....

Ν. ΜΕΡΤΖΟΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΣΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Υπάρχει ακόμα χρόνος να αφουγκραστεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τις διαμαρτυρίες των αγωνιστών της αντιδικτατορικής αντίστασης και να ανακαλέσει την απόφασή του να βραβεύσει με το παράσημο Ανώτερος Ταξιάρχης του Τάγματος του Φοίνικος τον 81χρονο Νικόλαο Μέρτζο.

Ούτε ο ίδιος ο Προκόπης Παυλόπουλος μπορεί πλέον να επικαλεστεί άγνοια ούτε ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Κοτζιάς μπορεί να συνεχίζει να καλύπτεται πίσω από τον τυπικό χαρακτήρα της υπογραφής του που θα συνοδεύει το σχετικό επίσημο έγγραφο.

Ν. Μέρτζος, Αχ. Καραμανλής, Γ. Μπουτάρης, Β. Παπαγεωργόπουλος, Αντ. Σαμαράς Ολοι στα πόδια του «Εθνάρχη»: από αριστερά, Ν. Μέρτζος, Αχ. Καραμανλής, Γ. Μπουτάρης, Β. Παπαγεωργόπουλος, Αντ. Σαμαράς | EUROKINISSI

Και οι δύο πολιτειακοί παράγοντες θα χρεωθούν προσωπικά την υπόθεση αυτή, αν δεν ανακαλέσουν την απόφασή τους μέχρι την προσεχή Τετάρτη, κατά την οποία έχει οριστεί η βράβευση του κ. Μέρτζου, παρά το γεγονός ότι πλέον όλοι γνωρίζουν ότι πρόκειται για τον αντιπρόεδρο της διαβόητης «Συμβουλευτικής Επιτροπής», δηλαδή του θεσμικού εκτρώματος που δημιούργησε η χούντα υπό τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, προκειμένου να γελοιοποιήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Σύμφωνα με τον Κρις Γουντχάους, η συγκρότηση της Συμβουλευτικής Επιτροπής υπήρξε «το μόνο μέτρο της χούντας που μπορεί να χαρακτηριστεί κυριολεκτικά φασιστικό» («The Rise and Fall of the Greek Colonels», Granada, Λονδίνο 1985, σ. 85).

Ποιον συμβούλευε η Συμβουλευτική;

Ο Μέρτζος διορίστηκε από τον Παπαδόπουλο μέλος της πρώτης, 56μελούς Συμβουλευτικής Επιτροπής (11.1970). Τον επόμενο χρόνο εξελέγη από τον χουντικό μηχανισμό μέλος (12.12.71), εν συνεχεία γραμματέας (10.8.71) και τέλος β' αντιπρόεδρος (20.1.72) της δεύτερης, 75μελούς Συμβουλευτικής.

Για το πλαίσιο αυτής της Βουλής-μαϊμού που σκαρφίστηκε η χούντα αρκεί να διαβάσει κανείς το ομόφωνο ψήφισμα των μελών της στις 2.6.1973, όπου μεταξύ άλλων αναφέρονται τα ακόλουθα:

«Η αποφασιστικότης της προελθούσης εκ της Εθνικής Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967 ηγεσίας και ιδία του Αρχηγού Αυτής Γεωργίου Παπαδοπούλου εξασφαλίζει την εσωτερικήν ειρήνην, προϋπόθεσιν της ανεξαρτησίαν της χώρας, βασικόν συντελεστήν της ευρωπαϊκής ειρήνης και κατά συνέπειαν της παγκοσμίου τοιαύτης.

»Κύριον συντελεστήν της επιτυχίας της υπερεξαετούς εθνικής διακυβερνήσεως αποτελεί η συμβολή του ελληνικού λαού εις το έργον της Εθνικής Επαναστάσεως, η Πίστις αυτού προς την Ιστορικήν αποστολήν της και η εμπιστοσύνη του προς το πρόσωπον του Αρχηγού αυτής Γεωργίου Παπαδοπούλου. [… Τα μέλη της Συμβουλευτικής] εκδηλώνουν την αμέριστον εμπιστοσύνην, τον σεβασμόν και την αγάπην του Σώματος προς τον προσωρινόν Πρόεδρον της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας Γεώργιον Παπαδόπουλον».

Μη φανταστεί κανείς ότι ο κ. Μέρτζος υπήρξε απλός παρατηρητής των εργασιών αυτού του φασιστικού σώματος. Στα πολύτομα «Πρακτικά» της Συμβουλευτικής περιλαμβάνεται πλήθος παρεμβάσεών του με ύμνους στον Παπαδόπουλο και το δικτατορικό καθεστώς.

ντοκουμέντο: ύμνοι της Συμβουλευτικής Επιτροπής στη δικτατορία και τον Παπαδόπουλο Nτοκουμέντο: ύμνοι της Συμβουλευτικής Επιτροπής στη δικτατορία και τον Παπαδόπουλο |

● Στις 21.4.71, τέταρτη επέτειο από το πραξικόπημα, ενώπιον του Στυλιανού Παττακού εξύμνησε τις προσπάθειες της χούντας και αντιπαρέβαλε το πραξικόπημα στις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις: «Η Επανάστασις της 21ης Απριλίου κατέβαλε και καταβάλλει εργώδη, νομίζω, προσπάθειαν διά να απαλύνη τας δυσχερείας και να εξοβελίσει τα αγκάθια, που μακρά και κακίστη συνήθεια είχε παρεμβάλει μεταξύ του κοινού και της διοικήσεως».

● Παρόμοιους ύμνους στον δικτάτορα ανέπεμπε και λίγους μήνες αργότερα, στις 14.7.1971: «Διότι αφ’ ενός μεν επείγει ο πλήρης εκσυγχρονισμός του κράτους –πράγμα που αποτελεί βασικόν στόχον της Επαναστάσεως, άνευ πλήρους επιτεύξεως του οποίου αύτη δεν δικαιούται να θεωρήση εαυτήν ως εκπληρώσασαν τας προς το Εθνος ευθύνας της– αφ’ ετέρου δε το πλέγμα των ληφθεισών και των ληφθησομένων αποφάσεων θα πρέπει να έχη τοιαύτην δομήν και ελαστικότητα, ώστε να ανθέξη εις την δοκιμασίαν του χρόνου και να οδηγήση το Κράτος εις επίπεδον οργάνου ανταξίου των μεγάλων οραματισμών του Εθνους, τους οποίους αναγλύφως εκφράζει ο αρχηγός της Επαναστάσεως και Πρωθυπουργός της χώρας κ. Γεώργιος Παπαδόπουλος».

● Με τον διαβόητο Γεωργαλά παρόντα στη Συμβουλευτική, ο Μέρτζος υμνούσε την πολιτική της χούντας για τη φίμωση του Τύπου (25.8.71): «Κύριοι Συνάδελφοι, έχω την τιμήν, αλλά και την βαρείαν ευθύνην, να είμαι ο μόνος Δημοσιογράφος μεταξύ υμών. Θα ήθελα να ομιλήσω διά το δημοσιογραφικόν επάγγελμα. [… αλλά] προτιμώ να αφήσω τον λόγον περί των Δημοσιογράφων εις την Κυβέρνησιν.

»Η υπεύθυνος Κυβέρνησις απευθυνομένη διά του Κυβερνητικού επί του Τύπου Εκπροσώπου της, την 17.12.70 προς όλας τας οργανώσεις του Τύπου, ωμίλησε περί ετοίμου σχεδίου Ν.Δ. περί Δημοσιογραφικού επαγγέλματος και εξέφρασε τας αντιλήψεις της περί του πώς θα πρέπει να είναι ωργανωμένον το Δημοσιογραφικόν επάγγελμα και περί του τι είναι οι Δημοσιογράφοι. Αι θέσεις αυταί, κύριοι Συνάδελφοι, είναι διαυγείς και δημοκρατικαί. Αναφέρομαι εις αυτάς».

Και για όσους τυχόν δεν κατάλαβαν, ο κ. Μέρτζος κάνει τις θέσεις του ακόμα σαφέστερες: «Αυτήν την στιγμήν δεν υπερασπίζομαι τους δημοσιογράφους, αλλά αυτήν την Κυβέρνησιν. Δεν υπερασπίζομαι τας αρχάς, αι οποίαι επισήμως διετυπώθησαν διά του Κυβερνητικού εκπροσώπου, αλλά αυτήν ταύτην την Επανάστασιν». Στο τέλος της ομιλίας του ο κ. Μέρτζος ισχυρίζεται ότι η χούντα παραχώρησε ελευθεροτυπία (!) και μάλιστα «εναντίον αυτού του εαυτού της». Και καταλήγει: «Διότι η Επανάστασις είναι η αλήθεια και η αλήθεια δεν φοβείται τίποτε».

● Για τη λειτουργία της Συμβουλευτικής και τον ιδιαίτερο ρόλο του Ν. Μέρτζου αποκαλυπτικό είναι το άρθρο του «Ελληνικού Βορρά» (2.4.1972), το οποίο περιγράφει συνάντηση της Συμβουλευτικής με τους Παπαδόπουλο και Παττακό: «Επηκολούθησεν ανταλλαγή ειλικρινών φιλοφρονήσεων και ο κ. Ν. Μέρτζος, απευθυνόμενος προς τα μέλη της Συμβουλευτικής υπεγράμμισε την μεγάλην ευθύνην των έναντι των ελπίδων της κυβερνήσεως και του λαού προς αυτούς και τους εκάλεσε, μετά το προσκλητήριον του κ. πρωθυπουργού να αποδείξουν ότι δύνανται πράγματι να ενσαρκώνουν τον δημοκρατικόν διάλογον μεταξύ κυβερνήσεως και λαού».

Και το άρθρο κατέληγε: «Είναι οπωσδήποτε προφανές ότι ο κ. Γ. Παπαδόπουλος προσπαθεί να δώση φτερά εις την Συμβουλευτικήν Επιτροπήν, που αποτελεί προσωπικόν του δημιούργημα». Το ενδιαφέρον είναι ότι ο κ. Μέρτζος υπήρξε διευθυντικό στέλεχος του χουντικού «Ελληνικού Βορρά», ο οποίος ανήκε στον πεθερό του…

Η κρυφή γοητεία ενός χουντικού

Ολα αυτά (θα έπρεπε να) είναι γνωστά σε όλους. Πώς λοιπόν να δικαιολογηθεί η εμμονή του κ. Παυλόπουλου να βραβεύσει έναν τέτοιον άνθρωπο; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Ο κ. Μέρτζος επί δεκαετίες υπήρξε άνθρωπος του «κράτους των εθνικοφρόνων», της ιδιόμορφης και διχαστικής μετεμφυλιακής συγκρότησης της ελληνικής πολιτικής ζωής. Η πολιτική του καριέρα ξεκίνησε πριν από τη δικτατορία, με τη συμμετοχή του στην ακροδεξιά απόφυση της καραμανλικής ΕΡΕ στον χώρο της νεολαίας, δηλαδή στην ΕΚΟΦ.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, ο Μέρτζος πλήρωσε μαζί με τον άλλο αρχιεΕΚΟΦίτη της Θεσσαλονίκης, τον Λάκη Ιωαννίδη, την ανοιχτή συνεργασία με τη χούντα. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απέφυγε να «αξιοποιήσει» ανοιχτά και τους δύο και τους απέκλεισε από τους συνδυασμούς του νέου του κόμματος, της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι έπαψε να χρησιμοποιείται από το νέο κόμμα της Δεξιάς ως «σύμβουλος», ειδικευμένος σε ζητήματα εφαρμοσμένης εθνικοφροσύνης. Σύμφωνα με την επίσημη βιογραφία του, υπήρξε «εξ απορρήτων στενός συνεργάτης των αειμνήστων Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ευαγγέλου Αβέρωφ-Τοσίτσα».

Δεν είναι γνωστό ποιες ήταν ακριβώς οι «απόρρητες» συμβουλές του συνεργάτη της χούντας στους δυο πολιτικούς που πρωταγωνίστησαν στην αποκατάσταση της ελεγχόμενης δημοκρατίας το 1974. Γνωρίζουμε όμως κάτι σημαντικότερο.

Ως σύμβουλος του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη για τα εθνικά θέματα την περίοδο 1990-1993, ο Μέρτζος σχεδίασε και οργάνωσε την αδιέξοδη στρατηγική της ακροδεξιάς αναδίπλωσης για το «Μακεδονικό», την οποία δεν πίστευε ούτε ο Μητσοτάκης. Ο Μέρτζος ήταν εκείνος που συνέταξε την ιδρυτική διακήρυξης (17.1.92) της «Επιτροπής Μακεδόνων» που οργάνωσε το πρώτο εθνικιστικό συλλαλητήριο (Θεσσαλονίκη 14.2.92).

Εκείνο που καθώς φαίνεται έπεισε τον κ. Παυλόπουλο να τιμήσει τον Μέρτζο είναι ότι αυτός υπήρξε επί δεκαετίες ένας από τους στυλοβάτες του «κράτους των εθνικοφρόνων». Και ναι μεν ο σημερινός Πρόεδρος διατηρεί γνωστές σχέσεις με το βαθύ κράτος της Δεξιάς. Αλλά η συναίνεση του υπουργού Εξωτερικών στη σκανδαλώδη βράβευση παραμένει ακατανόητη.

Οσο για τον σεβασμό του Ν. Μέρτζου στους κανόνες της δημοκρατίας και στη δημοσιογραφία, αρκεί να θυμίσουμε ότι όταν από τη στήλη του «Ιού» σχολιάσαμε την πολιτική του διαδρομή και υπαινιχθήκαμε ότι αυτή ήταν ασύμβατη με την κατάληψη τότε της θέσης του προέδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, εκείνος απάντησε με έναν ειρωνικό λίβελο και την κατακλείδα: «χέστηκα» (εφ. «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», 30.9.2007).

Αν λοιπόν ταιριάζει ένας «Φοίνικας» στον κ. Μέρτζο, αυτός δεν είναι το παράσημο της Ελληνικής Δημοκρατίας, αλλά το τσουρουφλισμένο πουλί του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Κατηγορία: 

Σχόλια - Facebook Comments