Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΡΠΑΓΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΟΣΟ ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ!! ΒΡΕΘΉΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΈΚΘΕΣΗ PHYSIS 2013 ΣΤΟ ΓΕΝΊ ΤΖΑΜΊ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΆΖΟΥΜΕ
Δευτέρα, 18 Αυγούστου, 2014 - 19:30
Ο μύθος της αρπαγής Περσεφόνης επίκαιρος όσο ποτέ άλλοτε!! Βρεθήκαμε στην έκθεση "Physis 2013..." στο Γενί Τζαμί και σχολιάζουμε.
Γράφει η ιστορικός τέχνης, Οφηλία Ψωμαδάκη.
Το Γενί Τζαμί φιλοξενεί τη νέκθεση «Physis 2013 Crisis and Creativity». Πρόκειται για μία έκθεση που δημιουργήθηκε από την πρωτοβουλία της εταιρίας Vereinigung für Genreverbintente Kunstprojekte e. V. και των συμβούλων πολιτισμού ARTSI ntercultural Dialogues, που έχουν έδρα στο Βερολίνο και είναι ενταγμένη στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα «Νεολαία σε δράση».
Το πρόγραμμα αυτό ολοκληρώνει τον κύκλο του στην πόλη μας. Ξεκίνησε το 2012 από την Ασίζη. Σε αυτό το πρόγραμμα συμμετείχαν 18 Ιταλοί, Γερμανοί και Έλληνες φοιτητές από πανεπιστήμια εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών. Στην έκθεση που φιλοξενείται στο Γενί Τζαμί σηματοδοτείται το τέλος αυτής της προσπάθειας και η αρχή μίας νέας που θα αφορά την κοινωνική κρίση.
Σε αυτό το τελευταίο ταξίδι της έκθεσης πήραν μέρος 23 φοιτητές από τις σχολές Καλών Τεχνών της Φλώρινας, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Οι φοιτητές αυτοί συναντήθηκαν στην Καστανιά Ημαθίας το 2013 για τρεις εβδομάδες μαζί με άλλους φοιτητές αντίστοιχων τμημάτων του εξωτερικού (από Γερμανία, Ισπανία, Βρετανία, Ιταλία, Κίνα, Κολομβία, Κορέα)και δημιούργησαν έργα εμπνευσμένα από τη φύση. Ο στόχος του προγράμματος ήταν να περιηγηθούν στους φυσικούς και αρχαιολογικούς χώρους του νομού Ημαθίας και Δίου και να αποτυπώσουν τον μύθο της αρπαγής της Περσεφόνης. Ο μύθος αυτός έχει πολλές προεκτάσεις όσον αφορά τη ζωή και το θάνατο, την καταστροφή και την αναγέννηση της φύσης και όλων των παραγόντων που επηρεάζει. Θα μπορούσε να πει κανείς πως σχετίζεται και με το θέμα της κρίσης που βιώνουμε στην κοινωνία σήμερα. Δείχνει την απόγνωση κάποιων καλλιτεχνών που ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον στην «αναγεννημένη» κοινωνία.
Για να αποτυπώσουν αυτό το ιδιαίτερο θέμα κάποιοι καλλιτέχνες χρησιμοποίησαν στα έργα τους μυστηριακά σύμβολα της αρχαιότητας. Οι τεχνικές που χρησιμοποίησαν ήταν διαφορετικές κάθε φορά. Άλλοι απόδωσαν το θέμα με εγκαταστάσεις, άλλοι με videoart , ενώ άλλοι με τη ζωγραφική. Όσο για τα υλικά κι αυτά από έργο σε έργο είναι διαφορετικά. Κάποιοι επηρεασμένοι από τη φύση και πιο συγκεκριμένα τα πετρώματα της γης χρησιμοποίησαν πέτρες, σμάλτα και χρυσό για να την αποτυπώσουν . Χαρακτηριστική περίπτωση αυτής, είναι το έργο της Μπαϊράμη Χρυσάνθης. Άλλοι με πιο απλά υλικά όπως μολύβια και κάρβουνα αποτυπώνουν είτε πιο πολύπλοκες μορφές είτε πιο απλοϊκές.
Από την έκθεση αυτή ξεχωρίσαμε κυρίως τα έργα του Παπαδόπουλου Φίλιππου. Οι καμβάδες του μπορούν να χαρακτηρισθούν πολλοί τολμηροί όσον αφορά την ένταση του κόκκινου χρώματος που χρησιμοποιεί για να αποδώσει τον τρόμο που σπέρνει ο θάνατος. Άλλο αξιόλογο έργο που ξεχωρίζει και σε προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει στην έκθεση είναι το έργο της Τζούφρα Μυρτώς «Σκέψου αντισυμβατικά». Το δίπολο ζωής και θανάτου συνδέεται σε αυτό τον όμορφο πίνακα μέσα σ΄ένα τετράγωνο συμβολίζοντας τον αέναο κύκλο της ζωής. Τέλος, η δουλειά που εντυπωσιάζει σε αυτή την έκθεση είναι της Μπισιρίτσα Μαρίας «όλα είναι ένα». Ουσιαστικά κατασκεύασε μεγάλους κύβους με ξύλο και χρωμάτισε με ακρυλικά την κάθε πλευρά των κύβων με διάφορα μοτίβα και γραμμές με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε αυτά να αλληλοσυμπληρώνονται και να αποτελούν μέρος του συνόλου. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μία ενιαία εικόνα. Στήνοντας τους κύβους με διαφορετικό τρόπο δημιουργούνται νέες εικόνες με νέα σχήματα και μορφές όπως ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινή ζωή και στην φύση, όπου το κάθε τι αποτελεί μία ξεχωριστή οντότητα αλλά παράλληλα είναι μέρος και του συνόλου. Κάθε τέλος του, μία αρχή, καθώς τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά και όλοι αποτελούν μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου στον κύκλο της ζωής.
Η έκθεση στο μεγαλύτερο μέρος της είναι ικανοποιητική. Ενδιαφέρον σίγουρα είναι το πάντρεμα των τεχνών με στόχο ένα κοινό αποτέλεσμα: αυτό της απόδοσης του μύθου της αρπαγής της Περσεφόνης από Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Η έκθεση όμως αυτή παρά το θέμα που έχει πολλές προεκτάσεις στην εποχή μας δεν κάλυψε στο μέγιστο βαθμό το φάσμα των προσδοκιών μας. Ίσως λείπει το κάτι παραπάνω-ίσως η συνοχή μεταξύ των έργων να μην είναι η απόλυτα επιθυμητή. Μία πιο κοινή ταυτότητα μεταξύ των έργων των καλλιτεχνών που συμμετέχουν θα έκανε τόσο ξεχωριστή την έκθεση ώστε κάποιος να την ξαναεπισκεφτόταν.
Κατηγορία:
Σχόλια - Facebook Comments