....

ΞΕΝΙΑ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ: «ΔΕΝ ΜΕ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. ΘΑ ΉΤΑΝ ΠΟΛΎ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΌ.»

 

Συνέντευξη στην Ελευθερία Καμπούρογλου

Πολυποίκιλη προσωπικότητα, με ένα πολυσχιδή ταλέντο, που πάλλεται κυρίως για το θέατρο, αλλά και όλα τα παράγωγά του. Ταγμένη θεατράνθρωπος, από το 1972 σφράγισε προσωπικά το ρου του παιδικού θεάτρου, δίνοντας του τη διάσταση και το νόημα που του αξίζει και έτσι συνεχίζει. Με παραστάσεις υψηλών προδιαγραφών, τόσο στα κείμενα όσο και εξ' ολοκλήρου στην παραγωγή δίνει μια διαφορετική ταυτότητα στις παιδικές παραστάσεις ανεβάζοντας τον πήχη ψηλά.

 

Από την άλλη η  ηθοποιός Ξένια, δεν κρύφτηκε πίσω από τα γραπτά της.

 

Συνεχίζει να δίνει τον καλύτερό της ευατό τα τελευταία χρόνια πάνω στο θεατρικό σανίδι, με το “Μπέλα Βενέτσια”  με τον Λευτέρη Βογιατζή, το “Τόσο όμορφα” και τις “Μεταμορφώσεις” στο θέατρο “Αμόρε”, το “Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε” πρόσφατα στο “Εθνικό Θέατρο”. Ενώ τον περασμένο χειμώνα έπαιζε στην “Πόρτα” στις “Ιδιοτροπίες της Μαριάννας”.

 

Σε ανθρώπους πολύπλευρους όπως η Ξένια Καλογεροπούλου, το ταλέντο δεν εξαντλείται έτσι απλά και δεν εξαργυρώνεται σχεδόν ποτέ. Οι παραστάσεις “Οικογένεια Νώε” και “Το Σκλαβί” που ανέβηκαν φέτος στο “Βασιλικό Θέατρο” και στο “Αριστοτέλειον”  αντίστοιχα, το αποδεικνύουν. Το θεατρικό της παρόν στη Θεσσαλονίκη εξαπλώνεται και στη διασκευή του έργου του Μάϊκ Κένι “Το Αγόρι με τη βαλίτσα”, το οποίο θα εκδοθεί και σαν αφήγημα στα Ελληνικά και στα Αγγλικά.

 

Μόλις κυκλοφόρησε το βιβλίο της “Παραμύθια με την Ξένια” , ενώ τον καινούριο χρόνο αναμένεται να κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με πρωτότυπες ιστορίες του Bernard Friot το οποίο έχει μεταφράσει από τα Γαλλικά. Το Νοέμβριο και λίγο πριν ανοίξει  η αυλαία για το θέατρο”Πόρτα” στην Αθήνα με μια διασκευή σε συνεργασία με τον Θωμά Μοσχόπουλο από τον “Δράκο” του Σβαρτς, με τίτλο “Ένας δράκος μα ποιος δράκος”, η Ξένια Καλογεροπούλου αναμένεται να βρεθεί στη Θεσσαλονίκη.

 

 

 

Κατακλυσμός. Ολόκληρος ο κόσμος βυθίζεται και χάνεται. Οι ανθρώπινες σχέσεις βουλιάζουν και αναδύονται μέσα από την “Οικογένεια Νώε”, τη μία από τις δύο παιδικές παραστάσεις που ανεβάζεται φέτος στη Θεσσαλονίκη. Και τα γεγονότα της εποχής έρχεται να συμπληρώσει “Το Σκλαβί” -η έτερη παιδική παράσταση σας. Ένα λαϊκό, παραδοσιακό παραμύθι που ευελπιστεί να ενώσει τα παιδιά με τις ρίζες τους, επιστρεφοντάς τους, τη χαμένη τους αθωότητα. Ποια είναι τα βαθύτερα νοήματα που θέλετε να επικοινωνήσετε στα παιδιά σε ένα διαφορετικό επίπεδο;

 

 

Ποτέ δεν με απασχόλησε ή επιθυμία να επικοινωνήσω κάποιο «βαθύτερο νόημα» σε  κανέναν. Στην “Οικογένεια Νώε “ είχαμε δυο πηγές έμπνευσης. Από τη μια θέλαμε να γράψουμε ένα έργο που να μιλάει για οικογενειακά θέματα και προβλήματα. Για τις  σχέσεις γονιών και παιδιών, τις  σχέσεις των γονιών μεταξύ τους, τη γέννηση ενός καινούργιου μωρού και τη ζήλεια του μεγαλύτερου αδερφού, για τον πιθανό θάνατο κάποιου παππού κ.λ.π. Δεν θέλαμε όμως να παρουσιάσουμε τη ζωή μιας οικογένειας σε κάποιο διαμέρισμα. Δε θα ταίριαζε στο είδος θεάτρου που κάνουμε. Από την άλλη μας γοήτευε τρομερά η ιστορία του Κατακλυσμού και της  Κιβωτού.Γρήγορα καταλάβαμε ότι η ζωή μιας οικογένειας αποκλεισμένης σε μια Κιβωτό ήταν ιδανική για να τα περιλάβουμε όλα μαζί. Επί πλέον ήταν μια τέλεια  αφορμή  για να μιλήσουμε για θέματα οικολογικά και κυρίως για τα είδη που εξαφανίζονται  εξαιτίας της ανθρώπινης συμπεριφοράς.  Ετσι επινοήσαμε το «τελευταίο χαχούνι» . Ο θάνατός του λειτούργησε πολύ δυνατά στην ψυχολογία των παιδιών και στην οικολογική τους συνείδηση.

Το Σκλαβί ήταν ένα παραμύθι που το ερωτευτήκαμε  και εγώ και ο Θωμάς. Ένα παραμύθι γεμάτο μυστικά, που θα μπορούσε να γίνει ένα έργο κοντά στην παράδοσή μας, αλλά καθόλου ηθογραφικό. Σε αυτό βοήθησαν πάρα πολύ και η μουσική του Ν. Κυπουργού και οι στίχοι της Λ. Νικολακοπούλου. Το γράψιμο αυτού του έργου ήταν μια πολύ σημαντική στιγμή στη ζωή μου και μου χάρισε μεγάλες συγκινήσεις. Ηταν  μια επίπονη, αλλά πραγματικά μαγική διαδρομή.

 

 

 

Οι κοινωνικές καταστάσεις επηρεάζουν τις θεατρικές σας επιλογές; Το προσφυγικό είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που έχει επηρεάσει τις ζωές όλων μας. Είναι από τα φλέγον ζητήματα “μην αγγίζετε” ή θα θέλατε να δημιουργήσετε μια παράσταση που με απλά λόγια θα εξηγούσε στα παιδιά το “πώς” και το “γιατί”;

 

Όταν έγραψε το “Αγόρι με τη βαλίτσα” ο Μάϊκ Κένι το προσφυγικό ζήτημα δεν ήταν ακόμη τόσο κοντά μας . Γι αυτό, αν και αποτέλεσε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της “Μικρής  Πόρτας”,  δεν γνώρισε την επιτυχία που του άξιζε. Οι γονείς και οι δάσκαλοι προτιμούσαν κάποια πιο ευχάριστα παραμύθια. Τώρα το έργο παίζεται, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε πολλά σχολεία σε όλη την Ελλάδα. Ο Κένι καταπιάνεται με το θέμα με εξαιρετική  ευαισθησία και με αρκετό χιούμορ, αλλά  και χωρίς κανένα διδακτισμό.

Σε λίγες μέρες τo “Aγόρι με τη βαλίτσα”  θα εκδοθεί σαν αφήγημα σε δική μου διασκευή και θα κυκλοφορήσει με μια εξαίσια εικονογράφηση όχι μόνο  στα Ελληνικά, αλλά και στα Αγγλικά. Εκανα μια μικρή αλλαγή στο φινάλε, με την οποία συμφώνησε και ο  Μάϊκ, γιατί όταν έγραψε το έργο δεν υπήρχε ακόμη το θέμα της Ειδομένης. Η αλλαγή αυτή ενσωματώνεται από φέτος στην παράσταση της Θεσσαλονίκης και σε κάποιες  παραστάσεις του έργου  στο εξωτερικό.

 

 

 

 

Οι θεατρικές παραστάσεις σας, αν και παιδικές, απευθύνονται σε μικρούς και μεγάλους. Άρτιες παραγωγές, με προσεγμένα σκηνικά  και κείμενα που μιλούν στην “ψυχή” κάθε ανθρώπου ανεξαρτήτως ηλικίας. Δικαίως σας καταλογίζουν ότι ανατρέψατε το σκηνικό στο παιδικό θέατρο, φέρνοντας μια άλλη εποχή, που σέβεται το κοινό της κι ας είναι μικρής ηλικίας. Πιστεύετε ότι γενικότερα οι παιδικές παραστάσεις έχουν αλλάξει ρότα;

 

Στην πλειοψηφία τους δυστυχώς όχι. Τουλάχιστον στον τόπο μας. Κάθε χρόνο ανεβαίνουν παραστάσεις που μπορεί να προσφέρουν  πλούσιο θέαμα και ακρόαμα, αλλά που υπαγορεύονται από εμπορικά κριτήρια και είναι συχνά χωρίς βάθος ή ουσία. Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις, αλλά μειοψηφούν.

 

 

 

Από που πηγάζει η ανάγκη σας να κάνετε παιδικό θέατρο;

 

Όταν ανέβασα την πρώτη παράσταση  για παιδιά, το 1972, δεν είχα ιδέα από παιδικό θέατρο. Είχαμε ακόμη δικτατορία και είχα ανάγκη από κάτι φρέσκο και χαρούμενο. Αργότερα κατάλαβα τη σημασία του είδους και τη χαρά που μπορούσε να μου δώσει. Το θέατρο για παιδιά είναι ένας χώρος που σου προσφέρει  μεγάλη ελευθερία και έμπνευση. Μας ανοίγει συναρπαστικούς ορίζοντες. Χαίρομαι, γιατί οι συνεργάτες μου το νιώθουν αυτό και το αξιοποιούν. Οι τελευταίες μας παραστάσεις άλλωστε “Το μυστήριο  της πολιτείας Χάμελιν” και το “Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο” είναι εξαιρετικά παραδείγματα θεάτρου για παιδιά που έγιναν από τους εμπνευσμένους μου συνεργάτες. Άρα, η δουλειά μας συνεχίζεται με τον ίδιο ενθουσιασμό από εξαιρετικά ταλαντούχους καλλιτέχνες.

 

 

 

Είναι πιθανό η ενασχολησή σας με το παιδικό θέατρο, να σχετίζεται με το γεγονός ότι δεν γίνατε μητέρα και είστε γιαγιά της “προσκολλήσεως”, όπως έχετε πει; Η ενασχόλησή σας με τα παιδιά υπάρχει περίπτωση να σας δίνει μια δικαίωση, να καλύπτει τον τρυφερό εαυτό σας; Ίσως να σας δίνει  τη ψευδαίσθηση, ότι “τα παιδιά όλου του κόσμου μπορεί να είναι και δικά μου παιδιά, πνευματικά, έστω και για λίγο”; Να “τρέφονται”, να μαθαίνουν τον κόσμο διαφορετικά, να ταυτίζονται με τα έργα σας και να γίνονται έστω για λίγο και εκ περιτροπής ένα με εσάς;

 

Το τι δεν έγινα μητέρα δεν είχε καμιά σχέση με την απόφασή μου να ασχοληθώ με το παιδικό θέατρο. Αλλωστε, όταν  άρχισα να ασχολούμαι μ’ αυτό, ήμουν ακόμη νέα και δεν απέκλεια την περίπτωση να αποκτήσω παιδιά. Απλώς τα παιδιά με εμπνέουν. Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα μητέρα τους. Μάλλον νιώθω κάποια συνενοχή μαζί τους.  

 

 

 

Η Ξένια Καλογεροπούλου των παλιών ελληνικών ταινιών, είναι η ίδια η Ξένια του τώρα; Είναι η Ξένια κάτω από τη σκηνή; Έξω από το θέατρο;

 

Έχω σίγουρα αλλάξει πολύ μετά από τόσα χρόνια. Αλλά ούτε και τότε είχα καμιά σχέση με τους ρόλους που έπαιζα στον κινηματογράφο. Οι ρόλοι αυτοί  έτσι κι αλλιώς δεν είχαν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα.

 

 

 

Το παιδικό κοινό είναι πιο απαιτητικό;

 

Αυτή την ερώτηση μου την κάνουν χρόνια τώρα. Τα παιδιά δεν εκφράζουν εύκολα με λόγια αυτό που πιστεύουν για μια παράσταση. Απλώς όταν βαριούνται  παύουν να παρακολουθούν το θέαμα και αυτό είναι εμφανέστατο. Το πιο ωραίο, εκτός από το γέλιο τους, είναι η σιωπή τους. Μια αίθουσα γεμάτη από παιδιά που κρατάνε την αναπνοή τους είναι κάτι πραγματικά υπέροχο. Και η απόλυτη απόδειξη  ότι η παράσταση τα κέρδισε πραγματικά.

 

 

 

Τι ονειρεύεστε και δεν πραγματοποιήσατε;

 

Δεν με απασχολούν αυτά που δεν κατάφερα να κάνω στη ζωή μου. Θα ήταν πολύ μελαγχολικό. Τα όνειρά μου αφορούν στο κοντινό μέλλον. Αλλωστε δεν έχω πια και τόσο χρόνια μπροστά μου. “Περπατούν” στο μυαλό μου κάποιες ιδέες. Βλέποντας και κάνοντας.

 

 

 

To “ Γράμμα στον Κωστή” είναι ένα συγκινητικό αυτοβιογραφικό βιβλίο όπου εκθέτετε πολλά και σημαντικά κομμάτια της ζωής σας.  Συναισθήματα που κάποιες φορές αρνούμαστε να αποτυπώσουμε ακόμα και στις σελίδες ενός ημερολογίου, πόσο μάλλον να μοιραστούμε με τους άλλους. Ποια βαθύτερη ανάγκη σας οδήγησε να εκδώσετε το βιβλίο αυτό; Και ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να δώσετε;

 

Η ανάγκη μου δεν ήταν να εκδώσω ένα βιβλίο. Ηταν απλώς να μιλήσω στον Κωστή.  Ηταν πολύ ανακουφιστικό.Όταν πια προχώρησε αρκετά το γράμμα, το έδωσα στην Αλκη Ζέη να το διαβάσει και εκείνη μου είπε ότι  πρέπει να το εκδώσω. Στη συνέχεια αυτό δεν άλλαξε τίποτα στον τρόπο που το έγραφα. Έγραφα συνέχεια , χωρίς να λογοκρίνομαι για δυο χρόνια. Όταν πια έφτασα στο τέλος, το παρέδωσα στην Ελενα Πατάκη και εκδόθηκε όπως ήταν, χωρίς καμιά αλλαγή. Από τότε έχει κάνει 9 εκδόσεις. Σίγουρα  η μεγάλη απήχηση που είχε στους αναγνώστες μου χάρισε μεγάλη χαρά.

 

 

 

 

Σας έχουν πάρει χιλιάδες συνεντεύξεις, φαντάζομαι, στα τόσα χρόνια που ασχολείστε με το θέατρο. Υπάρχει κάποια ερώτηση που θα θέλατε να σας κάνουν, αλλά κανείς έως τώρα δεν σας την έχει θέσει;

 

Υπάρχουν πολλές ερωτήσεις που δε με ενδιαφέρουν και τόσο. Αλλά υπάρχουν και άλλες που με κεντρίζουν και με κάνουν να συνειδητοποιώ πράγματα που αλλιώς μπορεί να μην τα σκεφτόμουνα. Νομίζω ότι τις ερωτήσεις που θα ήθελα να μου κάνουν τις έχω απαντήσει έμμεσα μέσα από το βιβλίο μου.

 

 

 

Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς μέσα στο χειμώνα;

 

Εκτός από το “Γράμμα στον Κωστή” μόλις κυκλοφόρησε ένα βιβλίο μου που λέγεται “Παραμύθια με την Ξένια”  (εκδόσεις Μάρτης). Πρόκειται για  4 παραμύθια που έχω διασκευάσει και που είναι ηχογραφημένα σε cd που περιέχεται στο βιβλίο. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει και το “Αγόρι με τη βαλίτσα”. Τον  καινούργιο χρόνο θα κυκλοφορήσει ένα βιβλίο με πολύ πρωτότυπες ιστορίες  του Bernard Friot που  έχω  μεταφράσει από τα Γαλλικά και μου αρέσουν πάρα πολύ. Επίσης θα βγουν άλλα τέσσερα “Παραμύθια με την Ξένια”  που θα είναι και λίγο φοβιστικά. Το Δεκέμβρη θα ανέβει στο θέατρο “Πόρτα” μια παράσταση  που λέγεται “'Ενας δράκος μα ποιος δράκος”. Είναι μια διασκευή που έκανα μαζί με τον Θωμά Μοσχόπουλο από τον “Δράκο” του Σβαρτς. Στη Θεσσαλονίκη θα έρθω άλλη μια φορά στο τέλος του Νοέμβρη για να δω την “Οικογένεια Νωε” και το “Αγόρι με τη βαλίτσα”.

 

 

 

 

 

Κατηγορία: 

Σχόλια - Facebook Comments