Απόψεις

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΓΙΝΕ…αφύσικα πρωθυπουργός ο κ. Σημίτης. Χωρίς την πλατιά αποδοχή του λαού και την αγάπη του κόσμου, τις λαοθάλασσες του Α. Παπανδρέου, αλλά με τον «μυστικό του δείπνο» πιστοποιητικό της πονηρίας του. Μάζεψε τους πιστούς (Πάγκαλο, Βάσω, Αυγερινό) και «διεμοιράσαντο» τα ιμάτια του Α. Παπανδρέου, ενόσω ακόμα ζούσε. ΚΑΙ «τσέπωσαν» οι παραπάνω τα υπουργεία τους και ο ίδιος την πρωθυπουργία. «Νίκησε» τον Άκη (μπρρρρ!) κι άνοιξε ο εκσυγχρονιστικός δρόμος για το ασκέρι των «ιδεολόγων», πεινασμένων για εξουσία και αγωνιώντων μην…έρθει η δεξιά(!).

ΤΡΙΓΥΡΩ οικονομισάριοι και ο κ. Σημίτης δεν (τους) πήρε μυρουδιά. Η πολιτική αλώπηξ που έκοβε η ματιά του κι όλα τα’ πιανε στον αέρα. Τα χρόνια πέρασαν με τους ενθουσιασμένους στα πόστα τους να υπογράφουν «εξοπλιστικά» και να υπολογίζουν τα «κέρδη» τους, με το κομπιουτεράκι. Υπουργοί και «παρακατιανοί» της κλίκας, που επικοινωνούσαν με νοήματα.

ΚΑΙ τι να υποψιαστείς που όλα τα’ χες εναποθέσει σε χέρια στιβαρά και καθαρά, χέρια σοσιαλιστικά; Δούλεψαν όλα ρολόι και τα δανεικά στην ώρα τους. Ο κ. Σημίτης περιχαρής με το νέο (ευρωπαϊκό) νόμισμα και, «μετ’ ου πολύ», οι άνθρωποί του στρίμωχναν σε σάκους τις δεσμίδες, όταν οι κωδικοί στην Ελβετία είχαν φρακάρει.

ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ στο σήμερα των αποκαλύψεων και των αποκρύψεων. Δεν «μίλησε» ο Άκης-μιλάει ο Κάντας. Χάθηκαν οι μίζες στο σκοτεινό βλέμμα του κ. Σμπώκου-βγήκαν στη φόρα ποσά και ονόματα. Θα τραβηχτούν με την απόχη της Δικαιοσύνης μιζαδόροι που τις άρπαζαν όταν οι μίζες πέφταν’ σαν το χαλάζι.

ΔΙΠΛΑ τους, πάνω, δεξιά κι αριστερά ο κ. Σημίτης που «δεν είδε, δεν άκουσε δεν ξέρει». Σε ρόλο (θεωρητικά) παντόπτη, αλλά με τα μάτια κλειστά. Λουφάζει, προτιμώντας τη σιωπή. Με το ακαταδίωκτο στο τσεπάκι-μη ξεχνάμε την ιστορική φράση «ένα Πρωθυπουργό δεν τον βάζεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του».

ΚΑΙ τους υπουργούς (σου); Τους συνεργάτες και αφανέρωτους εισπράκτορες των μιζών και των προμηθειών; Τους παρατάς στην τύχη τους. Δεν τους σώζεις, δεν τους καταδικάζεις. Έτσι «δούλευε» και συνεχίζει ο τ. Πρωθυπουργός, ωστόσο, της ιστορίας το άγρυπνο μάτι όλα τα καταγράφει.

(Του Βασ. ΤΡΑΟΥΔΑ μέλους του Δ.Σ. της

Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας

Γιαννιτσών «Ο ΦΙΛΙΠΠΟΣ»).

Φέτος συμπληρώνονται 130 χρόνια από τη γέννηση του Νικ. Καζαντζάκη, του πιο διαβασμένου και πολυμεταφρασμένου νεοέλληνα συγγραφέα, ο οποίος γεννήθηκε ως γνωστό στις 18-2-1883 και πέθανε στις 26-10-1957.

Αποχαιρετώντας το 2013 και με αφορμή αυτή την επέτειο, θα θέλαμε να κάνουμε μερικές επισημάνσεις σχετικά με την πραγματική υπόσταση του ήρωα του Νικ. Καζαντζάκη, του οποίου το έργο ”ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΖΟΡΜΠΑ” έχει μεταφραστεί και διαβασθεί ανά την υφήλιο, όσο η Βίβλος και ο Όμηρος.

Κατ’αρχάς ήταν τόσο σημαντικό πρόσωπο για τον Καζαντζάκη ο Ζορμπάς, ώστε να του αφιερώσει ολόκληρο έργο;

Στον πρόλογο του παραπάνω συγγράμματός του αναφέρει:

“Στη ζωή μου, οι πιο μεγάλοι μου ευεργέτες στάθηκαν τα ταξίδια και τα ονείρατα. Από τους ανθρώπους, ζωντανούς και πεθαμένους, πολύ λίγοι βοήθησαν τον αγώνα μου. Όμως, αν ήθελα να ξεχωρίσω ποιοι άνθρωποι αφήκαν βαθύτερα τ’ αχνάρια τους στην ψυχή μου, ίσως να ξεχώριζα τρεις τέσσερις: Τον Όμηρο, τον Μπέρξονα, τον Νίτσε και τον Ζορμπά.

Ο πρώτος στάθηκε για μένα το γαληνό κατάφωτο μάτι - σαν τον δίσκο του ήλιου -,που φωτίζει με απολυτρωτικιά λάμψη τα πάντα,ο Μπέρξονας με αλάφρωσε από άλυτες φιλοσοφικές αγωνίες, που με τυραννούσαν στα πρώτα νιάτα,ο Νίτσε με πλούτισε με καινούριες αγωνίες και μ’ έμαθε να μετουσιώνω τη δυστυχία, την πίκρα, την αβεβαιότητα σε περηφάνια κι ο Ζορμπάς μ’ έμαθε ν’ αγαπώ τη ζωή και να μη φοβάμαι τον θάνατο.

Αν ήταν στον κόσμο όλο σήμερα να διάλεγα ένα ψυχικό οδηγό, «γκουρού» όπως λένε οι Ιντοί, «Γέροντα» όπως λένε οι καλόγεροι στο Αγιονόρος, σίγουρα θα διάλεγα τον Ζορμπά.”

Εξήντα επτά χρόνια από τότε που ο Ν. Καζαντζάκης έγραψε τον ”Βίο και

Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά” και σαράντα οκτώ χρόνια, αφότου ο Μιχ. Κακογιάννης

τον έκανε ταινία, ο «Ζορμπάς» παραμένει ανά τον κόσμο το πλέον αναγνωρίσιμο

πολιτιστικό, καλλιτεχνικό προϊόν της νεότερης Ελλάδας, με κυρίαρχο στοιχείο του,

φυσικά, τη μουσική του Μ. Θεοδωράκη στον χορό του «Ζορμπά».

Η σκοπιά από την οποία έβλεπε τη ζωή ο Ζορμπάς, επηρέασε αρκετά άτομα, και οι σκέψεις και οι απόψεις του έγιναν, μέχρι και σήμερα, για πολλούς τρόπος ζωής.

Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής στη σχετική ταινία Άντονυ Κουήν, σε συνέντευξή του στο περιοδικό «ΤΕΜΠΟ» την 12-7-1997 δήλωσε ότι: ”Όταν με ρωτάνε, τι με δίδαξε ο Ζορμπάς, τους απαντώ: Με έμαθε να ζω. Να εισπνέω την τρέλα της ζωής”.

Πόσοι όμως από μας γνωρίζουν ότι ο Ζορμπάς του Καζαντζάκη δεν είναι ένα φανταστικό πρόσωπο, αλλά πραγματικό; Είναι άνθρωπος με σάρκα και οστά.

Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Γιώργης και όχι ο Αλέξης, όπως τον παρουσιάζει ο συγγραφέας, ήταν Μακεδόνας και ότι δεν πάτησε το πόδι του στην Κρήτη;

Σχετικά με τον πραγματικό Ζορμπά, αρχικά ο ίδιος ο Καζαντζάκης σε συνέντευξή

του το 1958, στο περιοδικό ”ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΕΠΟΧΗ” αναφέρει:

”Ο ΖΟΡΜΠΑΣ ΥΠΗΡΞΕ. Όλα σε κείνο το βιβλίο είναι αληθινά. Λεγόταν Γιώργης Ζορμπάς. Όχι Αλέξης. Έχω και πολλά γράμματά του. Μπορεί να τα δημοσιέψω κάποτε. Ήτανε Μακεδόνας.”

Επίσης σε μια απαντητική επιστολή του Καζαντζάκη προς τον πρωτότοκο γιο του Ζορμπά, Ανδρέα, Αξιωματικό του Στρατού τότε το 1957, σε αντιρρήσεις που είχε τόσο ο ίδιος όσο και η λοιπή οικογένειά του για το βιβλίο που είχε εκδοθεί, ο Καζαντζάκης έγραφε:

«Σπάνια αγάπησα και τίμησα άνθρωπο όπως τον Ζορμπά.

Τον παράστησα στα γραφτά μου ως ένα ανώτερο ελεύθερον άνθρωπο κ’ είναι τώρα ένδοξος για χιλιάδες ανθρώπους στην Ευρώπη και στην Αμερική. Θεωρήθηκε πρότυπο του ελεύθερου ανθρώπου και πολλοί στην Αμερική θέλουν να ιδρύσουν Συλλόγους στο όνομά του «Οι φίλοι του Ζορμπά». Πέρυσι ακόμα γράφηκε στις ελληνικές εφημερίδες πως ανώτερος υπάλληλος της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα είπε πως αφότου διάβασε τον Ζορμπά, του ‘ρχεται να τα παρατήσει όλα και ν’ ακολουθήσει το παράδειγμά του.

Έχω στη διάθεσή σας ολόκληρο τόμο από κριτικές ευρωπαϊκές κ’ αμερικάνικες, που εγκωμιάζουν την προσωπικότητα του Ζορμπά.

Αυτά έκαμα για τον πατέρα^. και τώρα ο γιος παραπονάται.»

Ως προς την καταγωγή του Ζορμπά αλλά και ποίοι ήταν οι γονείς του,οι μαρτυρίες διίστανται και ειδικά ο κάθε απόγονος έχει και τον δικό του ισχυρισμό.

Έτσι ένας από τους γιούς του, ο Ανδρέας που αναφέραμε πιο πάνω,σε στοιχεία που έδωσε στον ερευνητή και συγγραφέα Γιάννη Γουδέλη και καταγράφονται στο βιβλίο του ”Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ,” ισχυρίζεται ότι: «ο Ζορμπάς, γιος του Ξενοφώντα ή Φώντα, γεννήθηκε στο Ελευθεροχώρι (Πιερίας), στα 1857. Πέθανε στα Σκόπια στις 16 Σεπτεμβρίου 1941, σε ηλικία δηλαδή 84 χρονών. Απόχτησε τα παρακάτω παιδιά:

α)      Ανδρέας Ζορμπάς. Γεννήθηκε στα 1894 στο Καταφύγι της Κοζάνης.

β)      Αντρονίκη, σύζυγος Κωνσταντίνου Κεχάεφ ή Κεχαγιά. Γεννήθηκε στο Ίσβορο Χαλκιδικής στα 1896, πέθανε το 1974.

γ)       Τασία, σύζυγος Ράδου Αλεξίου. Γεννήθηκε στα 1899.

δ)      Ευάγγελος Ζορμπάς. Γεννήθηκε στα 1901.

ε)       Εμμανουήλ Ζορμπάς. Γεννήθηκε στα 1904.

Τούτα τα παιδιά γεννήθηκαν στην Ορμυλία της Χαλκιδικής.

στ)       Φιλίτσα, σύζυγος Βασ. Παυλίδη και μετά Παλάσκα. Γεννήθηκε στη Γερακινή Χαλκιδικής στα 1906 κ α ι

ζ)       Κατίνα, σύζυγος Νίκου Γιάντα, γεννήθηκε στο ίδιο χωριό στα 1908».

Η πρωτοθυγατέρα του Ζορμπά, Αντρονίκη Κεχάεφ, έδωσε αφορμή με το σύνολο των αφηγήσεών της αλλά και μερικών συνεργατών του πατέρα της, να συγγράψει ο Μεσσήνιος ιστοριοδίφης και ερευνητής Γιάννης Αναπλιώτης το βιβλίο του ”Ο Αληθινός Ζορμπάς και ο Ν. Καζαντζάκης”, που εκδόθηκε το 1960, μέσα στο οποίο μιλάει με το δικό του τρόπο για τον Ζορμπά και τον δημιουργό του, Νικ. Καζαντζάκη.

Αναφέρει σ’αυτό ότι ο παππούς της (πατέρας του Γιώργη Ζορμπά) καταγόταν από τον Κολινδρό Πιερίας και τον έλεγαν Φώτη.

Ο Φώτης «είχε στάνες γιδοπρόβατα κι αρκετό βιος, χωράφια, περβόλια. Γερολεβέντης. Αψηλός κι αυτός σαν κυπαρίσσι. Κρατούσε σπόρο από γερή μακεδονίτικη ράτσα. Είχε μια κόρη, την Κατερίνα, που πέθανε πριν λίγα χρόνια κατοχρονίτισσα, και τρεις γιους, τον Γιάννη, τον Γιώργη και τον Ξενοφώντα. Πάντρεψε την Κατερίνα, σπούδασε τον Γιάννη γιατρό, κράτησε τον Γιώργη, που ήταν τρίτος στη σειρά, μετά την Κατερίνα και τον Γιάννη, και το στερνοπούλι του τον Ξενοφώντα, να ζήσουν στο χωριό, να πάρουν στα χέρια τους μια μέρα την περιουσία του και να την κουμαντάρουν αυτοί, να παντρευτούν, να κάνουν γιους και θυγατέρες κι αυτοί, να προκόψουν και να περνάνε ζωή χαρισάμενη. Μα άλλα σκέφτονταν οι άνθρωποι κι άλλες οι βουλές του Θεού.

Πιάστηκε κάποτε μ’ έναν ισχυρό Τούρκο του χωριού για μεγάλο νιτερέσο. Κι’ από τότε, οι άλλοι Τούρκοι στον Κολινδρό, τον έβλεπαν με μισό μάτι. Ώσπου αναγκάσθηκε να ξεριζωθεί από τη γενέθλια γη του. Πούλησε όσο κι όσο τα χωράφια του, τα περβόλια, τις στάνες, πήρε τη φαμελιά του και κατηφόρισε κατά τα μέρη του Ολύμπου. Ζητούσε ένα ξεκομμένο από τον κάμπο χωριό, ορεινό, μακριά από τα κεφαλοχώρια όπου βρίσκονταν Τούρκοι, για ν’ ακουμπήσει και να ξαναρχίσει τη ζωή του απ’ την αρχή. Το βρήκε. Ανέβηκε ψηλά, στο Καταφύγι, του άρεσε, στάθηκε σ’ αυτό κι άπλωσε ρίζες να στεριώσει καινούριο νοικοκυριό”.

Σε δημοσίευμα στο εβδομαδιαίο φιλολογικό – εγκυκλοπαιδικό - επιστημονικό περιοδικό ”ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ” το 1965, με αφορμή τότε την προβολή της κινηματογραφικής ταινίας του Μιχ. Κακογιάννη ” Ζορμπάς ο Έλληνας”, καταχωρείται άρθρο του Γ. Αναπλιώτη με τίτλο ”Ο Αληθινός Ζορμπάς” και υποσημείωση ”Το μικρό του όνομα ήταν Γιώργης. Γεννήθηκε στον Κολινδρό. Ήθελε να γίνει τσοπάνης, αλλά αναγκάσθηκε να γίνει μιναδόρος στα μεταλλεία του Μαντέμ Λάκκου”, στο οποίο παρατίθενται αποσπάσματα από το βιβλίο του.

Μεταξύ άλλων αναφέρει ότι το έργο του ”είναι απόλυτα ντοκουμενταρισμένο κι’ αδίσταχτα «αυθεντικό», γιατί στηρίζεται σε διασταυρωμένες κι’ από πολλές πλευρές αυστηρά ελεγμένες πηγές. Σε αφηγήσεις της πρωτοθυγατέρας του Ζορμπα, Αντρονίκης Κεχάεφ και των συνεργατών του, δηλαδή των ανθρώπων που τον ζήσανε από κοντά και δούλεψαν^, μαζί του στο μεταλλείο της Μάνης. Αναφέρεται στο χρονικό της ζωής του Ζορμπά και του Καζαντζάκη, το 1917, στο μεταλλείο της Πραστοβάς Στούπας – Καρδαμύλης της Μάνης, που τους έδεσε με στέρεη κι’ αδελφική φιλία, που κράτησε ώς τον θάνατό τους. Στο χρονικό που είχε υφανθεί και με το πέρασμα από τη γραφική ακρογιαλιά της Στούπας του Άγγελου και της Εύας Σικελιανού, της Μαρίκας Κοτοπούλη, της Γαλάτειας Καζαντζάκη κ.ά. – και που ξεσκίζει τον ωραίο μύθο του συγγραφέα του «Βίου και Πολιτείας του Αλέξη Ζορμπά», ότι τάχα το μεταλλείο βρισκόταν στην Κρήτη».

Σε άλλο σημείο ο Αναπλιώτης περιγράφει με το δικό του τρόπο τον Ζορμπά: «Τί ήταν ο Ζορμπάς; Ήταν ένας βουνίσιος χωριαταράς, που μόλις ήξερε λίγα κολλυβογράμματα, ένας αγράμματος πες, ένας καταπληχτικός εμπειρικός σοφός που τάιζε καθημερινά τον Καζαντζάκη με «λιονταρίσιο μυαλό». Και τί ήταν η σοφία του; Κατασταλαγμένη εμπειρία από την ανήσυχη ζωή του, από την πολύχρονη Οδύσσειά του. Κοσμογυρισμένος. Έχει ταξιδέψει κι έχει ζήσει στην τουρκοκρατούμενη και στη λεύτερη Ελλάδα, στη Ρωσία και στη Σερβία. Έχει αλλάξει πολλά επαγγέλματα: κανατάς, γυρολόγος, νταμαρτζής, μιναδόρος, σαντουρτζής, στραγαλατζής, γύφτος, λαθρέμπορας. Κ’ είχε στις περιπλανήσεις του γνωρίσει όλες σχεδόν τις ράτσες: ρωμιούς, τούρκους, βούλγαρους, ρουμάνους, ρώσους, οβριούς – ό,τι βάλει ο νους σου. «Πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω». Πάει να πει είχε γνωρίσει τον άνθρωπο σε μεγάλη ποικιλία. Του ‘χε κάμει πολλά, αλλά κ’ είχε πάθει πολλά απ’ αυτόν”.

Ο γιος του Μανώλης σε αφήγησή του το 1967 στον Βαγγέλη Καραγιάννη, που δημοσιεύθηκε το 1978, αναφέρει:

”Ο πατέρας μας, ο Γιώργης Ζορμπάς, γεννήθηκε στο Καταφύγι του Ολύμπου. Πέθανε στα Σκόπια το 1941 όταν ήταν 72 χρονών. Κάνω λογαριασμό πως γεννήθηκε γύρω στα 1870. Τον πατέρα του τον λέγαν Αντρέα κ’ ήτανε με τους αρματολούς και τους κλέφτες. Τί ξέρεις πόσους μακέλεψε, αφού στο τέλος για να σώσει την ψυχή του πήγε κ’ έγινε καλόγερος;

Δεν ήξερε γράμματα ο δικός μου, μα ήταν πανέξυπνος. Κείνα τα χρόνια δεν υπήρχανε σχολειά στα χωριά. Και την αλφαβήτα τη μαθαίνανε τα παιδιά γράφοντάς την με το δάχτυλο μέσα σ’ ένα κασόνι γεμάτο άμμο”.

Η άλλη η κόρη του Φιλιώ Μπαλάσκα, σύζυγος Βασιλείου σε συνέντευξή της στην εφημερίδα «ΑΚΡΟΠΟΛΗ» στις 30-10-1983 δηλώνει ότι: ”Το πραγματικό όνομα του πατέρα μου ήταν Γιώργης Ζορμπάς. Δεν ήταν το επώνυμό μας αυτό. Κάπως αλλιώς μας έλεγαν. Το όνομα το «πήραμε» όταν η οικογένεια του παππού μου και μερικών άλλων, κυνηγημένοι από τους Τούρκους, κατέφυγαν κάτω στον Όλυμπο και έκαναν κονάκια. Το χωριό αυτό που το ονόμασαν Καταφύγι, το φτιάξανε με το «ζορμπαλίκι τους» δηλαδή με το «έτσι θέλω». Από τότε, από τον παππού μου δηλαδή, λεγόμαστε Ζορμπάδες. Εκεί γεννήθηκε ο πατέρας μου”.

Αυτό που μπερδεύει, όχι μόνο τους ερευνητές αλλά και τους ίδιους τους συγγενείς του Ζορμπά, είναι η μετάβαση της οικογένειάς του από τον Κολινδρό στο Καταφύγι εξ αιτίας της διαφοράς του Φώτη Ζορμπά με τους Τούρκους.

Οι παρατηρούμενες διαφορετικές απόψεις ως προς το όνομα του πατέρα του Γ. Ζορμπά, για το πώς ονομαζόταν, αλλά και από πού καταγόνταν, κατά την άποψή μας οφείλεται στις συνεχείς μετακινήσεις της πατρικής οικογένειάς τους (Κολινδρός – Καταφύγι - Χαλκιδική – Μάνη – Ελευθεροχώρι – Κερατέα κ.λπ.).

Για τον υπόλοιπο πλάνητα βίο του Ζορμπά, ο Αναπλιώτης αναφέρει ότι όταν αναγκάθηκε η οικογένειά του να μετακομίσει στο Καταφύγι, ο πατέρας του αγόρασε εκεί γη, πρόβατα και γίδια και έκανε καλό κουμάντο, για να ζήσει την οικογένειά του. Μα δεν πέρασε πολύς καιρός και έχασε την γυναίκα του, Το κτύπημα ήταν μεγάλο. Δεν μπορούσε να το αντέξει. Αποφάσισε να αφήσει τον «μάταιο αυτό κόσμο» και να πάει στο Άγιο Όρος να καλογερέψει. Άφησε πίσω τον γιό του τον Γιώργη να κουμαντάρει το κοπάδι και το υπόλοιπο βιος και να βοηθά την υπόλοιπη πατρική του οικογένεια. Μια χρονιά όμως έπεσε χολέρα και ψόφησαν τα ζωντανά μ’αποτέλεσμα, στη συνέχεια, ο Ζορμπάς να αναγκασθεί να κάνει τον ξυλοκόπο. Ζορίζονταν όμως και απ’το μυαλό του περνούσαν πολλές σκέψεις ν’αλλάξει ασχολίες, για μια καινούρια ζωή.

Διάλεξε να πάει στον Μαντέμ Λάκκο, όπου είχε ακούσει ότι είχε δουλειά στα μεταλλεία. Εκεί με την βοήθεια του Υδραίου αρχιεπιστάτη Γιάννη Καλκούνη, έπιασε δουλειά και μάλιστα παντρεύτηκε με επεισοδιακό τρόπο την κόρη του Ελένη.

Απέκτησε μαζί της πολλά παιδιά. Η γυναίκα του πέθανε πριν από τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 και για τον Ζορμπά ακολούθησαν οι συμφορές. Μπορεί να απελευθερώθηκε η Μακεδονία αλλά οι Τούρκοι, φεύγοντας, τα’καναν «γής Μαδιάμ» και το μεταλλείο του Μαντέμ Λάκκου έπεσε σ’άλλα χέρια. Αναγκάσθηκε να ξεριζωθεί και καταστάλαξε με την φαμίλια του εκεί που ήταν και ο θείος του ο Γιάννης γιατρός, στο Κάτω Ελευθεροχώρι. Έμεινε κάμποσο εκεί και αναγκάσθηκε να γίνει μικροπωλητής, γυρολόγος, μαυραγορίτης και έφτασε μέχρι το μεταλλείο της Πραβίτσας. Δούλεψε σκληρά, μα δε στέργιωσε πουθενά.

Το 1915 βρέθηκε στ’Άγιο Όρος ακολουθώντας τον πατέρα του, αποφασισμένος να καλογερέψει. Γνώρισε όμως εκεί τον Καζαντζάκη - που με τον Αγγ. Σικελιανό έμειναν εκεί 40 μέρες για «πνευματική άσκηση» όπως έλεγαν - και συμφώνησαν να κατεβούν στη Μάνη για να δουλέψουν το ορυχείο λιγνήτη της Πραστοβάς. Κουβάλησε και την οικογένειά του εκεί. Δεν πήγε ούτε αυτή η επιχείρηση καλά. Εκεί ο Καζαντζάκης ξετινάχτηκε οικονομικά αλλά η γνωριμία τους αυτή ήταν αιτία να δεθούν με στενή φιλία μέχρι που χώρισαν αλλά θυμόταν ο ένας τον άλλο. Το 1917 ο Καζαντζάκης αρρώστησε και πήγε στην Ελβετία για θεραπεία. Εκεί, για κάμποσους μήνες που διήρκεσε η θεραπεία του, ζούσε με τον ίσκιο του Ζορμπά. Το προσωπικό του μεταλλείου της Πραστοβάς μετά απ’αυτά σκόρπισε και ο Ζορμπάς έπιασε δουλειά πιο πέρα σε μεταλλείο του Καινούργιου Χωριού, μεταφέροντας εκεί και την πολυμελή του οικογένεια. Στο μεταλλείο αυτό εργάσθηκε μέχρι το 1918.

Τον επόμενο χρόνο, ο Καζαντζάκης ως Γενικός Διευθυντής στο νεοσύστατο Υπουργείο Περίθαλψης, θα πήγαινε με κρατική αποστολή στη Ρωσία, για να διαπραγματευθεί την μεταφορά των Ελλήνων προσφύγων του Καυκάσου, που δεν μπορούσαν να μείνουν εκεί μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Πήρε μαζί του και τον Ζορμπά και κατάφεραν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους

Μετά χώρισαν για πάντα. Και ο Αναπλιώτης καταλήγει στην έρευνά του: «Δεν ξαναείδε ο ένας τον άλλο. Ακολούθησαν χωριστούς δρόμους. Ο Καζαντζάκης τον δικό του ανηφορικό δρόμο της ποιητικής δημιουργίας και του ταξιδιού, της πνευματικής πειρατείας. Ο Ζορμπάς τον δρόμο του τυχοδιώκτη. Καταστάλαξε στη Σερβία, δούλεψε σ’ένα μεταλλείο κοντά στα Σκόπια, ριζώθηκε εκεί. Βρήκε μια νταρντάνα Σλάβα, αμόλησε μ’αυτή κι άλλα παιδιά, έφτιαξε καινούρια φαμέλια. Φρόντιζε και την παλιά. Εκεί τον βρήκε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, η πείνα του 1940-41, η ναζιστική σκλαβιά. Κι εκεί πέθανε το 1941. Όρθιος, λυτρωμένος κι από θεούς κι από διαβόλους, κι από πατρίδες κι απ’όλα».

O Ζορμπάς που μπήκε στις σελίδες του βιβλίου δεν ήταν ο Ζορμπάς της Πραστοβάς και του Καυκάσου. Την ιστορία της φιλίας τους και της αποτυχημένης επιχείρησης του λιγνίτη, ο Καζαντζάκης τη μετατόπισε από τη Μάνη στην Κρήτη, την αγαπημένη του πατρίδα, που τόσο έχει υμνήσει. Ο Ζορμπάς του βιβλίου έγινε ένας άλλος. Ένας Ζορμπάς μετασχηματισμένος. Τον μετουσίωσε, λοιπόν, ο Καζαντζάκης ώστε να τον μεταβάλει από αληθινό άνθρωπο σε μυθιστορηματικό πρόσωπο και δή σε καζαντζακικό ήρωα: τον μετάπλασε έτσι από Γιώργη σε Αλέξη Ζορμπά.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ:Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα σχετικής έρευνας του συντάκτη του άρθρου).

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΓΡΑΨΑΜΕ για τους απειθάρχητους έλληνες απέναντι σε αναξιόπιστο Κράτος. Η Κυβέρνηση «εντέλλεται», οι πολίτες την αγνοούν και θυμηθήκαμε το «φέρτε μου έναν πεθαμένο» (απ’ το νέφος) του αξιοσέβαστου κ. Στεφανόπουλου.

ΚΑΙ πάμε στο τσιγάρο και τη «δημόσια» απαγόρευσή του. Αυτό περίμενε ο (νεο)έλληνας-ασίκης και απείθαρχος από τα γεννοφάσκια του. Μετά το φαγητό (στην ταβέρνα), παραγγέλλοντας τον καφέ του, μη και δεν ξεχωρίσει απ’ τους άλλους. Στο σκυλάδικο (συνονθύλευμα καπνίλας, ιδρωτίλας και…επίδειξης), στην καφετέρια, στο καφενείο.

ΤΟ Κράτος ξαμολάει τους (λιγοστούς) σημαδευτές των παρανόμων, φωνασκεί, «υπόσχεται», απειλεί. Μη δουν την κρατική απραξία μας οι «κουτόφραγκοι» και μας καταγράψουν ως απείθαρχους (και) στο…καπνίζειν σε κλειστούς χώρους. Λες και δεν μας ήξεραν και θα μας μάθουν.

ΚΑΙ τι μας λένε, βαθυστόχαστα, ντόπιοι της κουλτούρας; «Είναι θέμα παιδείας». Και πάει το μυαλό στις καταλήψεις σε σχολεία που οι ίδιοι υποθάλπουν μη μείνουμε από λιλιπούτειος «ήρωες» και φτασμένους «επαναστάτες». Στην εκπαίδευση της σκοπούμενης αμορφωσιάς που βολεύει τους κρυφούς δυνάστες των αφελών και παραπλανημένων.

ΔΕΝ θα’ ρθει η «παιδεία» αύριο το πρωί και, στο μεταξύ, οι θεριακλήδες θα μας…γράφουν. Την περιμέναμε (την παιδεία) απέναντι και με τη χατζάρα να ανεμίζει μη μας «φάει» ο αντίπαλος. Κι αν μιλήσεις (του κάποιου γονιού) για ενδοσχολική (και όχι μόνο) πειθαρχία, σου απαντά (φουσκώνοντας τα στήθια) πως «δεν βγάζουμε σκλάβους».

ΓΙ αυτό και παρατάμε τα της παιδείας που «χρειάζεται» και δεν υπάρχει, πάμε στο «όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος» και απαιτούμε. Να γίνει πράξη η θεωρία και οι παραινέσεις…μετρητά! Πρόστιμο, και το «νέο» θα μαθευτεί. Θα συμμορφώσει τον θεριακλή του στεγασμένου χώρου, τον «επιδειξία» της αφοβησιάς και την κυρία που δεν ρίχνει στους ώμους την εσάρπα για υπαίθρια φούμα.

ΕΙΝΑΙ στο χέρι του λαού του «μικρού του μέγα» να ξεκινήσει απ’ τα μικρά και ασήμαντα(;). Θα’ ναι το δείγμα της συμμόρφωσής του στη λογική και στο μέτρο («μηδέν άγαν»). Θα φτάσει και στα «μεγάλα» που τόσο υστερεί και του είναι απαραίτητα. Με το στανιό; Ναι, σε ανελαστικά που δεν σηκώνουν ευχές και παραινέσεις.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟΣΕΣ ελπίδες θέριεψαν, καθώς πάνω στα βράχια,

σαν ανεμώνη άνθισες. Μα ήρθε ξεροβόρι.

Χριστέ, αλλάξαμε στρατί, στην καταχνιά, στ’ αγιάζι,

Χριστέ, Σου ξεστολίσαμε τη φτωχική τη φάτνη

του κόσμου οι αμαρτωλοί, της Γης οι αρματωμένοι,

ξεθώριασε και τ’ όνειρο κοντά Σου να βρεθούμε.

ΜΕΣΣΙΑ αμεσουράνητε, θεόσταλτε Σωτήρα,

δροσιά του ανθού κι αυγερινέ, ξεδιψαστή οδοιπόρου,

βασιλικού ακροβλάσταρο κι αντίδωρο Θεού,

να μου’ δειχνε και μένανε της Βηθλεέμ το αστέρι

προσκυνητάρι μακρινό, το φτωχικό καλύβι,

Και δώρο την αγάπη μου αντί χρυσό και σμύρνα

να Σου ‘ φερνα γονατιστός, Θεέ μου, βασιλιά μου.

ΔΙΠΛΑ Σου πόσο θα’ θελα να γεννηθώ, Χριστέ μου,

και της γεννήτρας Παναγιάς να ‘χα κι εγώ το χάδι.

Λίκνο το λίκνο Σου, Χριστέ, μα κι ο σταυρός δικός μου.

ΣΤΑ μέρη τ’ αγιόβατα μαζί να περπατούσα

και μια του φωτοστέφανου να μ’ άγγιζε αχτίνα,

να μου ‘φερνε την Άνοιξη, το φως και τη γαλήνη,

στης Άγιας το ξημέρωμα νύχτας των Χριστουγέννων.

ΚΑΙ με το γλυκαπάντημα, νιογέννητε Χριστέ μου,

μαζί ζωής ξεκίνημα καινούριο ν’ αρχινούσα,

μ’ όλης της γης τους ταπεινούς, δύστυχους, πεινασμένους.

ΒΑΡΚΑΡΗ μας στις τρικυμιές, μ’ αστροφεγγιά, με νέφη

και βάλσαμο τα λόγια Σου ν’ αγγίζαν’ τις ψυχές μας.

Να γαληνεύαν’ οι καρδιές, να θέριευαν οι ελπίδες

για μια ζωή χαρούμενη, παντοτινή κι αιώνια.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕΡΙΜΝΗΣΑΝ νωρίς. Για τους «αποτυχημένους» και την τύχη τους. Για το μετεκλογικό τους βόλεμα σε (διευθυντικά) πόστα του δημοσίου. Δικό τους το Κράτος, δικές τους και οι θέσεις (για μοιρασιά). Επ’ αγαθώ του κόμματος και της παράταξης.

ΤΑ παραπάνω ίσχυσαν «εθιμοτυπικώ δικαίω» στην πολιτική και το «Σύστημα». Με τους γιατρούς, ειδικότερα, το παράκαναν. Ποιοι; Οι εξυπνάκηδες του ΠΑΣΟΚ. Διόριζαν τους αποτυχόντες υποψήφιους βουλευτές σε διευθυντική θέση του ΕΣΥ! Με νόμο, αυτοδικαίως και χωρίς διαδικασίες και βιογραφικά, ανεξαρτήτως προσόντων. Η παραπάνω απλουστευμένη διαδικασία συνιστούσε χτύπημα στην ηθική, αλλά και στη…γραφειοκρατία.

ΚΑΙ τα «δικά τους παιδιά» τα νεοδημοκρατικά, τα αποτυχημένα σε εκλογικές αναμετρήσεις; Κι αυτά βολεμένα προσωρινά, μέχρις οριστικής τακτοποίησής τους στο «επάγγελμα».

ΚΑΠΩΣ έτσι βόλεψαν τον άνθρωπό τους και τώρα τον διαγράφουν (μέχρι νεωτέρας) και το αποπέμπουν. Είχε το…όραμά του ο κ. Πρόεδρος. Μικρή και «ταπεινή» η θέση του σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας και τριγύρω προκλήσεις και ευκαιρίες για «τυχερά». Είχε τις φοβίες του, πήρε τα μέτρα του, αλλά το χέρι του μαγκώθηκε ξερό στην αρπαγή, πριν οι αστυνομικοί του περάσουν χειροπέδες.

ΠΑΛΙΑ θα του’ κλειναν το μάτι οι ομόφρονες «συναγωνιστές». Με κατανόηση και ανοχή, σα να μη συνέβη τίποτα. Παλαιότερα, θα το σκεφτόσουν να μιλήσεις για έναν «εθνικόφρονα», προστατευμένο απ’ το Κράτος(!) και την «ιδεολογία».

ΣΗΜΕΡΑ, του φοράνε χειροπέδες και το συμβάν προβάλλεται υπερβαλλόντως. Είναι «η δεξιά που άλλαξε» (ακόμα απ’ τα χρόνια του αείμνηστου Χαρίλαου) ή να θυμηθούμε το «φύσιν πονηράν ου ράδιον μεταβαλείν»;

ΕΤΣΙ κι αλλιώς, μετράει το αποτέλεσμα. Τα φυλακισμένα παλικάρια που κόβουν βόλτες στα κελιά τους-δείγμα θετικό (αν όχι πειστήριο). Άλλοτε δεν τους άγγιζες και το’ χαν καμάρι. Για την υποταγή των (κουτοπόνηρων) υπηκόων, που τους «προσκυνούσαν» για κάνα κοψίδι.

ΤΑ «ήθη» δεν αλλάζουν σε ένα βράδυ, ούτε οι «παραδόσεις» , ωστόσο, «ανάγκα και…κυβερνώντες πείθονται» και βρίσκουν το δρόμο. Αρκεί να’ παραμείνει συνεχής και να διευρυνθεί, μονόδρομος χωρίς πισωγυρίσματα.

ΘΑ πληρώναμε (ευχαρίστως) για κελιά «αμαρτωλών». Μόνο (κομματικό) «φόρο βλακείας» δεν ξαναπληρώνουμε.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΕΙ ο έλληνας τις αρετές του. Αποκάλυψε την ψυχή του η κρίση και μοιράζεται τη δυστυχία του πεινασμένου. Όταν και αν η ανάγκη του χτυπήσει την πόρτα, ανοίγει κι αυτός την αγκαλιά του.

ΩΣΤΟΣΟ, δεν είναι όλες οι μέρες και οι νύχτες στιγμές ανάγκης και μοιρασμένης λύπης για να’ ναι μισή. Τα αισθήματα πρέπει να είναι διαρκείας και η ψυχή χωρίς τα σκαμπανεβάσματα των περιστάσεων. «Αν θέλεις ειρήνη, προπαρασκευάζου δια πόλεμον» και το αγνοήσαμε επιδεικτικά, προτιμώντας τον ρόλο των «μωρών παρθένων».

ΔΕΝ πειθαρχώ, δεν πειθαρχείς και παράτα το κορόιδα στη δυστυχία. Με τον φόβο και τις φοβίες τους. Και πέρασε στα κύτταρά μας της κλεφτουριάς (επί Τουρκοκρατίας) η αντίληψη, προσαρμόστηκε με τις εποχές κι έφτασε στις μέρες μας σαν αντίσταση, με τον χαρακτήρα της ηρωικής πράξης.

ΣΤΟ ίδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης, κάποτε, βρέθηκαν άγγλοι, γάλλοι και μερικοί έλληνες. Ένα παγούρι νερό τη μέρα για όλες τις ανάγκες τους και οι «κουτόφραγκοι» είχαν (λιγοστό) περίσσευμα, την άλλη μέρα. Ο έλληνας συγκρατούμενος το έπινε απ’ την πρώτη ώρα απολαμβάνοντας μονομιάς το αγαθό της φύσης. Κι ύστερα; Τι ύστερα. Έκλεβε του διπλανού (κουτόφραγκου) το παγούρι!

ΚΑΙ πώς να πειθαρχήσει ο (νεο)έλληνας που η Πολιτεία και το Κράτος αδιαφόρησαν, γιατί έτσι βόλευε κυβερνώντες και κυβερνώμενους; Αντίθετα. Με την ανοχή (και την κρυφή παρότρυνση) της εξουσίας, ο μαθητής μάντρωνε την παλικαριά του στα σχολεία των καταλήψεων και ο διαδηλωτής-επαναστάτης ανέμιζε το λάβαρό του σαν δείγμα λευτεριάς.

ΗΡΘΑΝ μέρες δύσκολες και δεν παίζεις με το κρύο και την παγωνιά. Η (συν)κυβέρνηση τα’ κανε θάλασσα με…πετρέλαια και λαθρέμπορους που θα τους φόραγε χειροπέδες. Σε μιαν Ελλάδα που δεν υπάρχει αμοιβαία πίστη και εμπιστοσύνη Κράτους και πολιτών.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ένας λαός απειθάρχητος (απείθαρχος από…κούνια) καλείται να «ρεγουλάρει» τζάκια με καύσιμο κάθε λογής, ακόμα και…λάστιχα). Τζάμπα κόπος και ελπίδα. Καθένας τη δουλειά του όπως έμαθε, και η ζωή συνεχίζεται. Με το «νέφος» να πνίγει (ιδίως) τις μεγαλουπόλεις. Με τον εφιάλτη πάνω απ’ τα κεφάλια μας και διάχυτη την αντίληψη πως η πειθαρχία είναι σκλαβιά.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΜΕ το πάθος τους οι πολιτικοί (για την πολιτική), με τα πάθη του ο λαός. Και, βέβαια, δεν είναι μονοσήμαντα ορισμένη η ευθύνη. Έκαστος…συνέβαλε στην κατάντια. Κατά τις δυνάμεις του και τις δυνατότητες παραβίασης των νόμων και των ηθικών κανόνων κι ας δείχνει ο ένας τον άλλο για το χάλι. Οι «κάτω» που τους ψήφιζαν και οι «απάνω» που ψηφίζονταν. «Τέτοιο κεφάλι τέτοιο κούρεμα» λένε οι Τούρκοι και «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω» λέμε εμείς.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τους πολιτικούς στην αγωνία τους να παραμείνουν σκαρφαλωμένοι και κολλητοί σαν στρείδια στα σκαλιά της εξουσίας. Πάμε στους κυβερνώντες που τους σφίγγουμε το χέρι για την πρόθεσή τους να «επιδιορθώσουν» την…ανήκεστο(;) βλάβη της υγείας μιας Ελλάδας που αναπνέει βαριά.

ΤΑΧΕΙΣ και αποφασιστικοί (οι κυβερνώντες). Για τους «μικρούς» και τα…προνόμιά τους. Αδίσταχτοι για τη φτωχολογιά. Και, βέβαια, ακούμπησαν την τιμωρό τους χείρα και σε κάποιους έχοντες κατέχοντες και…κλέπτοντες, ωστόσο, δεν είδαμε κυρίες του Κολωνακίου να βαράνε άδεις κατσαρόλες αγκαλιά με ΚΚΕδισσες. Ούτε ευωχούμενους των βορείων προαστίων να παρατάνε το τζάκι.

ΚΑΙ τι να’ καναν (οι κυβερνώντες) για να δώσουν κουράγιο σ’ εκείνους που σφίγγουν τα δόντια τραβώντας τη ανηφόρα; Πώς να πείσουν για θυσίες κοιτώντας μόνο προς τα «κάτω»;

ΝΑ κάνουν τη μεταβολή τους γυρνώντας το κεφάλι στα «ψηλά» και να σημαδέψουν στόχους μακρινούς. Κι ύστερα; Το ψητό να το μοιράσουν οριζόντια. Για να σταθεί στα πόδια του ο νηστικός και να πάρει ανάσα η ψυχή του.

ΟΦΕΙΛΟΥΝ να μας ενημερώνουν επίμονα και καθημερινά για τη λίστα Λαγκάρντ. Να ξεφυλλίζουν μπροστά μας τις σελίδες της και να ρίχνουν ροπαλιές σε πονηρούς που δεν έβαλαν ένα λιθαράκι σε δρόμους, σχολεία και νοσοκομεία. Να μας αποκαλύπτουν (επίμονα και καθημερινά) τα ίχνη των of shore που οδηγούν στο «ξέπλυμα» της μίζας (και της αλητείας) πολιτικών μας.

ΔΕΝ αρκεί η (λεκτική) παραδοχή των θυσιών του λαού. Οφείλουν να πείσουν και τον τελευταίο πως δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά για να ψάξουν, να βρουν και να (μας) παρουσιάσουν την κρυμμένη λιμνοθάλασσα που θα ξεδιψάσει διψασμένους.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΓΑΠΑΜΕ τους αγρότες, αλλά πιο πολύ αγαπούσαμε τον παλιό (και μη επιχειρηματία) αγρότη, που καλλιεργούσε τη γη ακουμπώντας τα χέρια του πάνω της. Ύστερα πλάκωσαν τα μηχανήματα. Κι έγινε «καρούλι» ο βαρύς μεταλλικός σωλήνας για πότισμα στο βάλτο.

Η αγρότισσα που ξύπναγε χαράματα για τα καπνά φορώντας…κουνουπιέρα μεταμορφώθηκε σε σύζυγο επιχειρηματία, με αλλοδαπούς στη δούλεψή του. Έπιανε σειρά στα «Μποντιλάιν» και για μανικιούρ, φόραγε (γιατί όχι;) και μοντελάκια. Το δικαιούτο, μιας και τα παραπάνω δεν είναι αποκλειστικότητα των κυριών του Κολωνακίου, που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους.

ΑΦΗΝΟΥΜΕ τον αγρότη και τις φάσεις της εξέλιξής του. Πάμε στον εκπρόσωπό του. Το πληροφορήθηκε ξαφνικά πως υπάρχει συνδικαλισμός και πήρε φωτιά. Δειλά, στην αρχή, κι ύστερα ξεθάρρεψε. Είδε πως για τον αγροτοσυνδικαλιμό δεν απαιτούνται ειδικά προσόντα και υψηλή μόρφωση. Μια-δυο, λοιπόν, και φτιάχνει την ομάδα του, με τους πιστούς. Γνωστούς και γείτονες, (συν)καλλιεργητές στο χωράφι, θαμώνες στο καφενείο.

ΚΑΙ πήραν στα χέρια τους την τύχη των αγροτών άνθρωποι που δεν ήξεραν να βάλουν την υπογραφή τους. Συμβούλια και επιτροπές ανθρώπων που έπιασαν το νόημα και μπήκαν στο παιχνίδι. Κι έβαλαν το χεράκι τους για να χρεοκοπήσει, πριν την ώρα του, αγροτικό κίνημα. Με κάποιους (αγροτοσυνδικαλιστές) να φτιάχνουν κομπόδεμα και να…πεθαίνουν πλούσιοι. Χωμένοι σε κρατικές επιδοτήσεις και ευρωπαϊκά προγράμματα. Τους άκουγες να ρητορεύουν κι ήταν η απορία σου ποιο…πανεπιστήμιο τέλειωσαν. Με τα κίνητρα και την πίστη τους. Σαν τους πεφωτισμένους ψαράδες του Χριστού.

ΔΟΥΛΕΥΕ η κομπίνα στο χωράφι, έπεφτε και η κομπίνα με τα διπλοζυγίσματα και τις «ολικές», για πλήρη αποζημίωση. Κι έκλειναν το μάτι σε κάποιους ντόπιους γεωπόνους, για εξωτερική (κοινοτική) «βοήθεια». Και, επειδή τρώγοντας έρχεται όρεξη, ο αγροτοσυνδικαλιστής μας υπερέβη τα εσκαμμένα. Χάθηκαν λεφτά γνωστής προέλευσης και αγνώστου(;) κατάληξης και το Κράτος ξύπνησε. Ασκήθηκαν διώξεις, αλλά μπλοκαρίστηκαν. Με…ανανέωση της αναστολής, μέχρι να το (τους) έχουμε ξεχάσει.

Η δεξαμενή, βλέπεις, των ψήφων…Η ψηφοθηρία, το πάθος προς «το φυλάξαι τ’ αγαθά» των εθνοπατέρων μας…

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΙ…νικητές του Εμφυλίου παρέλαβαν, σαν λάφυρο, το Κράτος. Μοιράστηκαν την εξουσία, στήθηκαν τζάκια πολιτικών, διόρισαν τα παιδιά τους και, για πολλές δεκαετίες δεν έβλεπες π.χ. καθηγητή πανεπιστημίου «μίασμα» είτε «συνοδοιπόρο».

ΗΡΘΕ η Χούντα και δεν το συζητάμε για αξιοκρατία. Στο βιογραφικό σου, μόνο ο φάκελος μετρούσε. Φιλοτεχνημένος απ’ τους ασφαλίτες και με την κατάθεση του χαφιέ αποτυπωμένη στον οδηγό για «χρήση» του θύματος. Στη ζωή και στον στρατό.

ΕΦΥΓΕ η Χούντα και πλάκωσε η (λεγομένη) αριστερά. Με την πολυχρωμία και τις ποικιλώνυμες ταμπέλες της. Έπεσαν τείχη, αλώθηκε το κάστρο, πλάκωσε και η «δημοκρατία». Οι πραγματικοί αριστεροί παρέμειναν πιστοί στις αρχές και την ιδεολογία τους. Έμπειροι από εξορίες και φυλακές, αδιαφόρησαν για την καλοπέραση, αγνόησαν την Κίρκη.

ΓΙΑ τους «άλλους» μιλάμε. Αριστερούς με τα γεμάτα θυλάκια, «με αριστερή τσέπη» που λέει ο κόσμος. Κυβερνούσε η δεξιά εναλλάξ με το ΠΑΣΟΚ και αυτοί ζητούσαν και απαιτούσαν. Δεν μοιράστηκαν υπουργεία-μοιράστηκαν πόστα του δημοσίου. Με μια τάση κατάλυσης του Κράτους (τραβάτε με κι ας κλαίω), που το άρμεγαν…διαμαρτυρόμενοι. Με τους συνδικαλιστές εμπροσθοφυλακή και τον μαξιλαροπόλεμο με την εξουσία. Κι αν το Κράτος έπεφτε έξω (με τα δανεικά του που τα εξαφάνιζαν αετονύχηδες); Ουδέν πρόβλημα. Έδειχναν κυβερνώντες (στη μόστρα) και καθάριζαν.

Σ’ αυτόν τον κόσμο της κομπίνας και της αρπαχτής «δούλεψαν» και οι (λεγόμενοι) αριστεροί. Φτιάξαν’ περιουσίες, (κατα)μέτρησαν μετρητά πριν τα φυγαδεύσουν, χάραξαν δυσδιάκριτους δρόμους με τις of shore και, την δόξαν των πολιτικών ζηλώσαντες, το γύρισαν στο βουλευτιλίκι. Ελκυστικό το «επάγγελμα», η ζωή έχει τις απαιτήσεις της, μια βουλευτική σύνταξη εξασφαλίζει σιγουριά.

ΝΑ σου, λοιπόν, και ξεφυτρώνουν λεφτάδες για τα δίκια του λαού. Οικονομημένοι, που η καρδιά τους χτυπάει σε άλλη συχνότητα από εκείνη των χωμένων στα υπόγεια χωρίς φως και ζεστασιά. Αριστεροί με δεξιά πρακτική στη ζωή, φορώντας τη μάσκα, στη βουλή. Κι όταν η λειψή κι αδύναμη δημοκρατία τούς ρίχνει τη μάσκα, κάτι ψελλίζουν για τα πλούτη και το βιός τους και…του χρόνου.

ΠΟΙΟΙ ψηφίζουν τους Λιάπηδες το ξέρουμε. Ποιοι (και γιατί) ψηφίζουν τους Τσακαλώτους δεν ξέρουμε και το ερώτημα παραμένει.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΙ Άκηδες και οι Σμπώκοι δεν «μίλησαν». Θα το κάνει ο «καινούριος» που τον τράβηξαν (με την απόχη) πεσμένο στα μετρητά του στη Σιγκαπούρη; Μα κι αν κελαηδήσει ο (Καντα)δόρος ξερνώντας την αλήθεια, οι…θιγόμενοι θα αντιδράσουν. Θα απαιτήσουν αποδείξεις χειροπιαστές, που ίσως δεν υπάρχουν. Και να υπάρξουν, θα τις αμφισβητήσουν ζητώντας πιο…κρείσσονες απ’ τις «κρείσσονες».

ΑΝ είχαν δυο δράμια φιλότιμο, θα ομολογούσαν. Έχουν κάτι κοινό οι Γιάννοι με τους Άκηδες κι αυτοί με τους…Λιάπηδες. Με το τουπέ τους εκ παραδόσεως και κάποιος πρέπει να τους μιλήσει. Για εποχές που άλλαξαν και «παραδόσεις» που σβήνουν. Γιατί; Από φιλότιμο των πολιτικών μας που αλλάζουν συνήθειες, βελτιώνουν τα ήθη και συναισθάνονται το καθήκον τους; Όχι, βέβαια, και «ανάγκα και θεοί πείθονται». Αυτή (η ανάγκη) όπλισε το κρατικό χέρι με απόχη και ρόπαλο. Καθυστερημένα και άτσαλα, ωστόσο, σε μονόδρομο και ποιος ξέρει πού βγάζει…

ΚΑΠΟΤΕ οι «αρχές» αποσπούσαν την αλήθεια με τη βάσανο του κρατουμένου. Σήμερα, καλώς και φοβάται τη δημοκρατία ο βασανιστής, ωστόσο, περιμένουμε την αλήθεια εξ ουρανού για τους «εγκληματίες» επί της γης.

ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ την περίοδο του ψεύδους. Με τον ανακρινόμενο να αρνείται πεισματικά και τον ανακριτή με δεμένα τα χέρια. Πιάνεις τον κ. Κασιδιάρη «επ’ αυτοφώρω» και το αρνείται. Τους φωτογραφίζεις στολισμένους με τα φασιστικά σύμβολα και σου μιλούν για καρναβάλια. Επισημαίνεις το εκατομμύριο του Γιάννου και ψεύδεται. Δεν θα μάθεις την αλήθεια για το Βατοπέδι, ούτε για το εκατομμύριο-μπαλάκι απ’ τον κ. Τσουκάτο στο Κόμμα. (Ξανα)χώνεται λάθρα στην πολιτική ο κ. Σημίτης και…δεν τρέχει τίποτα με τους «58». Λες και σβήστηκε η σελίδα με τον μυστικό του δείπνο απ’ τη νεότερη πολιτική μας ιστορία.

ΠΩΣ αντέχουν κάποιοι άνθρωποι στη θέα της δυστυχίας κάποιων (πολλών) ελλήνων και δεν τυλίγουν στο λαιμό τους θηλιά λυτρωτική…Πώς είναι τόσο σίγουροι πως η μίζα τούς περιμένει άθιχτη και θα την κληροδοτήσουν για την καλοπέραση των παιδιών τους…

ΟΙ πάμφτωχοι (και αθώοι) «τιμωρήθηκαν» με τα μαγκάλια στο σκοτεινό υπόγειο. Καιρός για το αληταριό της αρπαγής. Να τους δούμε «κρεμασμένους», με τη μίζα περασμένη στο λαιμό.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Η πρωτοφανής κρίση, που πλήττει τη χώρα μας, αποτέλεσμα των ανάλγητων και αδιέξοδων πολιτικών που επιβάλλονται στην κοινωνία μας, δεν αφορά μόνο οικονομικά μεγέθη και πολιτικούς συσχετισμούς. Αφορά πρώτα απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.  Ανεξάρτητα από τις ερμηνείες του καθενός μας για το πώς φτάσαμε ως εδώ, ποιος φταίει και τι πρέπει να γίνει από δω και πέρα, το βέβαιο είναι -το αντιλαμβανόμαστε όλοι μας- ότι ένα μεγάλο κύμα φτώχειας, μια ανθρωπιστική κρίση, σαρώνει ήδη την κοινωνία μας και το άμεσο μέλλον φαίνεται ζοφερό. Η πόλη μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι «νεόπτωχοι» είναι οι δικοί μας άνθρωποι, οι φίλοι, οι γείτονες, οι συγγενείς μας. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ οι ενεργοί πολίτες θα πρέπει να ξεχάσουμε τη λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και ν’ απλώσουμε ένα δίχτυ προστασίας για τους ανθρώπους, που η κρίση δεν τους θίγει μόνο οικονομικά, αλλά τους ισοπεδώνει και τους οδηγεί στο κοινωνικό περιθώριο.

Εμείς στον «ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙ», τον Σύλλογο Αθλούμενων Δικηγόρων Γιαννιτσών και Φίλων, αναλαμβάνουμε και στηρίζουμε πρωτοβουλίες και δράσεις προς την κατεύθυνση αυτή, για να μην μείνει (τουλάχιστον):     

- Κανένας άνθρωπος χωρίς καθημερινό φαγητό

- Κανένα άστεγος χωρίς κατάλυμα

- Κανένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και θέρμανση

- Κανένας ανασφάλιστος χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

- Κανένας μαθητής χωρίς πρωινό στο σχολείο

- Καμιά πρώτη κατοικία σε πλειστηριασμό

- Κανένας μόνος του, ανυπεράσπιστος και εκτεθειμένος στην καταιγίδα της κρίσης.

Μιλάμε για αλληλεγγύη και όχι για ελεημοσύνη, αλληλεγγύη που στηρίζεται στη λαϊκή πρωτοβουλία και την αυτοοργάνωση.

--------------------------------------------------

 Φέτος τα Χριστούγεννα, ο «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΘΛΟΥΜΕΝΩΝ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ ΚΑΙ ΦΙΛΩΝ - ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΙΣ» θα βρίσκεται σε περίπτερο της «Παραμυθούπολης» του Δήμου Πέλλας, στον πεζόδρομο των Γιαννιτσών, για δύο ημέρες, 23-24/12/2013, προσπαθώντας να συγκεντρώσει φάρμακα και τρόφιμα μακράς διαρκείας (ενδεικτικά: γάλα εβαπορέ, όσπρια, ζάχαρη, αλεύρι, λάδι, κρουασάν κλπ), για να τα διαθέσει σε συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη.

Αναμένουμε τη στήριξή σας και σας περιμένουμε με εκπλήξεις.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΞΕΝΟΙ και διεθνείς οργανισμοί θέλουν να μας γονατίσουν; Θεώρησέ το δεδομένο. Για να μας αρπάξουν τον θησαυρό του υπεδάφους μας; Έστω. Τη δουλειά τους κάνουν και ξέρουν με ποιον έχουν να κάνουν. Με την Ελλάδα όπου οι απείθαρχοι αφήνουν τις ποδοσφαιρικές τους προτιμήσεις πάνω σε πινακίδες της τροχαίας. Με τους έλληνες του διχασμού που τσακώνονται για τα ψιλά, για να γλιστρήσουν απ’ την αγκαλιά τους τα μεγάλα.

ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ πως στην περιοχή του Καστελόριζου υπάρχει τεράστια αποθέματα ενέργειας-η δεύτερη πηγή στον κόσμο. Και τα μισά να’ ναι αλήθεια απ’ τις εκτιμήσεις, για αιώνες κοιμόμαστε πάνω σε ανεκμετάλλευτες ορυκτού πλούτου, και τώρα μας ταρακουνάνε για να ξυπνήσουμε. Ποιοι; Οι ξένοι άρπαγες, με την τεχνολογία και την τεχνική τους.

ΠΕΣ, λοιπόν, πως δεν ενδίδουμε στον εκβιασμό και δεν στέργουμε στα σχέδιά τους να μας μαδήσουν, χρεοκοπημένους. Υπόθεσε πως κάνουμε πράξη το «έξω οι ξένοι» και μένουμε μόνοι. Με την πρόθεση να εκμεταλλευθούμε τον ντόπιο θησαυρό που μας χάρισε η φύση.

ΚΑΙ πώς ξεκινάς τις εξορύξεις και τις εγκαταστάσεις άντλησης του φυσικού αερίου και του πετρελαίου; Με φτυάρια και κασμάδες; Μοιραία, λοιπόν, και φυσικά, θα…καταφύγεις στους ξένους. Στην τεχνολογία τους και με λεόντειες συμφωνίες σε βάρος μας.

ΚΙ ύστερα; Τι γίνεται με τα «υπόλοιπα» που μας ανήκουν; Πώς θα γίνει η μοιρασιά μέχρι τα «κέρδη» να φτάσουν στον τελευταίο έλληνα; Εδώ, δεν χρειάζεται εικασίες και προβλέψεις. Μιλάει το παρελθόν και η ιστορία μας. Κάτι έχουμε ακούσει για απεργίες και στάσεις, ακόμα και σαμποτάζ. Για μεσάζοντες, μίζες και προμήθειες. Στην Ελλάδα των Άκηδων και των…Λιάπηδων(!). Με το «σύστημα» και τους νόμους του. Με την ΜΗ ευθύνη κορακιών σε υπουργικά πόστα. Θα γεμίσουν τσέπες, θα αδειάσουν ταμεία και θα στενάξει η…Ελβετία. Και από κοινοβούλιο; Θα ξεχυθούν οι ψηφοθήρες στην πηγή της δύναμής τους, για να πάρουν σειρά στη μοιρασιά. Βαθιά διχασμένοι, φτάνει και φύγαν’ οι «βάρβαροι».

ΤΑ ξέρουν οι «βάρβαροι», μας μελέτησαν ξεφυλλίζοντας την ιστορία μας και κάνουν τη δουλειά τους. Κι εμείς τη δικιά μας. Της διχόνοιας και της φαγωμάρας. Αυτήν ξέρουμε εκ…κληρονομιάς, αυτήν θα παραδώσουμε και «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». .

Η "λυπητερή" - επιστολή- Γρηγοράκου για τη διαδημοτική κινητικότητα 3.708 υπαλλήλων : Αγαπητέ κ. Δήμαρχε ...

Επιστολή προς όλους τους δημάρχους σχετικά με την διαδημοτική κινητικότητα στέλνει ο Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών Λεωνίδας Γρηγοράκος. 
Σύμφωνα με πληροφορίες του airetos.gr, πολλοί δήμοι εμφανίζονται με υπεράριθμο προσωπικό, όπως για παράδειγμα ο δήμος Αθηναίων όπου περισσεύουν πάνω από 600 άτομα, ενώ άλλοι εμφανίζονται με ελλείψεις. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης προκάλεσε έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου σήμερα το βράδυ. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην διαδημοτική κινητικότητα θα βγουν 3.708 υπάλληλοι ενώ στη μελέτη δεν περιλαμβάνονται οι δήμοι με κάτω απο 6000 κατοίκους.

Η επιστολή Γρηγοράκου έχει ως εξής:

" Αγαπητέ κ. Δήμαρχε

Σας στέλνω συνημμένη την μελέτη στελέχωσης του δήμου σας, όπως διαμορφώθηκε από την ομάδα εργασίας του Υπουργείου Εσωτερικών. Για την καλλίτερη κατανόηση της σας αποστέλλω επίσης και την μεθοδολογία που ακολουθήθηκε στην μελέτη αυτή.
Τις αμέσως επόμενες ημέρες θα επικοινωνήσουμε μαζί σας για να συζητήσουμε τις παρατηρήσεις σας.
Θα σας παρακαλούσα να λάβετε υπ’ όψιν τα εξής:
1. Η μελέτη έχει εκπονηθεί στα πλαίσια όσων έχουν αναγγελθεί από το Υπουργείο και έχουν συμφωνηθεί με την ΚΕΔΕ. Δηλαδή περιλαμβάνει μόνον δια-δημοτικές μετακινήσεις (αρχίζοντας από εθελούσιες). Ούτε απολύσεις, ούτε διαθεσιμότητες προβλέπονται. 
2. Χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία του Ιουνίου 2013. Πιθανόν στον δήμο σας να υπάρχουν αλλαγές έκτοτε, που θα μας υποδείξετε για να ενσωματωθούν.
3. Η προϋπόθεση μηδενικών εξόδων από το σύστημα οδηγεί σε μερικές περιπτώσεις δήμων στην πρόβλεψη σημαντικού αριθμού προσλήψεων. Είναι αυτονόητο ότι αυτές τις περιπτώσεις, καθώς και οποιαδήποτε άλλη υπερβολή της μελέτης θα τις εξετάσουμε ξανά από κοινού.
Προσβλέποντας στην συνεργασία σας για να έχουμε το καλλίτερο δυνατό αποτέλεσμα, παρακαλώ δεχτείτε κ. Δήμαρχε τους θερμούς χαιρετισμούς μου και τις ευχές μου για χρόνια πολλά και ευτυχισμένο καινούργιο χρόνο
Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών

Λεωνίδας Γρηγοράκος"

ΠΗΓΗ: http://www.airetos.gr

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΚΑΘΑΡΙΣΑΝ τις…καθαρίστριες! Οι «άλλοι» (κι άλλες) παραμένουν στη θέση τους. Είναι οι «κοντινοί», τα στελέχη, οι «κάποιοι». Με τον προστάτη του έκαστος/εκάστη και με τη σιγουριά του. Το κόμμα καθάρισε, με την «ιδεολογία» του εκπεφρασμένη σε διορισμούς. Και δεν είναι μόνο κυβερνητικοί οι «δράστες». Αν ήταν, θα’ χαν οι αντιφρονούντες ξεσηκωθεί, θα’ χαν κάνει την επανάστασή τους. Για τους βολεμένους σε γραφεία, αγκαλιά με την παραεξουσία.

ΜΙΛΑΜΕ για τους μόνιμους, σίγουρους και εφησυχασμένους «στρατιώτες» στη στρατιά των εργαζομένων και «εργαζομένων» σε υπουργεία. Για χρυσοπληρωμένους συμβούλους υπουργών και μετακλητούς που δεν έχουν λόγο να μοστράρουν τη φάτσα τους στο γυαλί» ως διαμαρτυρόμενοι, ούτε να κατέβουν στο δρόμο με πανό, κραυγές και…καταλήψεις.

ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ απ’ τις καθαρίστριες οι «μεν», κραυγάζουν οι «δε» κι όλοι τους αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την πηγή. Έναν, για δείγμα, αν είχαν στη λίστα της διαθεσιμότητας π.χ. απ’ τους «εργαζόμενους» της βουλής, θα’ χαν αυτοί το άλλοθί τους κι εμείς την αίσθηση πως είναι δίκαιοι και αντικειμενικοί. Ωστόσο, μέσα στο κοινοβούλιο στεγάζεται η αποθέωση της ρουσφετολογίας. Με ρουσφετολόγους και ευνοουμένους…υπερκομματικούς, μιας και όλα τα κόμματα διόρισαν με την ψυχή τους. (Κάτι ακούστηκε πως το ΚΚΕ δεν διόρισε, ωστόσο, δεν διαμαρτύρεται, δεν ξεσπαθώνει).

ΑΝ δρασκελίσεις το κατώφλι Υπουργείου και βρεθείς στον προθάλαμο με τον Υπουργό σε σύσκεψη, βλέπεις δεκάδες «εργαζόμενους/ες», σε ιδανικές συνθήκες «πιέσεως και θερμοκρασίας». Ανακλητούς που δεν θα ανακληθούν ποτέ. Συγγενείς βουλευτών που κουβαλήθηκαν στο γραφείο τους, με νόμο βολικό και στοχευόμενα.

ΔΕΝ είναι που οι παραπάνω υπεράριθμοι και ράθυμοι τρέφονται δημοσία δαπάνη. Είναι η σιγουριά στη σκιά των προστατών τους, σε «σύστημα» αναλλοίωτο και ανθεκτικό. Το’ φτιαξαν μαστόρια για πάρτη τους. Το συντηρούν για τα παιδιά τους. Για να κυκλοφορούν οι «κάποιοι» (διάβαζε Λιάπης) με πλαστές πινακίδες.

ΜΗ, λοιπόν, περιμένεις άδικα πως οι στρατιές θα λιγοστέψουν. Μην ελπίζεις πως θα βγουν οι χρυσοκάνθαροι στο δρόμο, αγκαλιά με τις καθαρίστριες. Περίμενε τις «εύκολες» στο δρόμο και τις «δύσκολες» σκυμμένες σε ένα κομπιούτερ. Χωρίς το άγχος της μετακίνησης και την αγωνία της απόλυσης.

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΟΣΑ θέλουν κι όποια θέλουν. Αυτά δηλώνουν, αυτά διαβάζουμε άπαξ του έτους και μετά…σκοτάδι. Ούτε «έσχες» αληθινό, ούτε «πόθεν» φανερό. Όσο να περάσουν στη σύνταξη και να μασουλήσουν ό,τι με…ιδρώτα μάζεψαν στα χρόνια των αγώνων και της προσφοράς στο έθνος. Κι ύστερα; Θα περιμένουν στη γωνιά, με τη ματιά αναίσχυντη στα δεδουλευμένα που τους…χρωστάμε. Σάμπως δεν τα ζήτησαν «κατεψυγμένοι» εθνοπατέρες μας; Τα ζήτησαν δειλά κι έκαναν πίσω μπροστά στη λαϊκή δυσαρέσκεια, μη τους πάρουν με τα λεμόνια. Αύριο θα τα ξαναδιεκδικήσουν…

ΝΑ’ ρθουμε στα σημερινά της λιτότητας που δεν τρομάζει τους επαγγελματίες της βουλής. Αρχηγοί κομμάτων με 2-3 εκατομμύρια καταθέσεις για τις…καθημερινές ανάγκες. Άλλοι, πνιγμένοι στα ακίνητα κληροδοτημένα απ’ τον πατέρα (πολιτικό), θα τα περάσουν στα παιδιά τους, υποδεικνύοντας και τον δρόμο για το προσοδοφόρο «επάγγελμα».

ΚΑΙ πάμε στον «Ιπτάμενο Ολανδό», τραπεζικό και τ. συνδικαλιστή ονόματι Τσουκαλά. Με τον παρά (με ουρά) του συνδικαλιστή και του εφάπαξ, με ύφος ψυχρού «εκτελεστή». Τυχαία βρέθηκε στο χώρο όπου τρέφει τα πολιτικά του όνειρα. Όσο κι αν οι σβήστηκαν τα όρια μεταξύ των ιδεολογιών. Και πώς να πείσει ο παραπάνω κύριος, πνιγμένος στου παρά τη σιγουριά, αναξιοπαθούντες πως θ’ αγωνιστεί να φύγουν τα μαγκάλια;

ΡΩΤΗΘΗΚΕ σχετικά και ο λαλίστατος κ. Στρατούλης, που όλα τα σφάζει και τα μαχαιρώνει. «Δόθηκαν εξηγήσεις απ’ τον ίδιο, θα το μελετήσουμε…». Να ο «αριστερός», να και η πρακτική του(ς). «Πρώτοι στα γρόσια» και τελευταίοι «στ’ άρματα», γιατί αν ο κόσμος αλλάξει, αλίμονο στην αριστερά, εάν λείψει η δεξιά. Θα μείνουν ανεπάγγελτοι.

ΜΙΑ φευγαλέα ματιά στα κιτάπια με τον τίτλο «πόθεν έσχες», μερικές κουβέντες με φθίνουσα ένταση κι άντε…του χρόνου. Μέχρι τότε θα τα’ χουμε ξεχάσει. Και τα μετρητά τους και τα διαμερίσματα στο Λονδίνο. Οι μεροκαματιάρηδες θα ξυπνούν χαράματα και οι «παρακατιανοί» θα ξεπαγιάζουν στα υπόγεια.

ΑΥΤΟΣ είναι ο κόσμος σε ανατολή και δύση κι εμείς που «ανήκομεν εις την Δύσιν» καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Απέναντι στους «πεπτοκώτες» που χρεοκόπησαν τη…χριστιανικότερη ιδεολογία της ισότητας των ανθρώπων.

Δωροθιώτης ο γέρο- Περικλής, διακρίνονταν για τον εύθυμο χαρακτήρα του. Γράμματα πολλά δεν ήξερε. Ήξερε όμως καλά, να φτιάχνει δικές του προσωπικές ιστορίες και να τις παρουσιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Όταν τις άκουγες στο τέλος θα σ’ έκαναν να γελάσεις αλλά και να προβληματιστείς για το βαθύτερο νόημα τους. Ό ίδιος βέβαια όταν τις έλεγε, δεν γελούσε ποτέ.

Μια μέρα λοιπόν του Γενάρη, εγώ παιδί τότε, τον πέτυχα στο κουρείο «η Σεβίλλη» του Γιορδάνη του χωριανού μας. Καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του καταστήματος, δέχονταν τις περιποιήσεις του κουρέα, πάντα με μάτια κλειστά, για να μην βλέπει απέναντι τον καθρέφτη. Κάπου- κάπου, ακούγονταν να αναπνέει βαθιά, πιθανόν λόγω του ύπνου, που έρχονταν και έφευγε στο κεφάλι του, ανάλογα με τα ενοχλήματα που του έκαναν το ξυράφι και το ψαλίδι. Και πριν ακόμα τελειώσουν οι τελευταίες ψαλιδιές και ξυραφιές του κουρέα και όταν ο ίδιος φυσικά σταμάτησε να πηγαινοέρχεται στους «λουλουδένιους μπαχτσέδες» του ύπνου, πολύ σοβαρός, άρχισε να μονολογεί και να λέει :

- Τι να σας πω ρε παιδιά. Κάθε βράδυ που τελειώνει η χρονιά, έχουμε τα ίδια και τα ίδια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Και να σκεφτείς, πάντα έπαιρνα και παίρνω μέτρα. Ακόμα από τότε που ζούσε η γριά μου, φυλαγόμασταν απ’ αυτόν. Όμως αυτός, πάλι μας έβρισκε και έτσι «τσουπ» τον φορτωνόμασταν, θέλαμε δεν θέλαμε. Μας ξεγελούσε ο αφιλότιμος. Τζάμπα οι προσπάθειες. Αλλά ξαναλέω. Πώς γίνεται να μας βρίσκει, με τις πόρτες και τα παράθυρα όλα μανταλωμένα ? Και όχι μόνο όλα κλειδωμένα αλλά και με σβησμένη τη λάμπα για να μην μας γνωρίσει. Αλλά πού ? Δεν θυμάμαι να υπήρξε χρονιά που να μην μας βρει. Και δώστου κάθε χρόνο να στρογγυλοκάθεται στην πλάτη μας και όλο να βαραίνει τους ώμους. Τελικά νομίζω «ότι- ότι», κάποια μέρα, και πολύ σύντομα μάλιστα, θα μας χώσει στη γη σαν παλούκια στους φράχτες…

Εδώ, για λίγο ο γέρος σταμάτησε και αφού ξεροκατάπιε κανά-δύο φορές με δυνατό βήξιμο, γύρισε προς το μέρος μου για να μου μιλήσει, αψηφώντας το επικίνδυνο ψαλίδι του μπαρμπέρη.

- Βρε παλληκάρι μου, μου λέει : Κοίταξε την πλάτη μου. Κοίταξε πως γέρνει η κακομοίρα. Σηκώνεται τόσο βάρος ? Κάθε χρόνο τόσο φορτίο ? Και αυτός ο Θεός δεν λέει λίγο να μας λυπηθεί ? Εσύ, μου λέει, δεν βλέπω να έχεις κανένα βάρος στην πλάτη σου. Μπράβο, πώς τα κατάφερες και δεν σου φορτώνεται ο αχόρταγος? Τι στο καλό, δεν περνάει από τη γειτονιά σας ? Κάθε χρόνο μόνο στην δική μας έρχεται …

Γεμάτος απορία με όλα όσα έλεγε ο γέρος- Περικλής, τον άκουγα χωρίς να μπορώ να αρθρώσω λέξη και να ρωτήσω, για ποιον τέλος πάντων μιλάει . Όμως μέσα μου ο φτωχός, έκανα την σκέψη, πως σίγουρα θα αναφέρεται σε κανέναν κλέφτη, που κάθε φορά το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, κρυφά μπαίνει στο σπίτι του, και να του κλέβει πράγματα.

- Αλλά φέτος, συνέχισε ο γέρος, κοιτάζοντας αυτή τη φορά τον κουρέα, που μειδιούσε κάτω από το λεπτό μουστάκι του αλλά και λίγο εμένα με την άκρη του ματιού του, φέτος το είχα δηλώσει πως θα αλλάξω. Δεν γίνεται είπα κάθε χρόνο να μας ξεγελάει και να μπαίνει σπίτι μου ο κύριος « απροσκάλεστος ». Ορκίστηκα να του κόψω τον βήχα. Πήρα λοιπόν τα μέτρα μου. Άλλαξα πόρτες παράθυρα και έβαλα αυτή τη μάρκα, να δεις πώς την λένε ….

- «Κόπλαντ» πετάχτηκε και είπε θριαμβευτικά ο Γιορδάνης, λες και βρήκε την απάντηση σε διαγωνισμό ερωτήσεων.

- Από αυτό λέει ο γέρος. Τι να σας πω, άριστη εφαρμογή και μερακλήδες τα μαστόρια που τα πέρασαν. Πίστεψα ότι μ’ αυτά καμιά τρύπα δεν θα έμενε ακάλυπτη. Γι’ αυτό και φέτος χάρηκα πως δεν θα με βρει «ο μπαμπέσης» και ότι θα του την έσκαγα. Ταίριαξα ακόμα και από πάνω τη σκεπή μου, για να είμαι σίγουρος μήπως βρει κάνα κεραμίδι σπασμένο και έρθει από τον ουρανό, από εκεί δηλαδή που δεν τον περιμένεις. Και αφού σιγουρεύτηκα και από αυτή την πλευρά, ε τώρα είπα το βράδυ εκείνο που θα προσπαθήσει να μπει ο «ξεδιάντροπος», εγώ θα είμαι κλεισμένος καλά μέσα στο καμαράκι μου και αυτός άντε να με βρει. Με τόση προφύλαξη, μόνο θα πηγαινοέρχεται έξω από το σπίτι μου, αναζητώντας τρόπο να με πλησιάσει και να μου φορτωθεί. Όμως μετά από δύο-τρεις προσπάθειες να μπει μέσα, θα καταλάβει πως αυτό είναι αδύνατο και έτσι θα βαρεθεί και θα φύγει. Επιτέλους, μια χρονιά θα τον νικήσω και δεν θα τον έχω να κοκορεύεται στο σβέρκο μου, τάχα πως είναι πολύ δυνατός, πως μπαίνει στα σπίτια όλων, θέλουν δεν θέλουν αυτοί, και πως κάνει τους γέρους να τον τρέμουν. Για να μη σας πολυλογώ, φέτος είπα δεν θα μπει σπίτι μου και ότι θα κοιμηθώ ήσυχος σαν πουλάκι, ενώ το πρωί θα ξυπνήσω «ίδιος» όπως ακριβώς έπεσα για ύπνο την προηγούμενη μέρα …

- Ε ! μπάρμπα του φώναξε ο κουρέας, διακόπτοντας τον μονόλογο του, «το κούρεμα τελείωσε».

Με ένα «καλά» ο γέρο Περικλής σηκώθηκε από την πολυθρόνα, έβαλε την τραγιάσκα, που όλη την ώρα κρατούσε στο χέρι του, στο κεφάλι και ξανακάθισε τώρα δίπλα μου, πάνω σε μία ψάθινη καρέκλα.

- Λοιπόν, συνέχισε να λέει σ’ εμένα, που τον άκουγα με ανοικτό το στόμα και χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα από αυτά. Λοιπόν παιδάκι μου και φέτος ότι και αν έκανα, πάει χαμένο. Πάλι με τον φίλο πιάστηκα κορόιδο και όσα πράγματα και αν έκανα, πάλι μπήκε σπίτι μου «ο μάγκας». Αχ ! αναστέναξε, χτυπώντας με τα χέρια τους μηρούς του. Αχ! όλα τα φταίει εκείνος ο μάστορας που επισκεύασε τη σκεπή και το ταβάνι στο σπίτι. Τάχα, μ’ έκανε καλή δουλειά που σας έλεγα. Τίποτα. Όσο τον συμβούλεψα να προσέξει, αυτός πάλι έκανε λάθος και άφησε κάποιες τρύπες στο ταβάνι και στη σκεπή.

Βρήκε έτσι την ευκαιρία «ο άτιμος» και το βράδυ τρύπωσε από αυτές, μέσα στο καμαράκι. Έπειτα, χωρίς να τον καταλάβω, ήρθε σιγά-σιγά στο κρεβάτι και κάθισε στην πλάτη μου, ακριβώς την ώρα που με έπαιρνε ο ύπνος. Και αφού μπήκε μέσα, άντε να τον διώξεις. Μη μπορώντας να κάνω διαφορετικά, σηκώθηκα και με μισή καρδιά του είπα «καλωσόρισες». Άναψα τη λάμπα και του έδειξα να κάτσει στο τραπέζι, ώστε και φέτος να γιορτάσουμε τον ερχομό του. Έβγαλα το ρακί από το ντουλάπι, έπιασα δύο ποτήρια, για μένα και του λόγου του, τα τσουγκρίσαμε και ήπιαμε στην υγειά μας. Αφού κατεβάσαμε τα ποτηράκια, εδώ που τα λέμε ήρθαμε λίγο και στο «τσακίρ κέφι», ο «παλληκαράς» μου είπε : «Τώρα φεύγω, πρέπει να πάω και σε άλλους που με περιμένουν να κάτσω πάνω στην πλάτη τους». Του άνοιξα την πόρτα και τώρα σαν κύριος, βγήκε από το σπίτι τρέχοντας. Εγώ όμως τί να πω ? Αισθάνθηκα το βάρος του στους ώμους μου, γι’ αυτό και πέρασε από το μυαλό μου να τον βρίσω. Αλλά δεν το έκανα επειδή φοβήθηκα μήπως ξαναγυρίσει και μου αφήσει επιπλέον φορτίο. Ωστόσο, από μέσα μου του παρήγγειλα: « του χρόνου αν με βρεις να μου γράψεις…»

- Και τώρα ρε μπάρμπα, του λέει ο κουρέας ο Γιορδάνης, για να έχουμε καλό ερώτημα, πόσων χρονών είσαι ?

- Άστα του λέει ο γέρος, με την φετινή του επίσκεψη που σας είπα, ογδόντα…. Τι τα θες τα φάγαμε τα ψωμιά μας …!

Κόντεψα να πέσω από την καρέκλα που καθόμουνα, όταν επιτέλους κατάλαβα ποιός ήταν ο δυσάρεστος επισκέπτης του γέρου στο σπίτι του, κάθε βράδυ Πρωτοχρονιάς. Ο επισκέπτης που έκανε πως δεν ήθελε και φυλάγονταν από αυτόν, ήταν ο χρόνος. Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και αυτός γνώριζε ότι την «επίσκεψη» του κανείς δεν μπορεί να την αποφύγει, ό,τι και να κάνει, όπου και να βρίσκεται, όσο και να κρύβεται. Τον χρόνο όλοι τον φορτώνονται. Πιστεύω όμως ότι μέσα από την ιστορία του, ήθελε να δώσει μια νότα χαράς σε όσους με το πέρασμα του στενοχωριούνται. Και σκέφτηκε: Αφού έτσι είναι γραφτό να γίνεται, δηλαδή κάθε χρόνο να μεγαλώνουμε και να «γερνάμε», εγώ γιατί να μην διασκεδάζω την κατάσταση, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνω τους νόμους της ζωής και μάλιστα ότι μπορώ να αποφύγω τις συνέπειες τους, σκαρφιζόμενος διάφορα τεχνάσματα ? Και όλα αυτά όπως είπαμε, μόνο και μόνο για να μην φύγει το χαμόγελο από τα χείλη, όσο τα χρόνια και αν περνάνε, όσο τα χρόνια και αν φορτώνονται στις πλάτες μας.

Παιδί τότε, στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, η ιστορία με τον τρόπο που την άκουσα από τον ευχάριστο αυτόν άνθρωπο, μόνο μ’ έκανε μόνο να γελάσω. Την πέρασα όπως λέμε στο «ντούκου», γιατί εκείνο το διάστημα, ο «κύριος χρόνος» φαίνονταν ότι δεν έμπαινε στα σπίτια μας. Έτσι τουλάχιστον εγώ νόμιζα. Σήμερα όμως, παρά τον χιουμοριστικό χαρακτήρα της, και το όποιο αισιόδοξο ανθρώπινο μήνυμα ήθελε να περάσει με αυτή ο γέρο–Περικλής, τη θυμάμαι και μελαγχολώ!

16/12/2013

ΤΡΥΦΩΝ ΟΥΡΔΑΣ

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΛΛΗΝΕΣ εργολάβοι. Δεν τους βλέπεις, μόνο τους…νιώθεις. Απ’ τα «έργα» τους μέχρι τα…διόδια. Κι απ’ τα κανάλια τους. Για να γίνει η δύναμη του χρήματος και επηρεασμός των κυβερνήσεων.

ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ κάποια οδικά έργα. Ασφαλτοστρώσεις πάνω σε άσφαλτο χωρίς κανένα λόγο. Ο λόγος συνδέεται με το κρατικό (δικό μας) χρήμα στις τσέπες τους, για να γίνουν κάποιοι πλούσιοι από μερικά χιλιόμετρα ασφαλτόστρωσης αλά ελληνικά. Κι αφήνουν στο χάλι τους δρόμους κακοφτιαγμένους «εκ γενετής», με τις επίκτητες λακκούβες και τα βουναλάκια απ’ τις ροδιές-παγίδες για ντεραπαρίσματα και ανατροπές.

ΤΟ θέμα μας δεν είναι οι εργολάβοι, το ΕΣΠΑ και τα κέρδη τους. Είναι οι ελληνικοί δρόμοι και το σκουπιδαριό τους στα πλαϊνά και κατά μήκος, με τη συμπύκνωσή του στα σταυροδρόμια. Από ‘κει θα’ πρεπε να ξεκινήσουν. Να καθαρίσουν κι ύστερα να ασφαλτοστρώσουν. Με τη μπουλντόζα! Κι ύστερα; Θα γίνουν αποκαλύψεις. Θα βγουν στο φως σκουπίδια δεκαετιών, που απεικονίζουν τον «πολιτισμό» του έλληνα οδηγού (και όχι μόνο) παρελθόντων ετών. Με την…συνδρομή αλλοδαπών που μας έφεραν τον «πολιτισμό» τους.

ΚΑΙ η συνέχεια στα χρόνια μας; Δες τον νταλικέρη που παράτησε επί τόπου το παλιό (σκασμένο) λάστιχο, λες και θα νοιαστεί ο δήμος να το περιμαζέψει. Εκεί θα παραμείνει ως που να σαπίσει-στοιχείο ελκυστικό για τον τουρίστα.

ΚΑΙ ο ιδιώτης με το απαστράπτον ΙΧ; Συνδράμει κι αυτός με το πλαστικό του απ’ το παράθυρο, ενίοτε με τη σακούλα (με σκουπίδια). Για μια συνεχόμενη χωματερή δεξιά κι αριστερά να σου δείχνει το δρόμο

ΣΤΟ σκουπιδαριό των δρόμων οφείλουν να δείξουν την ευαισθησία τους δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες. Για να μην περιμένουμε τον Σεπτέμβρη που θα μπογιατίσουν την άσφαλτο της πρωθυπουργικής διαδρομής για τη ΔΕΘ.

ΚΑΠΟΤΕ νοικοκυρές σκούπιζαν το δρόμο μπροστά στο σπίτι τους. Οι μαγαζάτορες την πρόσοψη. Οι μαθητές τον αυλόγυρο και το γήπεδο. Σήμερα χάσκουν τα σκουπίδια έξω από σκυλάδικα και σουπερμάρκετ, ακόμα και σε ταβέρνες και εστιατόρια.

ΚΑΙ, βέβαια, εύγε στον ΣΚΑΪ για τις εξορμήσεις του στις παραλίες, στα παιδιά με τη σακούλα για τις…σακούλες και τα ξεθαμμένα, ωστόσο «μία χεληδών το έαρ ου ποιεί».

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΕΧΕ το επίπεδό της η (κρατική) ΕΡΤ. Είχε και τα τρωκτικά της. ‘Έπεσε «μαύρο» και ήταν αναγκαίο. Έπεσαν κεφάλια και οι συνδικαλιστές σε καραντίνα.

Η σημερινή (Ε)ΔΤ (Δημόσια Τηλεόραση) λειτουργεί σαν σχολείο. Με το υλικό-θησαυρό. Στελεχωμένη με το αναγκαίο προσωπικό (που αυξάνεται) χωρίς να θυμίζει τον υδροκέφαλο κρατικό φορέα των βολεμένων. Και δεν ακολουθούν δεκάδες ονόματα «εργασθέντων» για μια ολιγόλεπτη εκπομπή. Κι ούτε αγωνιά για την τηλεθέαση και τους αριθμούς. Κι αν είναι λίγοι οι τηλεθεατές, να θυμηθούμε πως και το «κρυφό σχολειό» δεν είχε μαζική προσέλευση. «Σχολείο» είναι και το κανάλι της βουλής. Τις ατέλειωτες ώρες που μεταδίδει κλασική μουσική (και μόνο). Κι αν τα «νούμερα» είναι μονοψήφια, να θυμηθούμε πως «Η Ρώμη (ο πολιτισμός) δεν χτίστηκε σε μια νύχτα».

ΚΑΙ πάμε στον αντίποδα. Του κέρδους και του άγχους για τηλεθέαση. Την είπαμε ιδιωτική τηλεόραση απέναντι στο κρατικό μονοπώλιο και αναθαρρήσαμε. Μας ψυχαγώγησε «επι παχιών αγελάδων», μας διαπαιδαγώγησε, όσο υπήρχαν κανόνες και δεσμεύσεις. Με τα χρόνια και με τη «λευτεριά» να χώνεται στα στούντιο, με τους «καλλιτέχνες» και τις θεές, άρχισαν να σκουριάζουν τα ψήγματα χρυσού. Μέχρι που το «προϊόν» σάπισε.

ΚΙ έγινε η ιδιωτική μας τηλεόραση ένας τεράστιος κάδος. Με επιχρυσωμένα σκουπίδια που όλο και αποπνέουν τη φυσική τους μυρωδιά. Κοριτσόπουλα στη γέφυρα της ομορφιάς με πρότυπα τις «φτασμένες». Οι…ωραίες σταυροπόδι με το μάτι στο μόνιτορ, μαντράχαλοι να συναγωνίζονται για τη μεγαλύτερη σαχλαμάρα κι όλοι μαζί τείχος μην εισέλθει «βάρβαρος» (με ήθος, ταλέντο και σοφία).

ΑΠΟ ‘κει παρελαύνουν «αναλυτές» της μπούρδας, συνομιλούν, στα πρωνάδικά τους με…προσωπικότητες, και ενίοτε…συνεντευξιάζονται μεταξύ τους. Για τα κιλά που χάσανε, αν είναι έγκυος η τάδε και πώς είναι το σεξ πιο απολαυστικό.

ΚΑΙ το αποτέλεσμα; Μπορεί να αγνοεί τον Μότσαρτ και τον Φλέμιγκ ο μαθητής (που κατηφορίζει οργανωμένα για τον Λαζόπουλο), να μην έχει γοητευθεί απ’ τον Παλαμά και εμβαθύνει στον Καζαντζάκη, αλλά γνωρίζει τον πρόεδρο των ομοφυλοφίλων (κοιν. π…στηδων).

ΜΑΣ είναι αρκετή η Δημόσια Τηλεόραση-σχολή και σχολείο-σε τροχιά βελτίωσης. Και τους άλλους; Τον κάδο με τα σκουπίδια (εκτός ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσεων); Στη χωματερή!