Ο ΕΚΕΙΝΟΣ
Στην εποχή της γλαυκής θύμησης, όταν είχε σημασία να δουλεύεις και να μη θυμάσαι, νέοι αρχιτέκτονες ,
απένταροι αλλά ορεξάτοι, δουλεύαμε δωδεκάωρα παλεύοντας με μπατικούς τοίχους και «WC ξένων» πλάτους 0.90, ακολουθώντας τις διαστάσεις του Νόιφερτ, ώσπου ήρθε Εκείνος.
Εκείνος ήταν ένας χαλαρός μεσόκοπος με μεσοπολεμικά γυαλιά, με αμελή εμφάνιση και ρολά χαρτονομίσματα που περίσσευαν ακόμη και από τη σχισμή της μπουτονιέρας του. Εργολάβος που κήδευε οικοδομές.
Ο συνεταίρος μου ήταν οργανωμένος και ήξερε. Μας άγγιξε με το πτερό της ευνοίας ένας αγωνιστής της ζωής, ένας βασικός χρηματοδότης του κόμματος στο οποίο ξόδευε όλη τη φαιά του ουσία ο συνεταίρος μου.
Αντάρτης βαμμένος και χαρακτηρισμένος που επειδή δεν είχε δυνατότητα να έχει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και να γίνει νεκροθάφτης ή καντηλανάφτης, έγινε πλούσιος.
Ήθελε πολλά. Ένα εργοστάσιο, μια εξοχική κατοικία, μερεμέτια στο διαμέρισμά του, την πρώτη του πολυκατοικία.
Έως τότε ο στίλβων και δικαιοπρακτικός καπιταλισμός, με τον οποίον είχαμε σχέσεις καταδίκων ενώπιον αρχηγού έγκλειστης μαφφίας, μου είχε διδάξει πως όλα τα νομοθετήματα που εξασφάλιζαν το επάγγελμα, όλα τα επιμελητήρια και οι σύλλογοι, ήταν ρακένδυτα μουσαντένια ιδεολογήματα.
«Υπέγραφες» μελέτες και επιβλέψεις με 10% της νενομισμένης αμοιβής, έξω από την Τράπεζα όπου οι πάντες κατέθεταν παράβολα και αμοιβές, κυκλοφορούσαν ανθρωπάκια που σε συνεταιρισμό με τραπεζικούς εμφάνιζαν καταθέσεις που εξαφανίζονταν έξω από το ίδρυμα χέρι-χέρι, προκειμένου να πάρεις προκαταβολή κανα χιλιάρικο σου κόστιζε τα μισά,ενώ όποιος είχε πελάτη που δεχόταν έκπτωση μικρότερη από 70%, μεθούσε ευτυχής στον «Δον Κιχώτη» και σε κερνούσε μπιφτέκι με ουίσκι στο «Παγιάντες».
Για Εκείνον δουλέψαμε σιδηρά στέγη ανοίγματος δωδεκάρας με λογαριθμικό κανόνα και διάγραμμα Κρεμόνα,γεμίζοντας το γραφείο του με έπιπλα από φάιμπεργκλας και δερματίνη. Στο εξοχικό του είχε ήδη ξυρίσει τέσσερα στρέμματα κασσανδρινού δάσους και ήθελε υπερβάσεις 120%. Ήταν μιά μίζερη, αποδοτική δεκαετία η δεκαετία του 70.
Δεν υπήρχε απλώς κακογουστιά και παρανομία: ήταν αμφότερες ανακατεμένες με κακία.
Δούλευα με 5% της νενομισμένης αμοιβής, έβλεπα οράματα από την κούραση και αφοσιωνόμουν σε προχώ σοβατεπιά, για να κρατήσω το αλμπενί του επαγγέλματος.
Μια μέρα πήγαμε στο γραφείο Εκείνου. Πάνω από την Εγνατία, στην καρδιά των οικοδομών όπου τα υπόγεια ήταν σινεμάδες , σε ένα καφετί μπερδεμένο γραφείο. Μας κέρασε ένα νεράκι.
Στο γραφείο, μια μπρούτζινη προτομή του Λένιν .Ο Μαρξ, ο Ενγκελς και το Κεφάλαιο ήταν στα ράφια.
Οι αρχιτέκτονες, οι μηχανικοί, οι τοπογράφοι της σειράς μου, είχανε άπαντες τους δικούς τους Εκείνους, όπως στις γκρούπες μας είχαμε οπωσδήποτε έναν γνήσιο εργάτη για να παινευόμαστε στους Πειπεισιπείδες που ήταν γνήσιοι διανοούμενοι.
Τα βράδια, τα λέγαμε.
Οι μόνοι που πρόκοβαν, ήταν οι μηχανικοί με έτοιμο γραφείο απο τους γονείς τους.Και με επαρκή κεφάλαια της οικογένειας.
Τότε οι τράπεζες ήταν σκληρές, με παντοκράτορες τους διευθυντές των υποκαταστημάτων. Όποτε υπήρχε ανάγκη μετρητών, σε πάστωναν γραμμάτια-υπέγραφες τρεις ώρες ,και στο χέρι το ένα τρίτο από αυτά που σου έταζαν. Ζωή χαρισάμενη.
Οι Εκείνοι ,πρόκοψαν. Όποιοι μηχανικοί άντεξαν , τους έστελναν σε εργοτάξια ξενοδοχείων και στην Σαουδική Αραβία.
Όλοι οι σημερινοί ονομαστοί διευθυντάδες και εκσέκηουτηβς των εταιρειών που έγιναν ιδρύματα με πανίσχυρους αφανείς συνεταίρους, ήταν στα διπλανά τραπεζάκια του Δον Κιχώτη και του Ρίβα, μπακούρια του κερατά.
Οι υπόλοιποι, διαχειριστές μπαρ, ημιφιλόσοφοι, λογοτέχνες και έτσι.
Αυτο συνέβη σε πάρα πολλούς χώρους, εκτος τους αμιγώς καλλιτεχνικούς, όπου το σέβας των δεξιών στην επίπλαστη κουλτούρα ισοφάριζε την άγνοιά τους για το καθετί. Και γιγάντωνε την διαθεση των κουλτουριαραίων γιά "πείραμα", για "αναλογιο" ,γιά "συγκλονιστική πρωτοπορεία".
Γι΄αυτό και παρακολουθώντας την φρεναπάτη για την κακιά Χρυσή Αυγή και τις άνομες συζεύξεις, έχω να παρατηρήσω πως ποτέ των ποτών, από την δεκαετία του 70 που ήμουν ζωντανός και την θυμάμαι, η ακροδεξιά δεν έπαψε να έχει πολιτικές άκρες και οικονομικά αλισβερίσια με τον ενεργό οικονομικά πληθυσμό της χώρας, κάθε ιδεολογίας,
Φτάνουν οι υπερβολές και τα χαζολογήματα. Τα ακροδεξιά ψηφαλάκια θα τα εισπράξετε, όπως οι αριστεροί που δεν εκπροσωπούνται στο δεύτερο γύρο, κατά ένα τρίτο δεν ψηφίζουν και κατά το υπόλοιπο θα το ρίξουν στον αριστερό που ξέμεινε στον συναγωνισμό.
Επειδή στο βάθος της εθνικής κασέλας υπάρχει και εξεμεί θέσφατα ο προπάππους και ο μακρυνός θείος που δίδαξαν στις γενιές που ακολουθούν, την δυσπιστία, την πανέξυπνη απάτη, τις λοβιτούρες, το μοίρασμα των ψήφων σε κάθε κόμμα για να υπάρξει ασφάλεια στην οικογένεια.
Αντί να δείτε την πραγματικότητα που προκύπτει απο την σωρευμένη εμπειρία που είναι εκνευριστικά προσόμοια ανά γενιά και συστοιχία απογοήτευσης, παινεύετε τα κόμματα (άρα και τους χρηματοδότες τους) και «καταγγέλετε» ο ένας τον άλλον (που απλώς μαστεύει άλλες θηλές).
Αν είχατε τον τρόπο να καταγράψετε τις εξομολογήσεις των θεοτικών, τις μεθυσμένες ένρινες ομολογίες των παραπεταμένων και τα όνειρα των ερωτευμένων χαζοβιόληδων, θα ξέρατε πως είναι αδύνατον να λειτουργήσετε ως διεγερτικό μιας άκρως συντηρητικής και ακέφαλης κοινωνίας.
Και αν όντως σκέφτεστε κάποια ανανέωση του κοινωνικού βίου, ξεκινήστε μετατρέποντας ένα εγκυκλιακό Σύνταγμα σε υπόθεση που απομνημονεύεται και δοκιμάστε να δείτε την κατάσταση μέσα από την οικία του σπιτιού σας.
Αν δεν σας πείθουν αυτά, παραδεχτείτε, εσείς οι αριστεροί που δε κυβερνήσατε ποτέ, πως πρέπει να ξεφορτωθείτε τον μισό σας εκλογικό πληθυσμό.
Διότι αυτός ήδη κυβερνάει και δεν έχει κανέναν σκοπό να μοιραστεί την εξουσία μαζί σας.Και την έχει καταβρεί με τον αντίστοιχο εξουσιαστικό μηχανισμό των άλλων κομμάτων.
Σχόλια - Facebook Comments