΦΑΝΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ 279.362,38 – Γενικός Διευθυντής

ΜΙΧΑΛΕΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 249.234,42 Γενικός Διευθυντής

ΑΝΔΡΙΚΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ 249.161,32 Γενικός Διευθυντής

ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ-ΚΑΡΑΘΑΝΑΣΗ 227.626,98 Γενικός Διευθυντής

ΓΟΝΤΙΚΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ 210.002,64 Γενικός Διευθυντής

ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛ 215.603,00 ΠΕΤ1η Ηλεκτρονικοί

ΛΟΥΚΑΚΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 257.033,14 Εντετ/νος Σύμβουλος

ΛΥΡΙΤΖΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ- ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 324.000 ευρώ το χρόνο

ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ- ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΕΤΟΣ 324.000

ΧΟΥΚΛΗ ΜΑΡΙΑ -ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 218.976

ΤΣΟΥΚΑΛΑ ΜΠΗΛΙΩ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 176.400

ΤΣΑΠΑΝΙΔΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑ -ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ – ΕΞΑΜΗΝΟ 113.516

ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΡΕΑ ΑΝΝΑ – ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ 78.840

Υ.Γ. Πολλοί πολύ θα περιμένουν τον κόσμο σε συμπαράσταση και…Ανακατάληψη.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΣΚΑΣΕ το νέο (παλιό και αναμενόμενο) και οι «συνιστώσες» κίνησαν για αντίσταση. Δεν έκαναν εισβολή (μέχρι στιγμής) στο Ραδιομέγαρο κι ας είμαστε τίμιοι. Αν ξεχύνονταν με τη γνωστή βαρβαρότητα, θα το επισημαίναμε. Παραταγμένοι σαν…μπαλαρίνες, με τον οπλισμό τους και με το όπλο παρά πόδα, θεώνται και περιμένουν.

ΠΑΜΕ στην άλλη «συνιστώσα». Των πολιτικών που μυρίστηκαν κάμερα και οσμίστηκαν ψήφο. Να ‘τη καμαρωτή η κα Κωνσταντοπούλου και οι σύντροφοί της, από όρθρου βαθέως, να συνδιαλέγεται με τον επικεφαλής των ΜΑΤ. Ο κ. Στρατούλης, η κα Βαλαβάνη…Δεν νοιάστηκαν για την σπάταλη και εν πολλοίς διεφθαρμένη ΕΡΤ όσο ήταν καιρός και τώρα σπεύδουν δίκην αλώπεκος στη λαϊκή.

ΠΑΜΕ στην επόμενη συνιστώσα, των δημοσιογράφων της ενημέρωσής μας. Με τα «Γιώργο μου» δεν γίνεται ενημέρωση, κ. Παπαδάκη μας. Κι αν τους χρωστάτε «παρωχημένη» ευγνωμοσύνη ως…φίρμα επί ΕΡΤ και πρωτοπιάνοντας μικρόφωνο του δημοσίου, δεν υπάρχει λόγος να σας φαίνεται. Και οι κ.κ. Λυριτζής και Οικονόμου; Αυτοί κι αν δεν…αναπολούν. Το χιλιαρικάκι τους (ημερησίως, στη ΝΕΤ) που δεν προστίθεται πλέον στο κομπόδεμά τους. Λάβροι και φιλικοί με τους…πολιορκημένους, με τα «Γιάννη μου» κι αυτοί σε συναδέλφους, όλο ουδετερότητα και…αντικειμενικότητα.

ΣΕ απόσταση κι αμέτοχος η μεγάλη συνιστώσα-μην πούμε συνισταμένη-των παραπάνω ο λαός! Ψυχρός, ψύχραιμός και μακρινός, φορέας της κυρίαρχης και καθοριστικής άποψης περί τα τεκταινόμενα. Είναι αυτός που πλήρωνε. Ό,τι ξέραμε κι άλλα που αγνοούσαμε. Τότε, που το παραδάκι εξαφανίζονταν σε τσέπες «αμαρτωλών». Στην ΕΡΤ και τα παρακλάδια της, με τη σοβαρότητα των εκπομπών και το επίπεδο της-είναι αλήθεια-και δεν τρώμε το δίκαιο εργαζομένων, «εργαζομένων» και αστρονομικά αμειβομένων.

ΑΥΤΟΣ, λοιπόν, ο λαός απέχει και δεν συμπαρίσταται, δεν μαντρώνεται αυτοβούλως για να συμπαραταχθεί με τους «πολιορκημένους» για έξοδο ηρωική. Γιατί; Γιατί θυμάται και δεν γουστάρει διορισμένους απ’ το παράθυρο, δεν χαλαλίζει τα λεφτά του σε δοτούς αργόσχολους ή εξαφανισμένους.

ΠΑΜΕ στη λίστα «υψηλόβαθμων» της καταργημένης ΕΡΤ με περιουσίες και καταθέσεις; Σε άλλους, που υπέβαλλαν σε μια βιντεοκασέτα τη «δουλειά» τους, τσέπωναν το παραδάκι και εξαφανίζονταν; Εδώ σταματάμε, γεμάτοι…αναμνήσεις. Και αηδία.

Άρθρο του Κώστα Χρυσόγονου

Το φθινόπωρο του 2011 ψηφίσθηκε ο νόμος 4021/2011, με το άρθρο 53 του οποίου καθιερώθηκε το «έκτακτο ειδικό τέλος ηλεκτροδοτούμενων δομημένων επιφανειών», γνωστότερο ως «χαράτσι». Αυτό επιβάρυνε όλες τις δομημένες ηλεκτροδοτούμενες επιφάνειες, χωρίς να προβλέπεται αφορολόγητο όριο, ούτε κλιμάκωση του φορολογικού συντελεστή σε αναλογία προς τη συνολική αξία της ακίνητης περιουσίας του υπόχρεου, κατά προφανή παραβίαση της αρχής της συνεισφοράς στα δημόσια βάρη κατά το μέτρο της φοροδοτικής ικανότητας καθενός (άρθρο 4 παρ. 5 Συντ.).
Παράλληλα με το «χαράτσι» προβλεπόταν φορολογία της ακίνητης περιουσίας με τις επιβεβλημένες, κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 4 παρ. 5 Συντάγματος, παραμέτρους (αφορολόγητο όριο, κλιμακωτοί φορολογικοί συντελεστές), σύμφωνα με τα άρθρα 3 ν. 3808/2009 και 27 επ. ν. 3842/2010. Ωστόσο τα σχετικά εκκαθαριστικά σημειώματα δεν μπορούσαν να αποσταλούν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών στους φορολογούμενους τα έτη 2010-2012 λόγω δυσλειτουργιών των χρησιμοποιούμενων από αυτές συστημάτων πληροφορικής (!). Υποτίθεται λοιπόν πως η «λογική» του δήθεν «έκτακτου τέλους» ήταν να εισπραχθούν άμεσα δημόσια έσοδα, έστω και μ’ αυτό τον αντισυνταγματικό τρόπο, και στη συνέχεια να αποκατασταθεί η φορολογική «ομαλότητα» με την είσπραξη του φόρου ακίνητης περιουσίας (ΦΑΠ).
Στην πραγματικότητα όμως τώρα, με τον «ενιαίο φόρο ακινήτων», τον οποίο σχεδιάζει η μνημονιακή συγκυβέρνηση, αντί να καταργηθεί το «χαράτσι» και να ενσωματωθεί στον ΦΑΠ, γίνεται το αντίστροφο. Ο «ενιαίος φόρος» επιβάλλεται κατά τρόπο ασύνδετο με το συνολικό ύψος της ακίνητης περιουσίας του υποχρέου και το ύψος του εξαρτάται αποκλειστικά από την αξία του κάθε ακινήτου. Έτσι π.χ. ένας ιδιοκτήτης μίας και μόνης οριζόντιας ιδιοκτησίας (διαμερίσματος), ο οποίος την ιδιοκατοικεί και στερείται άλλης περιουσίας, καθώς και εισοδημάτων επαρκών για τη συντήρησή του, υποχρεούται να πληρώσει ακριβώς το ίδιο ποσό «τέλους» που θα πληρώσει και ο ιδιοκτήτης του παρακείμενου πανομοιότυπου διαμερίσματος για το δικό του, έστω και αν ο τελευταίος διαθέτει αμύθητη περιουσία και τεράστια φοροδοτική ικανότητα.
Πέρα από το ότι είναι καταφανώς αντισυνταγματικός, ο «Ενιαίος Φόρος Ακινήτων» αποδεικνύει την αληθινή φύση της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Πρόκειται για ανάλγητη ταξική πολιτική σε όφελος της μικρής αριθμητικά, αλλά πολιτικά πανίσχυρης ολιγαρχίας που λυμαίνεται την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ο ΦΑΠ, ο οποίος επιβάρυνε ως τώρα κατά προτεραιότητα και με τους υψηλότερους συντελεστές τους κατόχους μεγάλης ακίνητης περιουσίας, καταργείται και ο «Ενιαίος Φόρος» επιρρίπτεται σε όλους αδιακρίτως, ακόμη και στους πιο αδύναμους οικονομικά (π.χ. αγρότες για κτήματα που μπορεί να μην αποδίδουν τίποτα). Το μεσοπρόθεσμο αποτέλεσμα, αν υλοποιηθούν οι σχεδιασμοί της συγκυβέρνησης, θα είναι μεγάλο μέρος των σημερινών μικροϊδιοκτητών να καταστούν ακτήμονες, αφού θα αδυνατούν να ανταποκριθούν στα φορολογικά και άλλα βάρη. Όσο για τις περιβόητες «λίστες» Λαγκάρντ, Λίχτενσταϊν κλπ., εκείνες μένουν ανεξερεύνητες και το μεγάλο κεφάλαιο ατιμώρητο για τα φορολογικά του ανομήματα..
Όλα αυτά συνιστούν επιμέρους συμπτώματα της ίδιας ασθένειας. Τα κόμματα εξουσίας (ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ.) αποτελούν την πολιτική προθήκη ενός ολιγαρχικού-κλεπτοκρατικού καθεστώτος, το οποίο επί δεκαετίες εμπορεύθηκε το ψεύδος της «ευημερίας» με σκοπό το κέρδος (του) και τώρα εμπορεύεται το μεγαλύτερο ψεύδος της «σωτηρίας» μέσω μνημονίων με σκοπό την παράταση του βίου του. Η κοινωνία πρέπει να βρει τη δύναμη να το ανατρέψει, προτού αυτό ολοκληρώσει την εκποίηση της χώρας και τη μετατροπή της σε αποικία χρέους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΡΑΤΙΚΑ ή ιδιωτικά; Ακόμα και στου καπιταλισμού τον ωκεανό υπάρχουν νησίδες κρατικισμού. Συνύπαρξη με προϋποθέσεις (αυστηροί κανόνες) και συνεργασία εργαζομένων. Χωρίς ν’ αλλάζει ο χαρακτήρας του κάθε συστήματος, που τα «παντρεύει» η ανάγκη και η λογική.

ΕΔΩ, το πράμα αλλάζει. Το δημόσιο κατάντησε πεδίο δράσης (και) ατιμώρητων…επίορκων. Σαν τσιφλίκι και ιδιοκτησία τους, με αμυδρές ελπίδες για την εξυγίανσή του. Από’ κει ξεκινώντας ο έλληνας ιδιώτης, εμπνεύστηκε, απαίτησε και πάτησε πόδι (και) σε χώρους που θα’ πρεπε να παραμείνουν αποκλειστικά υπό κρατικό έλεγχο (και δεν μιλάμε για τα κλασικά και «χρεοκοπημένα» κρατικά μονοπώλια).

ΕΠΕΣΕ η τηλεόραση σε χέρια ιδιωτών κι απέναντι η κρατική με τους «λειτουργούς» της. Είχε το επίπεδό της η κρατική μας τηλεόραση, το περιεχόμενο των εκπομπών της, σε απόσταση ασφαλείας απ’ την πρακτική της εμπορικής τηλεθέασης και τη χυδαιότητα. Ωστόσο, χρεοκόπησε», αλλά για άλλους λόγους. Γιατί το αλισβερίσι με διορισμούς και αστρονομικούς μισθούς χτύπησε κόκκινο και το «κοινό ταμείο» (εισφορά για την ΕΡΤ) ήταν γεμάτο.

ΕΠΕΣΕ και το «μαύρο» μέχρι να αναγεννηθεί και να σταθεί στα πόδια της η «ΔΤ» και ο ιδιώτης καναλάρχης ξεσάλωσε. Για χρήμα που του’ λειψε λόγω της κρίσης και γιατί αυτός είναι ο ρόλος και η αποστολή του. Να τα ‘κονομάει σε συνθήκες ανταγωνισμού καναλιών, πουλώντας ό,τι τρέφει αραδιαστούς ν’ αποθαυμάσουν τα κάλλη «θεών» σε σταυροπόδι με τον μηρό σε θέα.

ΤΙ άλλο; Ό,τι συνταράσσει και σοκάρει, χωρίς φραγμούς, λεπτότητα και ευαισθησία. Είχε τους λόγους της η «Αντιτρομοκρατική» να δημοσιοποιήσει τη σκηνή κι έσπευσαν τα κανάλια να την αρπάξουν. Και να την προβάλουν. Με πολλαπλή επαναπροβολή και το…‘φχαριστιόταν. Οι Πρετεντέρηδες και οι Τρέμες, με «λεκτική» δικαιολόγηση της αμαρτίας τους και πνιγμένοι στην υποκρισία. (Η παραπάνω κυρία έσπασε το χέρι της κι έκανε την πάπια). Και ο κ. Ευαγγελάτος; Τους υπερφαλάγγισε μη μείνει δεύτερος στο ηδονικό(;) τους «παιχνίδι» με τον ανθρώπινο πόνο. Ξανά και ξανά η σκηνή κι ύστερα...τρέχοντας για τον (άξιο) μισθό τους και για τους αριθμούς της τηλεθέασης.

Όχι. Δεν θα το ευχόμασταν να βρεθούν στη θέση των τραγικών γονιών. Απλά, απαιτούμε λιγότερη τηλεοπτική αλητεία.

Άρθρο του Θανάση Παπαμιχαήλ – Επικοινωνιολόγου

Πληθαίνουν οι φωνές, των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών, για την ανάγκη ανανέωσης, ανακυττάρωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας μας.

Διαπλοκή, μίζες, πελατειακές σχέσεις είναι καθημερινές ειδήσεις στα δελτία των οκτώ και στις πρώτες σελίδες των εντύπων. Η πρώτη απάντηση των πολιτών δόθηκε στις τελευταίες εκλογές με την τιμωρία των δύο μεγάλων κομμάτων που θεωρούνται υπεύθυνα για την κατάρρευση της οικονομίας.

Παρόλα αυτά, η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού από τους πολίτες, δεν στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στις προσωπικότητες των νέων προσώπων που εξελέγησαν. Μνημόνιο, αντιμνημόνιο, διακύβευμα χρεοκοπίας, έπαιξαν το βασικό ρόλο επιλογής ψήφου των πολιτών και όχι τα πρόσωπα.

Οι πολίτες δεν ψήφισαν, καταψήφισαν.

Τα νέα πολιτικά κόμματα εκμεταλλεύθηκαν την δικαιολογημένη οργή της κοινωνίας, κέρδισαν την είσοδο στη Βουλή και νέα πρόσωπα βγήκαν στο γυαλί των τηλεοράσεων.

Η ελληνική κοινωνία, ανεξάρτητα από ιδεολογικές ανατροπές, φάνηκε ότι είναι έτοιμη να ανοίξει το δρόμο στην ανανέωση πολιτικών προσώπων.

Ένα δρόμο που τα λεγόμενα άλλοτε μεγάλα κόμματα δε φαίνεται να ενστερνίζονται, ακολουθώντας τις παλιές μεθόδους επιλογής πολιτικών προσώπων ευθύνης.

Φοβούνται να ξεκινήσουν την ανανέωση, ανακυττάρωση του κομματικού ιστού τους αξιοκρατικά.

Να αναδείξουν νέα, άφθαρτα πρόσωπα, προσωπικότητες, αναγνωρισμένου κύρους, με όρεξη και διάθεση κοινωνικής προσφοράς και φυσικά εκτός κομματικού σωλήνα, και σ’ αυτό το σημείο, έρχεται η ώρα ευθύνης και των πολιτών, να πάρουν την τύχη της Χώρας, της Περιφέρειας, του Δήμου στα χέρια τους. να πάψουν να είναι μια σιωπηρή πλειοψηφία με μοναδικό στόχο τη διαμαρτυρία για τα όσα σε βάρος τους αποφασίζονται.

Οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τον Μάιο του 2014, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αλλαγή σελίδας ανανέωσης πολιτικών προσώπων. Οι Περιφέρειες και οι Δήμοι όλης της χώρας έχουν ανάγκη από νέα πρόσωπα με όραμα, γνώση, ικανότητες και αποφασιστικότητα για να απαντήσουν στις νέες προκλήσεις των καιρών.

Στο δρόμο για την εκλογική αναμέτρηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήρθε η ώρα να αναδείξετε και εσείς την δική σας προσωπικότητα σας. Είτε επιλέξετε τη διεκδίκηση από τη θέση του Περιφερειάρχη, Δημάρχου, είτε από τη θέση του Συμβούλου ήρθε η ώρα να βάλετε τη δική σας σφραγίδα σε αυτό που οραματίζεστε για την πόλη σας. Διαφορετικά αν θεωρείτε ότι η αποχή από τα πολιτικά δρώμενα είναι καλό πράγμα, τότε να μη διαμαρτύρεστε για τα χειρότερα που θα έρθουν της επομένη των Αυτοδιοικητικών εκλογών.

Να θυμάστε ότι στον στίβο αυτής της αναμέτρησης οι ψηφοφόροι δεν θα αποφασίσουν με βάση τα ομιχλώδη εκλογικά κελεύσματα του πάλαι ποτέ κομματικού συστήματος αλλά με βάση το όραμα, τις γνώσεις και τις ικανότητες. Το νέο αυτό τρίπτυχο θα κρίνει την τύχη των υποψηφίων. Όσοι το διαθέτουν θα πρέπει να συμβουλευτούν και ειδικούς της επικοινωνίας για να το αναδείξουν. Γιατί οι πολίτες κουράστηκαν από τα «φωτεινά » ονόματα και τους πολιτικούς καριέρας που έβλεπαν την αυτοδιοίκηση καιροσκοπικά και ωφελιμιστικά.

Παράλληλα, σε αυτές τις εκλογές το σύστημα που προκρίνεται δίνει χώρο στα νέα πρόσωπα. Πολίτες που μέχρι τώρα δεν είχαν σκεφτεί τον εαυτό τους στις επάλξεις του εκλογικού στίβου μπορούν τώρα να προσπαθήσουν εκ των έσω να διορθώσουν τα κακώς κείμενα του συστήματος, στο οποίο μέχρι τώρα ασκούσαν απλή κριτική. Σε αυτές τις εκλογές έφθασε η ώρα της ευθύνης για όλους.

Η ανακυττάρωση του πολιτικού συστήματος προϋποθέτει την συμβολή όλων μας. Γιατί σε αυτές τις εκλογές τόσο η ψήφος όσο και η συμμετοχή θα είναι η Δύναμη μας.

Δείξτε και εσείς την δική σας!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ Σας ευχαριστώ που διαβάστε το άρθρο μου. Ελπίζω, μετά το διάβασμα του να έχετε αναθεωρήσει αρκετές από τις απόψεις που σας κρατάνε μακριά από το πολιτικό γίγνεσθαι.

Όμως η ώρα ευθύνης έφτασε και για σας.

Ξεκινήστε. Ανυπομονώ να ακούσω νέα σας.

Γράψτε μου στο thanasis.papamichail@yahoo.gr

Καταστροφή για το τοπικό μας ποδόσφαιρο,

η έλλειψη αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού ανάμεσα σε παράγοντες και διαιτησία ! 

Λ. Αμιτζόγλου

Το περασμένο καλοκαίρι στην ετήσια Γ.Σ. που πραγματοποίησε η Ε.Π.Σ. Πέλλας υπήρξε ένα άτυπο συμβόλαιο τιμής ανάμεσα στην διοίκηση της Ε.Π.Σ.Π. και όλους τους παράγοντες του τοπικού μας ποδοσφαίρου. Μία από κοινού προσπάθεια όλων μας να προστατευτεί το ερασιτεχνικό μας ποδόσφαιρο από κάθε μορφή βίας και αντιαθλητικής συμπεριφοράς, μέσα σ΄ ένα πλαίσιο αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού μεταξύ των ομάδων, της διοίκησης της Ε.Π.Σ. και της διαιτησίας.

Μάλιστα ως Γενικός Γραμματέας του Απόλλωνα Κρύας Βρύσης αλλά και ως δημοσιογράφος - αθλητικογράφος επαγγελματικά ασχολούμενος 25 χρόνια με το τοπικό μας ποδόσφαιρο, κατέθεσα μια σειρά προτάσεων που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην περαιτέρω αναβάθμιση του ερασιτεχνικού μας ποδοσφαίρου, προτάσεις που έγιναν ομόφωνα αποδεκτές από όλα τα μέλη της Γ. Σ.

Προϋπόθεση όλων αυτών, όπως προείπα, είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη και ο σεβασμός ανάμεσα στα σωματεία και τη διαιτησία, κατά κύριο λόγο, ώστε να διεξάγονται αγώνες επί ίσης όρης για όλα τα σωματεία, μακριά από σκοπιμότητες, την μεγάλη ευθύνη για την τήρηση των οποίων έχει η διαιτησία, προσφέροντας αμερόληπτα και αδέκαστα τις υπηρεσίες της, γι΄ αυτές άλλωστε τις οποίες έχει οριστεί να εφαρμόσει από την πρώτη στιγμή της αναγνώρισης κάποιου ως επίσημου διαιτητή.

Δυστυχώς εβρισκόμενοι μόλις στην 6^η αγωνιστική για τα πρωταθλήματα της Α1 & Α κατηγορίας και στην 5^η αγωνιστική για την Β΄ κατηγορία, σχεδόν κάθε σαβατοκύριακο γινόμαστε δέκτες πολλών παραπόνων ομάδων (με τελευταίες αυτές του Ολυμπιακού Γαλατάδων και του Εθνικού Γιαννιτσών) για συμπεριφορές και απόδοση διαιτητών κάτω του μετρίου. Προσωπικά δεν θέλω να πιστεύω ότι οι περιπτώσεις αυτές συμβαίνουν γιατί υπάρχει κάποια σκοπιμότητα, λόγο του ότι το κάθε σωματείο καθ΄ όλη την διάρκεια των πρωταθλημάτων, έχει βρεθεί στην δύσκολη θέση να διαμαρτυρηθεί ακόμα και με τον ποιο έντονο τρόπο για κάποια άδικη διαιτησία .

Χωρίς βέβαια να παραγνωρίζεται από την άλλη και το ανθρώπινο λάθος στο οποίο έχει κάθε δικαίωμα να υποπέσει ένας διαιτητής, κάτι που πιστεύω ότι το αναγνωρίζει σ΄ έναν διαιτητή ο κάθε παράγοντας ή ποδοσφαιριστής. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις διαιτησιών που φτάνουν τα όρια της πρόκλησης δημιουργώντας το αίσθημα της αδικίας. Έτσι υπάρχουν δύο παράμετροι! Είτε ότι υπάρχει δόλος, είτε ότι είναι ακατάλληλη η διαιτησία, γι΄ αυτό που ορίστηκε να κάνει και για το οποίο αμείβεται από αυτόν που νιώθει το αίσθημα της αδικίας.

Στο σημείο αυτό λοιπόν καλούμε για μία ακόμη φορά την Επιτροπή Διαιτησίας, η οποία έχει την κατεξοχήν αρμοδιότητα των ορισμών και της πορείας των διαιτητών του νομού Πέλλας, να είναι αμείλικτη σε κάθε περίπτωση αποδεδειγμένης κακής διαιτησίας με την παραδειγματική της τιμωρία, όπως άλλωστε απαιτείτε και πολύ σωστά, για τους ποδοσφαιριστές ή τους παράγοντες, για δικές τους ανάρμοστες και αντιαθλητικές συμπεριφορές.

Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι υπάρχει και μία ειδοποιός διαφορά. Οι ερασιτέχνες παράγοντες βγάζουν το μεράκι τους προσφέροντας στο ερασιτεχνικό μας ποδόσφαιρο, τις περισσότερες φορές μάλιστα με μεγάλο προσωπικό οικονομικό κόστος, ενώ οι διαιτητές αμείβονται γι΄ αυτό που πρέπει να κάνουν σωστά, έχοντας μάλιστα κάποιοι από αυτούς την προοπτική της ανέλιξης εφόσον έχουν και το ταλέντο, σε επαγγελματικές κατηγόριες με όποια οφέλη προκύπτουν γι΄ αυτούς.

Περισσότερη λοιπόν προσοχή και αλληλοσεβασμός για τον ρόλο και την θέση του καθενός, πολύ δε περισσότερο γι΄ αυτόν που κρίνει ένα αποτέλεσμα Οφείλουμε όλοι μας, ο καθένας από την δική του θέση να προστατέψουμε το τοπικό μας ποδόσφαιρο !

Με φιλικούς ποδοσφαιρικούς χαιρετισμούς

Λύσανδρος Γ. Αμιτζόγλου

Δημοσιογράφος – Αθλητικογράφος

Γ. Γραμματέας Απόλλωνα Κρύας Βρύσης

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΦΤΑΣΕ στα σύνορά μας ο ξένος επενδυτής κι έριξε μια ματιά στα δεδομένα μας. Παλιά και ισχύοντα νυν και αεί. Να δούμε τι είδε και το’ βαλε στα πόδια τρομαγμένος, για άλλα «λιμάνια» ήρεμα.

Α) Το αθάνατο και σφριγηλό τέρας της γραφειοκρατίας. Το γέννησε η ελληνική μαγκιά για να αρμέγουν επιτήδειοι τους «υπηκόους». Να τρομάζουν στη θέα του και να κομπλάρουν με το πρώτο «όχι» του, προκειμένου να κάνουν τη (νόμιμη) δουλειά τους. Όλοι το είδαμε και το περιγράφουμε ξορκίζοντας το κακό, κανένας (ισχυρός) δεν τράβηξε τη χατζάρα να του κόψει το κεφάλι. Και, βέβαια, δεν καταλαβαίνει (το τέρας) από ξώφαλτσες και επιπόλαιες μαχαιριές. Δεν μπορεί; Δεν θέλει; Του ξεφεύγει στον λαβύρινθο, αλώβητο και ζωντανό; Έτσι κι αλλιώς, το είδε ο επενδυτής, τρόμαξε και δεν γυρίζει πίσω με το τέρας ζωντανό.

Β) ΜΕΤΡΗΣΕ τις «καθ’ ημέραν» απεργίες και είδε τους εν δυνάμει απεργούς. Με τον συνδικαλιστή μπροστάρη, λυσσασμένο για αιτήματα και…ψήφους. Ένας «μικρός» πολιτικός κι αυτός, στ’ αχνάρια των «φτασμένων» του Κοινοβουλίου, κι ίσως στο αρχικό σκαλί για αναβάθμιση του ρόλου του και προσφορά στο κοινωνικό σύνολο.

ΝΑ πειραματιστεί (ο ξένος επενδυτής) διακινδυνεύοντας τα κεφάλαιά του με τη νοοτροπία των πολλών πως τους ρουφάει το αίμα; Και, βέβαια, κάτι κράτησε στο μυαλό του για δείγμα δημόσιας συμπεριφοράς ελλήνων εργαζομένων (με το ένα μάτι τους στην απεργία). Ήρθε ως τουρίστας και του έφραξαν το «δρόμο» για το λιμάνι. Ανηφόρισε για τον Παρθενώνα κι ήταν «κλειστός», με το (μαύρο) πανό να προβάλλει τα αιτήματα «αγανακτισμένων».

Γ) ΑΚΟΥΣΕ τον κ. Τσίπρα να απειλεί με παραπομπές «ημέτερων» της εξουσίας, αλλά και ξένων που θα’ ρθουν για μπίζνες. Άλλο ένα κίνητρο για να πατήσει…γκάζι ο επενδυτής μη του πάρουν τη σειρά.

Δ) Είδε και μελέτησε τους δείκτες για τη φορολόγησή του. Θα’ ρθει πλούσιος για να γίνει φτωχός, αφού τον αρμέξουμε για τις ανάγκες μας; Δεν είναι δα και τόσο φιλέλληνας.

ΑΥΡΙΟ, μια ρεαλιστική πρότασή μας σχετική με τα παραπάνω.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΧΡΟΝΙΑ τσακώνονται και δεν τα βρίσκουν. Ανοίγουν, Κυριακές, τα μαγαζιά; Να, λοιπόν, ακόμα μια…ευκαιρία για δυο στρατόπεδα και «μάχη». Από εκείνες τις γνωστές σύγχρονων ρωμιών, με την κατάρα της φυλής. Για μικρά και μεγάλα. Της εποχής μας, σ’ αυτήν την καπιταλιστική γωνιά του κόσμου, με κυρίαρχο «ιδανικό» τη γεμάτη τσέπη.

ΕΦΤΑΣΕ η ώρα της εφαρμογής και της…αναμέτρησης. Άνοιξαν τα μαγαζιά κυριακάτικα και δοκιμαστικά, προσήλθαν εργαζόμενοι στη δουλειά τους κι ήταν δικαίωμά τους δημοκρατικό και συνταγματικό. Ωστόσο, οι συνδικαλιστές, «άλλα κελεύοντες», μάζεψαν τον κόσμο «τους» και στήθηκαν απέναντι. Για «επανάσταση». Με «γιούχα» και ό,τι πρόσφορο, μέχρι στιγμής.

ΕΙΝΑΙ δικαίωμά σου να απεργείς και το φρόντισε το Σύνταγμα. Μετά από αγώνες και αναμετρήσεις εργοδοτών και εργαζομένων, στο διάβα των δεκαετιών. Πολλοί το χρησιμοποιούν για εργαλείο και καταχρηστικά. Για λόγους που εντάσσονται στην κομματική διαπάλη και, ενίοτε, με αιτήματα φτιαχτά, υπερβολικά και ανεφάρμοστα.

ΚΙ αν ρωτήσεις τον απεργό, σε αποστομώνει δια στόματος συνδικαλιστή (που αγωνιά για το…μέλλον του) : «Είναι συνταγματικό μας δικαίωμα». Καλά και άγια, ισχυρό το επιχείρημα και δεν πείραξε κανένας νόμιμους και νομοταγείς απεργούς. ‘Όταν, βέβαια, δεν δρομολογούνται καμπανταηλίκια και προβοκάτσιες (αμφίπλευρα καμιά φορά), για να πλακώσουν ΜΑΤ με ροπαλιές και δακρυγόνα.

ΝΑ πάμε στους εργαζόμενους. Με απέναντι στημένο των εσμό των συνδικαλιστών που τους παρεμποδίζουν. Κι αν είμαστε με τον απεργό, το ίδιο είμαστε με τον εργαζόμενο που έκανε την επιλογή του. Ρωτάμε τα παλικάρια που στήνονται και φωνάζουν και γκαρίζουν (ενίοτε βαιοπραγούν) για τους μη απεργούς-απεργοσπάστες. «Είναι δικαίωμά τους συνταγματικό να προσέλθουν στη δουλειά τους;». Ρητορικό το ερώτημα, ωστόσο, το αναιρούν οι απεργοί με τα «έργα» τους.

ΜΑΚΑΡΙ το πρόβλημα να ‘ταν «κλειστά ή ανοιχτά» και να μη λύνονταν. Υπάρχουν μείζονα και σοβαρότερα που παραμένουν. Γιατί; Γιατί προϋποθέτουν ενότητα που δεν υπάρχει και ομόνοια που πάει να ξεχαστεί. Κι αν οι πολλοί «φοβούνται» τις μέρες κρίσης, οι λίγοι (άρχοντες δυνατοί και διχαστές) «επενδύουν», ποντάροντας στον διχασμό. Για «καλύτερες μέρες». Δικές τους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΒΓΑΙΝΟΥΝ αμαρτίες τους στη φόρα και η απορία μας παραμένει. Γιατί…τώρα; Ας το προσπεράσουμε, ψαχουλεύοντας την «ξένη επιβουλή» που μορφοποιήθηκε σε μνημόνια. Δεν τα θεσπίσαμε μονάχοι και μπάσαμε τον «εχθρό». Και δεν είναι πως δεν τόλμησαν κυβερνώντες και κυβερνώμενοι. Απλά, δεν το’ θελαν, βολεμένοι και καλοπερνώντας. Με λοξή τη ματιά στα δανεικά.

ΚΑΝΕΝΑΣ «βαθμοφόρος» τους δεν πήγε φυλακή κι αν εξαιρέσεις το «Γουδή» και την αλληλοεξόντωση πολιτικών στις νεφελώδεις δεκαετίες του ‘ 20 και του ’30, ερχόμαστε στα σημερινά που…κάτι γίνεται. Από ανάγκη-το’ παμε-και με το Κράτος ξυπνητό μη του φύγει δεκάρα. Βεβιασμένα και βιαστικά, με αδικίες και ανισότητες, ωστόσο, «το κακό δεν οφείλεται πάντα σ’ αυτούς που κάνουν λάθη, αλλά και σ’ εκείνους που δεν κάνουν τίποτα».

ΕΝΑΝ-έναν, λοιπόν, «μεγάλους» και «μικρούς» (αλλά όχι πολύ…μεγάλους) τους περνούν τις χειροπέδες, που δεν είναι κανόνας πως συμμορφώνουν. Ας πούμε, λοιπόν, πως αυτό δρομολογήθηκε και θα συνεχιστεί, πως θα γεμίσουν τα ταμεία (για να τα ξαναδειάσουν καραδοκούντες της κομπίνας και της λαμογιάς).

ΕΚΕΙΝΟ που εξοργίζει είναι οι ατιμώρητοι «δράστες» κι ακόμα περισσότερο οι ηθικοί αυτουργοί. Οι «θεσμικοί» αλήτες που διόρισαν και παραμένουν στο σκοτάδι. Τα αφανέρωτα κυκλώματα που περιέπεσαν σε χειμερία νάρκη, μέχρι τα «μέλη» τους να ξαναπιάσουν…δουλειά «αβρόχοις ποσί», έχοντας πηδήξει το ποτάμι. Αποκαλύπτεις, λοιπόν, το «έγκλημα», το περιγράφουν τα ΜΜΕ με χίλια χρώματα κι ύστερα…” προσωπικά δεδομένα” και σκοτάδι. Ακόμα και σε περιπτώσεις με τα χαρτονομίσματα της αλητείας προεξέχοντα σε θυλάκια.

ΚΑΙ, βέβαια, πήραν άδειες τυφλού ανοιχτομάτηδες, τσέπωσαν επιδόματα χηρείας ξαναπαντρεμένες, διορίστηκαν με πλαστά δικαιολογητικά απατεώνες, τσέπωναν χιλιάρικο τη μέρα «εργαζόμενοι» στην ΕΡΤ. Δεν θα μάθουμε ποτέ τους συναυτουργούς των παραπάνω εγκλημάτων. Δεν θα βγουν στη φόρα φαρδιές πλατιές υπογραφές των συναυτουργών της ζημιάς. Γιατί; Γιατί εμπλέκονται και άλλοι. Και γιατί παραγράφηκαν ως αδικήματα.

ΩΣΤΟΣΟ, επιμένουμε. Να δούμε και να καμαρώσουμε φάτσες της εξουσίας που μοιράζονταν τον μισθό του ευνοουμένου τους με κίνηση κάτω απ’ το…τραπέζι.

ΠΟΙΟΥΣ ξεχάσαμε; Τους πολιτικούς! Πόσους διόρισαν κατά κόμμα. Τι άλλο; Ν’ ανοίξει και κανένα…κινητό τους για αποκαλύψεις.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΙΑ απ’ τις πολλές, μια μάνα μοναδική. Στην πιο δύσκολη ώρα και με τον Αλέξανδρό της στην εντατική. Εκείνη πονάει πραγματικά-για τους άλλους «ξένος πόνος ξέγδαρμα»-κι ακόμα να το χωνέψουμε πως υπάρχουν σύγχρονες ηρωίδες. Διαβάσαμε τη σκέψη της μέσα απ’ τα λόγια της, ζυγιάσαμε το κουράγιο της, δεν βρήκαμε μέτρο να μετρήσουμε τον ηρωισμό της. Κι απόμεινε το μήνυμα. Το ‘στειλε για όλους μας, πανελλήνια, παγκόσμια κι ήταν συγκλονιστικό.

ΝΑ πάμε στους τριγύρω. Πολιτικούς που «συγκλονίστηκαν». Φιλιώθηκαν προσωρινά, για να εκφράσουν τη λύπη και την ανησυχία τους. Μη μας προκύψει…διχασμός κι ανοίξουν δρόμοι για μείζονα φαγωμάρα, εξελιχθεί δραματικά η κατάσταση και οδηγηθούμε σε (νέο) εμφύλιο. Και; Θα χάσουν ό,τι με όνειρα κατέκτησαν και δεν τ’ αφήνουν σε άλλους. Μη πάει το κόμμα στον πάτο (αγωνιά και αγωνίζεται ο κ. Τζαμτζής μη πάει το Κόμμα του στο 5%) κι αυτοί στους…ανεπάγγελτους. Οι γνωστοί μας με τα αυτιά κλειστά σε παροτρύνσεις για ενότητα. Την καίρια στιγμή κλείνουν το γόνυ ευλαβικά στις τραγικές μάνες κι ύστερα τέλος η ανακωχή, ξανά διχασμός και φαγωμάρα. Με θεματολόγιο «ψηφοθηρικό», ενίοτε σε θέματα γελοία, φτάνει να φέρνουν ψήφους.

ΝΑ ξαναπάμε στη μάνα και το ψυχικό της μεγαλείο. Ξανάνιωσε παρόμοιο πόνο με τον άλλο της γιο που έχασε (στα 28 του) και μόνο το κουράγιο της δεν έχασε. Κι ήταν δίδαγμα ο λόγος της, γροθιά στο στομάχι και αφύπνιση. Μέτρησε όσο χιλιάδες κηρύγματα από άμβωνες κι άλλα τόσα άρθρα δικά σου (και…δικά μου) για ενότητα και δράση μας σαν μια γροθιά.

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΕΝΟΙ απ’ τα λόγια της, κρατούσαμε την ανάσα μας κι άλλοι τα δάκρυά τους. Δεν αποδίδονται με άλλα λόγια, μόνο μεταφράζονται. Με έναν άπειρο θαυμασμό για την ηρωική σύγχρονη ελληνίδα, που θα συνεχίσει την ιστορία της, αν χρειαστεί.

ΕΝΟΤΗΤΑ κι αδελφοσύνη. Σε μέρες κρίσης κρίσιμες κι ανάμεσα σε λύκους. Για να μαραθούν τα αγκάθια στον δύσκολο δρόμο μας.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΠΗΚΕ στη ζωή μας η ηλεκτρονική, χάθηκαν θέσεις εργασίας. Όπως κάποτε η μηχανή. Και δεν έχει αισθήματα η μηχανή, ούτε η ζωή πισωγυρίσματα. Το κομπιούτερ καθυστέρησε (σκοπίμως) στη δημόσια διοίκηση και τους λόγους αναζήτησέ τους στους οργανωμένους για λοβιτούρα και κλεψιά. Πιο εύκολα κάνεις τη «δουλειά» σου με ασυντόνιστους τομείς και με «λειτουργούς» απομονωμένους σε γραφεία με εξοπλισμό το κλιματιστικό και τη…γραφομηχανή.

ΓΕΥΤΗΚΕ ο ιδιώτης την πίκρα της απόλυσης, ως πλεονάζων και…περιττός στη βιοτεχνία, στο εργοστάσιο, στο μαγαζί. Και πού να πει τον πόνο του, που κανένας νόμος δεν τον καλύπτει ως προς την…(μη) μονιμότητα; Και γέμισε η κοινωνία μας (της κρίσης) ανέργους και απολυμένους. Ποιος και πώς να σιάξει την ψυχολογία τους;

ΤΟ δημόσιο θέσπισε τους νόμους του, εξασφάλισε και τη μονιμότητα για εργαζόμενους, εργασθέντες και «εργαζόμενους». Για ποιους άλλους; Για κλέφτες που τους είπαμε επίορκους και πέφτουν στα μαλακά. Αν τους πιάσουν, αν κι όποτε τους δικάσουν. Με τον συνδικαλιστή να…καθαρίζει-ψηφοθήρας κι αυτός για την ελάσσονα εξουσία και την μείζονα τάση να αθωώνει «αμαρτωλούς».

ΑΡΓΑ και καθυστερημένα, πάντως έδωσε τις εξετάσεις του το κομπιούτερ και πέρασε στο…πανεπιστήμιο. Πήρε την καρέκλα του ως…διοικητικός ανάμεσα σε διοικητικούς. Περίσσεψαν θέσεις, αχρηστεύθηκαν ρόλοι και πρόβαλε το φάσμα της κινητικότητας. (Στον ιδιωτικό τομέα θα το λέγαμε μόνιμη διαθεσιμότητα, κοινώς, «πήγαινε σπίτι σου, μετά είτε άνευ αποζημιώσεως»).

ΕΔΩ το πράμα αλλάζει. Ο δημόσιος «λειτουργός» νιώθει αφέντης «υπηκόων» που (τον) προσκυνάνε και ιδιοκτήτης εξ αδιαιρέτου ενός Κράτους με τα όλα του. Κινητά και ακίνητα, ακόμα και διαδοχή σε γιο ή κόρη, «κληρονομικώ δικαιώματι» και με ολίγο…μέσον.

ΕΝΙΩΣΑΝ αδικημένοι και απαραίτητοι οι «Διοικητικοί», κατέβασαν το νόμο κι άρπαξαν τον βασικότερο των συνταγματικών τους δικαιωμάτων. Απεργία! (Σήμερα, που πρέπει να αυξηθούν ωράρια και να σφίξουμε τη ζώνη και τα…δόντια).

ΑΠΕΡΓΙΑ! Μέχρι τελικής πτώσεως; Όχι. Γιατί; Γιατί πληρώνονται κανονικά (από μια γραφειοκρατική τυπικότητα). Και τι να’ καναν; Όφειλαν να αρνηθούν αξιοπρεπώς την (παράνομη) είσπραξη του μισθού τους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΙ έμεινε το Κράτος μόνο. Χωρίς φίλους και υπεράσπιση. Με τους πάντες να το πλήττουν λυσσασμένα. Από αντικυβερνητισμό και είναι οι λίγοι. Οι υπόλοιποι βάλλουν γιατί δεν έχουν κάτι να χάσουν. Μέχρι να…ψοφήσει η γελάδα και να τη θάψουν με τιμές. Και με…αναμνήσεις (κλεψιές, φοροκλοπή, πολυθεσίτες και πολυμισθίτες…). Γιατί γίναν’ ένα άσχετοι και αρμεχτές, ξεχνώντας τον εργοδότη τους. Τέως και σημερινό, με την υποκρισία σύννεφο.

ΜΙΛΑΜΕ για μόνιμη αδιαφορία μας για τα κοινά λες κι είναι ξένα και για σηκωμένους ώμους πολιτών κουλουριασμένων περί τα ιδιωτικά τους. Στο βιος και τα δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις(;!).

Ο Τύπος και οι τύποι των πρωινάδικων, για παράδειγμα, δεν έχουν κάποιον λόγο να υπερασπιστούν το Κράτος και του επιτίθενται λυσσασμένα. Ακόμα και για τα καλά και συμφέροντα. Ανάμεσά τους άνθρωποι που τα ‘κονόμησαν απ’ το κοινό ταμείο γεμάτο για λίγους και άδειο μόνιμα για τους πολλούς. Το άρμεξαν δεόντως ως κρατικοδίαιτοι με ηγεμονικούς μισθούς και βάλλουν, σήμερα, από «ελεύθερο» μετερίζι.

ΤΟ ξανάπαμε (και θα το λέμε) πως μας στοίχιζε περ. ένα χιλιάρικο τη μέρα ο κ. Λυριτζής για να καλαμπουρίζει στη ΝΕΤ. Το τσέπωνε, και τώρα όλα τα κρατικά του…βρωμάνε. Ο ίδιος κρατικός φορέας φούσκωσε τις τσέπες της κας Τσαπανίδου. Με την ΕΤ1 να κάνει το ίδιο στην κα Παναγιωταρέα και το Κράτος να της προσφέρει απλόχερα δημόσιες θέσεις με μισθούς και συντάξεις ταμείων που περιέργως…άδειασαν. Χωρίς να ξέρουμε αν τα περ. 340 χιλιάρικα (το χρόνο) έκαστος/εκάστη τα δήλωναν στην Εφορία.

ΗΡΘΕ η ώρα να αρμέξει το κράτος τους αρμεχτές του και δυστροπούμε. Άγρια και με το δίκιο μας, κατά περίπτωση, αλλά και ομοθυμαδόν από…εχθρικά αισθήματα. Τα καλά μας (αισθήματα) τα κρατάμε για τον νυν και τέως φοροκλέφτη, «σύντροφο» και ομοϊδεάτη. Πρότυπο για μίμηση και «συναθλητή» (καθένας με τις επιδόσεις του) στο ίδιο σπορ και, βέβαια, με κάποιους πανελλήνιους πρωταθλητές, απείραχτους στη λεία και στο χρόνο.

ΑΥΡΙΟ κι άλλο δείγμα αρμεχτών, που τσεπώνουν τον μισθό τους απεργώντας!

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΙΧΑΜΕ τις εταιρίες και όχι μόνο. Φαρμακευτικοί κολοσσοί που άνοιξαν χρυσές δουλειές με το ΕΣΥ και το ελληνικό δημόσιο. Κι αν υπήρξε λιτός στα φάρμακα ο έλληνας και…σπαρτιάτης στην ιατρική περίθαλψη, τον έκαναν νοσομανή και υπερκαταναλωτή. Με τους προμηθευτές να διπλαρώνουν μεσολαβητές νοσοκομείων και…σύννεφο η κλεψιά. Απ’ τον «μεγάλο» ως τον τελευταίο. Με τον καθηγητή να κρατάει «εντατικές» κλειστές για φίλους του, ως την καθαρίστρια που ξάφριζε υλικό για το σπίτι. Πανάκριβα ιατρικά μηχανήματα να σκουριάζουν στις αποθήκες και (ακόμα) και τον δολιοφθορέα να στρώνει παιχνίδι για ιδιώτες.

ΑΥΤΑ στην Ελλάδα της ατιμωρησίας και της αρπαχτής και η ζημιά να καλύπτεται με δανεικά. Ωστόσο, όλα έχουν το τίμημά τους κι όλα(;) πληρώνονται, όταν έρθει η ώρα της κρίσης (κυριολεκτούμε) και με τις «τρύπες» να ξεφυτρώνουν φοβερές κι άλλες να χάσκουν ακάλυπτες και τρομερές. Και πήραν απάνω τους οι έντιμοι τις ατιμίες των πολλών. Γιατροί πιστοί στον όρκο τους που επιμένουν, προσωπικό με την αίσθηση του λειτουργού και χωρίς το χέρι απλωμένο. Κι εμείς; Κρατήσαμε τις…σημειώσεις μας και ρωτάμε την πλειοψηφία είτε μειοψηφία (δεν έχει σημασία). Πότε, στο παρελθόν, βγήκατε στο δρόμο με λάβαρα για τα κακώς κείμενα και (μη) λειτουργούντα στο χώρο της υγείας;

ΥΠΗΡΞΑΝ απεργίες, στάσεις και αποχές, αλλά μονότονα για αιτήματα που σχετίζονται με τα «ιδανικά» της εποχής. Χωρίς επίσχεση εργασίας, μιας κι όλοι πληρώνονταν (με δανεικά), ούτε για δείγμα μια καταγγελία «από μέσα» για φακελάκηδες, μια συνέλευση με συνδικαλιστές να το ξεκαθαρίζουν πως δεν θα καλύψουν κανέναν επίορκο και αμαρτωλό. Και το ηφαίστειο σιγόβραζε, χωρίς να φαίνεται η «τρύπα». Έγινε η έκρηξη και ρέει αργά καυτή η λάβα να μας πνίξει.

ΤΙ κάνεις σήμερα, ποιος και πώς πληρώνει τα σπασμένα του πάρτι, πώς καλύπτεται η ζημιά; Με τους έντιμους και εργατικούς στην πρώτη γραμμή. Και οι κομματικοί κι οι εθισμένοι σε «συνήθειες» παραδοσιακές; Βγήκαν στο δρόμο με πανό! Στις κάμερες για απειλές!! Δεν αντέχουν, ωστόσο, κανένας τους δεν τα βροντάει απ’ τον ΕΟΠΥΥ.

ΤΙ κι αν συνεργαστεί ο ιδιώτης (με νόμους και κανόνες) με τη δημόσιο, όπως στις χώρες της Ευρώπης; Είδαμε (το νιώσαμε) πού το κατάντησαν κι όλοι ευθυνόμαστε.

του Αντρέα Ρουμελιώτη

Είμαι ρεαλιστής και δεν επιδιώκω το αδύνατο (αντιθέτως με ότι διατείνονταν το γνωστό σύνθημα τον Μάη του ’68) γιατί έχει συμβεί το αδιανόητο. Επιπροσθέτως, η ανάγκη με κάνει καταστασιακό αντιπραγματιστή, αφού η δική μας ηττημένη γενιά δεν θα προλάβει τους νέους καρπούς της όποιας ουτοπίας λιπαίνουν οι νεότεροι, να γευτεί.

Ξαναμελετάω το απαύγασμα όσων έχουν γραφτεί για τις κυκλικές οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού και διαπιστώνω, μετά λύπης μου, ότι κάθε γενιά την «άφηναν» να ευδοκιμεί και πριν προλάβει να απολαύσει τους καρπούς της ανάπτυξης, αποσπώντας βίαια ό,τι είχε δημιουργήσει, της έκαναν πατητή. Συνήθως το επιτύγχαναν προκαλώντας παγκόσμιους και περιφερειακούς πολέμους ή εμφύλιους σπαραγμούς.

Αυτό διδάσκει η ιστορία των κρίσεων: ότι το καπιταλιστικό σύστημα, για να επανακάμψει, καταστρέφει κάθε φορά μεγάλο μέρος του (άυλου και υλικού) κεφαλαίου και της εργασίας, πυροδοτώντας εντέχνως κάθε είδους πολέμους. Με πρόσχημα τις κρίσεις, αναδιανέμει τον υπαρκτό πλούτο υπέρ των ισχυροτέρων, αρπάζοντας τους καρπούς της δημιουργίας κάθε γενιάς. Όχι βεβαίως γραμμικά, αλλά ασύμμετρα, μέσα από μια αναμπουμπούλα απ’ την οποία, εντέλει, θα επωφεληθούν οι 147 εταιρείες – funds που κυβερνάνε τον κόσμο τούτο, τα ισχυρότερα κράτη και οι ανώτατες κοινωνικές τάξεις.

Η αναδιανομή του (υπαρκτού και λογιστικού) πλούτου υπέρ των ισχυροτέρων αυτή τη φορά έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Ο μαϊμού καπιταλισμός – καζίνο επικράτησε πλήρως έναντι των πραγματικών καπιταλιστών – βιομηχάνων και παραγωγών της νέας τεχνολογίας. Ο χοντρός βιομήχανος με το πούρο και τις τιράντες «τρώει πόρτα» στο καζίνο που έφτιαξε για να διασκεδάζει και να στοιχηματίζει στην καταστροφή των άλλων.

Τα κράτη είναι υποχείρια των καζινάδων και οι πολιτικοί ενεργούμενα και υπάλληλοί τους. Η νέα παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία έχει αποκτήσει πλέον την αυθάδεια και τον τσαμπουκά, που της επιτρέπουν να υποβαθμίζει και να απειλεί, μέσω των ελεγχόμενων οίκων αξιολόγησης, την ίδια την Μέκκα του συστήματος∙ την Αμερική. Αφού μεταμόρφωσε δεξιοτεχνικά την τεράστια μαύρη τρύπα των τραπεζών σε κρίση χρέους των κρατών...

Το εικονικό – λογιστικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επικράτησε πλήρως δανείζοντας αέρα, και τα κράτη, όπως και οι υπήκοοι τους, πρέπει τώρα να αποπληρώσουν (με) σε πραγματικές αξίες. Όταν πάρουν και το τελευταίο σπίτι και το τελευταίο ευρώ, τα μη υπάρχοντα θα «κουρευτούν»...

Αφού καταστραφεί μεγάλο μέρος της πραγματικής παραγωγής και της εργασίας, θα στραγγίζουν ότι «λίπος» υπάρχει πριν επανέλθουμε στον νέο κύκλο της ανάπτυξης. Η νέα ανάπτυξη δεν θα συνεπάγεται αυτομάτως νέες θέσεις εντάσεως εργασίας – έστω και κακοπληρωμένες – δεδομένου ότι έχουμε ήδη μπει στην εποχή της ρομποτικής. Άλλωστε, το χρήμα δεν αυγατίζει πλέον απ’ την παραγωγική διαδικασία αλλά απ’ το ίδιο το χρήμα...

Θα αποθάνομε; Όχι! Θα μας αφήσουν ένα οικονομικό περιθώριο 10-20% για νέες συνεταιριστικές, συνεργατικές επιχειρήσεις με κοινωνική εργασία. Μέσα απ’ αυτά τα φυτώρια θα προκύψουν οι νέες καινοτομίες, ευρεσιτεχνίες και θα αναπτυχθεί η εφευρετικότητα και η ανταγωνιστικότητα. Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε. Μέχρι την νέα αναδιανομή, όπου θα θεριστούν οι καρποί της επόμενης γενιάς. Σόρι, ε;...

πηγή: http://tvxs.gr/news/

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ» στο πόστο τους. Για δουλεία, «δουλειά» και…χειροκρότημα. Στις παρελάσεις κι ήταν ο καημός τους δυο τρεις φορές το χρόνο. Να στηθούν κορδωμένοι στη μόστρα (κατά το πρωτόκολλο και τον «βαθμό»). Να ηδονίζονται τ’ αυτιά από εμβατήρια κι η καρδούλα να πάλλεται «εθνικά». Ρίγος που τους κοιτούν τιμητικά με βλέμμα λοξό οι παρελαύνοντες κι αυτός/αυτή «ψήλωνε» 2-3 πόντους. Κι ύστερα; Μια δήλωση μπροστά στην κάμερα, κι όλα θα γίνουν…ψήφοι.

ΗΡΘΑΝ χρόνια δύσκολα κι έπεσε μελαγχολία και εθνική…αναπαραδιά. Οι πολιτικοί μας κρύφτηκαν, τα κόμματα δεν βάζουν το χέρι στη…τσέπη για μια (ελαφρότατα) «μηχανοκίνητη» παρέλαση και μας…σώζει ο λεφτάς. Και η αίγλη της παρέλασης; Πάει μ’ εκείνους που γουστάρουν την κατάργησή της. Και η παλικαριά των πολιτικών μας; Σώθηκε κάτω απ’ τα σκαλιά της εξέδρας. Με τους άτολμους δισταχτικούς απέναντι σε δυσαρεστημένους (μη χειροκροτητές) που το’ βαλαν…στα πόδια. Κι έπεσαν προφάσεις (εν αμαρτίαις) και εμετικές κομματικές ανακοινώσεις. Για την αποχή τους και τη ντροπή τους!

ΑΚΟΜΑ και σήμερα, ο λογισμός τους περί την ψήφο κι είναι το δράμα τους. Τα κόμματα αμύνονται σθεναρά «υπέρ του…κομματικού τους εδάφους» κι είναι η τραγωδία μας. Γιατί, όσο αυτοί κι αυτά θα τρώγονται μεταξύ τους, τόσο η εθνική ενότητα θα απομακρύνεται και τα προβλήματα θα απλώνονται.

ΑΓΩΝΑ κατά του φασισμού οι παππούδες κι οι πατεράδες μας, αγώνα κι αυτοί για τα «ιδανικά» τους. Χωρίς μια στάλα παραμένουσας ανδρείας από εκείνους που θυσιάστηκαν. Αν είχαν απέναντι χειροκροτητές θα έσπευδαν. Έχουν δυσαρεστημένους και λάκισαν.

ΝΑ ξαναπάμε στη βάση; Μερίδα ελλήνων ενοχλείται απ’ τις εθνικές παρελάσεις (όπως γίνονται κι όπως τις κατάντησαν) κι είναι δικαίωμά τους. Ωστόσο, είναι οι ίδιοι που δεν ενοχλούνται απ’ τα «παρελαύνοντα» ημίγυμνα κοριτσόπουλα για ποικιλώνυμους τίτλους (σταρ, μις…) σε δρόμους στρωμένους από κρυπτοπροαγωγούς και ενίοτε οδηγούν στο «πονηρό το μονοπάτι». Ούτε απ’ τους φανερούς και κρυπτογκέι καναλιών του αίσχους. Δεν είδαμε αντίδραση (καταγγελία, διαμαρτυρία) και…περιμένουμε. Στο μεταξύ, ας βγουν οι ψηφοθήρες απ’ την κρύπτη τους και τα (κάποια) κόμματα απ’ τη νάρκη τους περί τα (πραγματικώς) εθνικά με τις λιγοστές εκδηλώσεις που μας απόμειναν.

Αστέρι του "tae kwon do"

τον  κόσμο  όλο "φωτίζει"

ο "χρυσός" πρωταθλητής

που επάξια μας κερδίζει.!

Την  Αλμωπία  ανέδειξε

κι'  ήρθε στην επιφάνεια

καμαρώνουντας  δίκαια

με σθένος  περηφάνεια.!

Το "ολόχρυσο"  μετάλιο

που φόρεσε στο στήθος

είναι πράγματι  γεγονός

αλήθεια και όχι "μύθος".!

Με άθληση καθημερινή

θέληση,  ιδρώτα,  κόπο

κατόρθωσε να διακριθεί

όλα έχουν πιάσει τόπο.!

Με πεντακάθαρο μυαλό

και  δίχως  καταχρήσεις

δίκαια  έγινε το ίνδαλμα

πάντοτε  με απαιτήσεις.!

Δραστήριος αξιωματικός

τυχαίως  δεν  ξεχωρίζει

υπεύθυνος & μεθοδικός

προσφέρει  δεν λακίζει.!

Σαν τον γρανίτη δυνατός

και ποτέ δεν κάνει πίσω

βράχος  ανυποχώρητος

που λέει ναι θα κερδίσω.!

Με προσπάθεια, επιμονή

σθένος,πείσμα, πειθαρχία

όλ' αυτά  τον  διακρίνουνε

γι'  αυτό κι'  έχει  επιτυχία.!

Με αλμωπαία  καταγωγή

είναι  από  την  υδραία

ο μεγάλος υπερ-αθλητής

και η νίκη του σπουδαία.!

Τον χρόνο εκμεταλεύεται

ποτέ δεν  πάει "χαμένος"

μας έδωσες τρελή  χαρά

να  είσαι  ευτυχισμένος.!

Ο πανάξιος υπεραθλητής  Κύριος  Μεθόδιος

Καλκαβούρης, βλέπει  την  ζωή  "με άλλο μάτι"

απέχοντας από τις ζημιογόνες καταχρήσεις..!!

Βρίσκει  "διέξοδο"  στην  γυμναστική  και  στο

αγαπητό άθλημα "tae kwon do" που λατρεύει..!!

Εν αντιθέσει με την σημερινή νεολαία που σε

μεγάλο βαθμό κυνηγά την καλοπέραση, με τα

ποτά και τα ξενύχτια, που κλονίζουν την υγεία.

Το γνωστό ρητό απ' την αρχαιότητα λέει το εξής

"χρόνου φείδου" ισχύει απολύτως για τον Χρυσό

Παγκόσμιο Πρωταθλητή μας ο οποίος αξιοποιεί

με τον καλύτερο τρόπο τον χρόνο του..!!

Μάλιστα σε "σκοτεινούς" καιρούς είναι το αστέρι

που λάμπει φωτίζοντας την Καρατζόβα, την

Ελλάδα, και ολάκερη την Ανθρωπότητα...!!!

Μ' εκτίμηση

Ευάγγελος Μπεγλόπουλος του Δημητρίου