"ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΦΩΛΙΑΣ" ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Επί τρεις μέρες, στην πατρίδα, έβλεπα κάθε μέρα τον μπαμπά μου. Τρώγαμε, κουβεντιάζαμε, λέγαμε για παλιά και καινούρια, για σχέδια και σκοτούρες και χαρές. Κι αναρωτιόμουν συνεχώς πώς ήταν δυνατόν να πέρασα τα μισά και παραπάνω χρόνια της ζωής μου χωρίς να αντιλαμβάνομαι πλήρως πόσο με λατρεύει αυτός ο υπέροχος πατέρας, και πόσο τον λατρεύω κι εγώ. Πώς ήταν δυνατόν να μη βλέπω, ως πιτσιρικάς, τον άνθρωπο που θυσίαζε κάθε προσωπική του πολυτέλεια, ακόμα και την ίδια του την ψυχική γαλήνη, προκειμένου να είμαι εγώ ευτυχισμένος;

Και φυσικά, η απάντηση βρισκόταν μπροστά μου, και στα χιλιόμετρα που χωρίζουν, αν όχι τις καρδιές μας, τη φυσική μας παρουσία. Ο γονιός θέλει να δει το παιδί του ν' ανοίγει τα φτερά του, να παλεύει και να κερδίζει τη χαρά με τις δικές του δυνάμεις. Κι όσο το παιδί μεγαλώνει - και παραμεγαλώνει - κοντά του, τρώγεται με τα ρούχα του, αγωνιά, φοβάται μήπως κάτι έκανε λάθος και η Μεγάλη Αγάπη της ζωής του δεν μπορεί να τα καταφέρει μοναχή της. Κι η όραση συχνά παραμορφώνει, ιδίως όταν είσαι τόσο κοντά σ' έναν άνθρωπο που ζει πρώτα για σένα και μετά για τον εαυτό του. Όσο μοιράζεστε το ίδιο σπίτι, όσο ζεις στο παιδικό σου δωμάτιο, τον βλέπεις σχεδόν θολό, και μόνο αν κάνεις ένα, δύο, δέκα βήματα μακριά του το αγαπημένο πρόσωπο ξεκαθαρίζει.

Ναι, ξέρω, είναι σκληρό και δύσκολο. Ξέρω καλά ότι πολλοί συνομήλικοί μου αναγκάστηκαν τα τελευταία χρόνια να επιστρέψουν στο σπίτι των γονιών τους μέχρι να βρούνε και πάλι την άκρη. Κι ούτε αυθαίρετα θα πω πως κάθε νεό παιδί πρέπει με την πρώτη ευκαιρία να παίρνει δρόμο και να φτιάχνει τη ζωή του σ' άλλη πόλη, σ' άλλη χώρα, μακριά. Όμως μιλώντας για μένα, αυτή η μικρή επανάσταση, που πήρε χρόνια με κάμποσες στιγμές τρόμου κι ανασφάλειας (ποιος δεν ονειρεύεται άλλωστε πού και πού την παιδική του ξεγνοιασιά;) μου χάρισε τον θαυμάσιο πατέρα που μετά βίας αναγνώριζα, κι απ' τον οποίο στερούσα την ευγνωμοσύνη που τόσο του άξιζε και τόσο του αξίζει.

Γι' αυτό, όσοι χορταίνετε τους δικούς σας μέρες που είναι μ' ένα μικρό αγκάθι στην καρδιά επειδή θα πρέπει σε λίγο να τους αποχωριστείτε και πάλι, μη στενοχωριέστε. Να ξέρετε καλά πως οι ίδιοι άνθρωποι που θα σας αποχαιρετήσουν στο αεροδρόμιο με πλατιά χαμόγελα, μην και ξεγλιστρήσει κάνα δάκρυ, θα πέσουν το ίδιο βράδυ για ύπνο ευτυχισμένοι για σας.

ΠΗΓΗ