....

ΜΟΝΤΙΑΝΌ, ΌΧΙ ΜΟΔΙΆΝΟ

 

O Πατρίκ Μοντιανό, νομπελίστας απο χτές το μεσημέρι, αναμετρήθηκε με τη μνήμη, κέρδισε ένα μεγάλο κοινό στον γαλλικό και γερμανόφωνο κόσμο,

 πέρα απο την γραφή του, για έναν απρόσμενο λόγο: ο πατέρας του Αλβέρτος (1912-1967) υπήρξε στην κατοχή μαυραγορίτης στο Παρίσι και συνεργάτης της τοπικής Γκεστάπο. Δεν ήταν Εβραίος του συρμού, ανήκοντας στην μειοψηφία που επέζησε εκτός στρατοπέδων και της σχετικής Αφήγησης του Ολοκαυτώματος. Μαζί με τους ανθρωποφύλακες της εξολόθρευσης. Ο γιός, άκρως ταραγμένες σχέσεις με τον πατέρα του, πήρε την οικογενειακή ιστορία που άλλος θα την έκρυβε ή θα στοίχειωνε σε ένα δωμάτιο τύψεων και βάρους, και την μετέτρεψε σε λογοτεχνία. Αυτή η λογοτεχνία πολυβραβεύτηκε, ως αγαπητή σε μεγάλο μέρος του Ευρωπαϊκού κοινού, καθώς η εξέλιξή του ήταν αρμόζουσα στην νοοτροπία της Γαλλικής εκδοτικής μηχανής. Τα βιβλία του έφερναν αναστάτωση σε πολλες καρδιές, ενώ ο Λουί Μαλ γύρισε μια ταινία πάνω στο μύθο ενός εφήβου του.
 
Ο πατέρας του έσκασε απο το κακό του , που ο γιός έβγαζε άπλυτα. Προσπάθησε να αγοράσει όλα τα αντίτυπα ενός βιβλίου του και αρνήθηκε καθε σχέση μαζί του.
 
Καθώς η βασική πηγή της "τοπογραφίας" του και η αναζήτηση των ριζών του, ήταν κυρίως δικό του έργο, ήταν ευκρινές, απο τα πρώτα σέβεντις πως ο άνθρωπος έχει καταγωγή εκ πατρός και προγόνων απο την Θεσσαλονίκη της εποχής του Τζέκι Άμποτ και την Αλεξάνδρεια.
 
Η εβραϊκή Διασπορά ήταν εκείνα τα χρόνια, εν πολλοίς, αποτέλεσμα των αλλεπάλληλων οικονομικών κρίσεων της Αγοράς, και δεν είναι τυχαίο που ο Σαρκοζί και ο πολύς Αλμπέρ Κοέν (γεννημένος στην Κέρκυρα πάνω στα γεγονότα της "συκοφαντίας του αίματος" του επαίσχυντου πογκρόμ του 1892) είχαν ανάλογη εξέλιξη, εκτός λογοτεχνικής πιάτσας, απο προγόνους που βρήκαν άλλες πατρίδες.Έπαιξε ρόλο και το ράγισμα του χαλιφάτου της Οθωμανικής εποχής, που ήταν ανεκτική σε δημιουργίες Νέων Ιερουσαλήμ.
 
Ωστόσο, όταν  γεννιόταν  ο Πατρίκ Μοντιανό, μερικές δεκάδες επιζώντων απο τα στρατόπεδα, όπως και αλλού, έτσι και στη Θεσσαλονίκη, επέστρεφαν στη γενέτειρα και βρήκαν Δεκεμβριανά, Βάρκιζες και την φριχτή τρομοκρατία ώς τον Εμφύλιο. Μερικοί, επειδή βρέθηκαν στην πόλη τον Νοέμβριο του 1944, στην ιδιότυπη συγκυβέρνηση του ΕΑΜ με το αγγλικό εκστρατευτικό σώμα, πρόλαβαν να πάρουν πίσω μέρος της περιουσίας τους. Οι άλλοι, όχι. Ακόμη αποδύονται σε δικαστικούς αγώνες γιά τους επιστραφεί, εκτός απο οικόπεδα που πληρωσαν και μπορούν να το αποδείξουν,η αξιοπρέπειά τους.  
 
Οι μεσεγγυούχοι, οι συνεργάτες των Γερμανών και τα στελέχη της κατοχικης κυβέρνησης, κατάφεραν να προσεταιριστούν εσωτερικούς μετανάστες και άλλα αναξιοπαθούντα μέλη της διαλυμένης χώρας, ώστε απο την Εβραϊκή παρουσία στην Θεσσαλονίκη, να απομείνει μιά βαθύτατη εμφύλια ρήξη, κυρίως εσωτερικού μονολόγου και πίκρας.
 
Ενώ πλήθος Θεσσαλονικέων μοιρολογάει και τιμά τις μεσοπολεμικές του φιλίες με εβραιόπουλα και αποκαθιστά τη μνήμη τους, οι δημοσιογράφοι που λυσσαλέα ανακάλυπταν προδότες και αντιβενιζελικά "καθάρματα που υπέβλεπαν την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας" δεν χρειάστηκε να επιδείξουν κι άλλον αντισημιτισμό: οι φυλές που κερδισαν κύρος, χρήματα και εξουσία απο τα θύματα της πυρκαγιάς του 17, τα ομόλογα και την περιθωριοποίηση της εβραϊκής φτωχολογιάς στον μεσοπόλεμο, είναι, μεταπολεμικώς, με καμμένα τα αρχεία των δοσιλόγων, η ψύχα της "βαθειάς πόλης" που παράγει μπαγιατισμό, επαίρεται για το παχύ λαμδα της, εμπορεύεται μεταξύ κρίσεων και μπερεκετιών και στην ανάκτηση μέρους της Εβραϊκής παράδοσης, βλέπει ακόμη μιά ευκαιρία προβολης και πλουτισμού.
 
Δε θέλω να αναφέρω άλλα. Τον μήνα που μάζεψαν πρώτη  φορά στην πλατεία Ελευθερίας τους Εβραίους και τους ξεφτέλιζαν ενώπιον κοινού,ένας μετέπειτα διάσημος μαέστρος παντρεύονταν στον΄Αγιο Ελευθέριο με κουμπάρο τον "άγιο των ρεμπέτηδων" Μουσχουντή.Οι απόγονοι εκείνων των φυλών, είναι κοντά στην ηλικία του Πατρίκ Μοντιανό.Η καρδούλα τους το ξέρει και μπορεί να μαρτυρήσει πόσοι  "πατεράδες" σαν τον Αλμπέρ Μοδιανό τους μεγάλωσαν στοργικά, και πόσες "Τρωαδίτισσες" υπήρξαν μητέρες τους. 
 
Αυτά προς το παρόν, επειδή άρχισε το τουμπουρλούκι "δικος μας, Σαλονικιός , ο Νομπελίστας". Ευτυχώς δεν είναι "δικός μας".
 
Η πόλη των προγόνων του δεν έσωσε τους επιγόνους.
 
Το δανεικό αίμα εμποτίζει την πτωχομάνα παντού, και παράγοντες του στυλ "ελεήστε μας επειδή μπατάραμε" θα βολεύονταν με την Αφήγηση ενός συντετριμμένου παιδιού, που ο πατέρας του ήταν καταδότης και μαυραγορίτης. Γιατί όχι, και με την φυσική του παρουσία. Να τον καλοδεχτούν, χωρις καμία πρόθεση να διαβάσουν μιά γραμμή του, και να τον εντάξουν στο Σύστημα το καουμποϊκόν, τιμώντας στο βάθος το φάντασμα του πατέρα του.
 
Ο Πατρίκ Μοδιανό, έκαμε το χρέος του διασχίζοντας ένα στοιχειωμένο παρελθόν. Όσοι Θεσσαλονικείς έκαμαν τον ίδιο, να τον αισθανθούν ως αναπάντεχο συγγενή. Οι άλλοι, στα εμπόρια. Έναν αιώνα, αυτά προσέχουν.
 
 

http://www.thegreekcloud.com

Κατηγορία: 

Σχόλια - Facebook Comments