....

Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΩΡΙΑ 19/30

Πολιτική στα χωριά

 

Περισσότερα από εξήντα χρόνια παρακολουθώ την παραγωγή πολιτικής στα χωριά.

 

Επικοινωνώ με παλαιούς ή νέους φίλους που τα κατοικούν, διατρέχω συχνά τα ψεύτικα, γεμάτα οίηση και απιθανότητες αγροτικά προγράμματα κομμάτων και υποψηφίων, καμιά φορά ως ghost  writer αναγνωρίζω καποια γραμμούλα για την οποία πληρώθηκα και επιβίωσε ,ως χύμα ή τυχαίο σπόλιο σε αλλουνού πρόγραμμα και εξαγγελίες.

 

Έζησα τα τελευταία σπαράγματα της εποχής Παπάγου, τον Καραμανλισμό απο 7 έως 15 ετών, το διάλειμμα της Ένωση Κέντρου και της αποστασίας από τα 16 έως τα 19, την χούντα από τα 19 στα 26 και λοιπά, και λοιπά.

 

Στα πρώτα χρόνια, το πιό σημαντικό πολιτικό επιχείρημα ήταν τα όπλα τα αφημένα σε αποθήκες και παλιές κουζίνες σε παρατημένα σπίτια από την αστυφιλία, όπως της γιαγιάς μου της Αφέντρας. Είχε παλλαιικά ένφιλντ με το μοχλάκι, ένα η δύο στεν, σιδερένια κουτιά με σφαίρες και εκρηκτικά, τελαμώνες και παγούρια, χοντρά μάλλινα κουρέλια από εγγλέζικο μαλλί και σκωροφαγωμένα πουλόβερ καταδρομέων με γυριστό γιακά και αρβύλες, συχνά με εγγλέζικο κλαπέτο που έκρυβε τα κορδόνια.Ανήκαν σε ομάδες των ΜΑΥδων (μονάδων Ασφαλείας υπαίθρου) και στα μεταγενέστερα ΤΕΑ .Υπήρχε οπλισμός ακόμη και από την  εποχή της ΕΟΝ του Μεταξά.

 

Αυτή ήταν η πολιτική γραμμή έως τον Καραμανλή. Ήταν το ένοπλο ή το τέως ένοπλο τμήμα του χωριού, οι νικητές του εμφυλίου που κυβερνούσαν, δηλαδή για την ακρίβεια ζουσαν βουτηγμένοι στη μαύρη φτώχεια, έχοντας κάποια υπόσχεση διορισμού παιδιού ή κάποια υπόσχεση για μαγαζί ή άδεια τρακτέρ.

 

Αυτοί που έφαγαν στο ξύλο και γύριζαν από τις εξορίες δεν ακούγονταν. Άσε που είδα βράδι στα Γιαννιτσά να παίρνουν ένα γείτονα στην  εξορία και ήταν το έτος 1959...

 

Η ΕΡΕ ήταν, παρά τα παρατράγουδα, το πρώτο κόμμα που έμαθαν στα χωριά. Εκεί ήταν έντονη η παρουσία και ο έλεγχος της χωροφυλακής, πίεση στους νέους των χωριών να μη κυκλοφορούν με μαλλούρα, έλεγχος για το καθετί, επειδή στο βάθος παραμόνευε η απαγόρευση εξοδου από την χώρα.

 

Ακόμη και για καντηλανάφτης να πήγαινες, ήθελες πιστοποιητικό.

 

 

Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει δραματικά μετά τις εκλογές του 1958, που ανέδειξαν την ΕΔΑ δεύτερο κόμμα, με 24%, δηλαδή με το ποσοστό που έχει περίπου ο Σύριζα.

 

Μόνο που τότε ήταν ένα σπαταλημένο κεφάλαιο.

 

Υπήρξε έντονη αντίδραση στην επιτυχία αυτή, όχι από την Δεξιά απλώς, αλλά από την παράταξη των νικητών του Εμφυλίου,και την Αυλή, και τον Στρατό και όλους τους ενστόλους.

 

Αχνά, η κατάσταση θύμιζε πτυχές του σήμερα.

 

Όταν έσκασε η ιστορία με την βία και την νοθεία του 1961, παρότι αμφισβητήθηκε έντονα αργότερα( αλλά υπήρξα σε αρκετές περιπτώσεις, μάρτυρας, στα 13, βίας, ξυλοδαρμών, παρεμπόδισης συγκεντρώσεων και αντισυγκεντρώσεων)  τα χωριά αναθάρρησαν και έπαψαν να πιστεύουν πως η ΕΔΑ ήταν ο αριστερός τους μονόδρομος.

 

Εκείνη η έκρηξη που οδήγησε στη νίκη του Κεντρου του 1963/64 και η μετέπειτα δημιουργία ενός «κλίματος Ανδρεϊκων» οδήγησε στην μεταφορά της πολιτικής πράξης κατευθείαν στα χωριά και όχι πια στις πόλεις, αφού οι συνοικίες κρατήθηκαν αριστερές και η δεξια άρχισε να χάνει την πιό σίγουρη συμμαχία της, τους χωρικούς.

 

Αυτήν την επιστροφή στις καλές μέρες της εμφύλιας νίκης την κατάφερε η δικτατορία με το χάρισμα των δανείων και πολλαπλασιασμό των φίλων της δικτατορίας από τους επιβιώσαντες μεταξικούς στους πολυ πιο ένθερμους χουντικους

 

Φτωχές μανούλες γέννησαν τους τέσσερις μεγάλους

Τον Γιώργο Παπαδόπουλο ,τον Παττακό και άλλους.

 

Μια επιστροφή της πολιτικής διαμάχης στις πόλεις ήρθε με την μεταπολίτευση, αλλά δεν κράτησε πολύ. Δεν θα αναφερθώ στα χρόνια που ακολούθησαν, εκτός από μια φοβερή εικόνα που ήταν ζωντανή και υπαρκτή ξεκινώντας το 1981: έβαψαν πράσινη την άσφαλτο με ήλιους του ΠΑΣΟΚ και την κράτησαν πράσινη σε όλη τη δεκαετία του 80, καθώς περίμεναν (και ήρθε) τον γιο του Μεγάλου, του Ανδρέα αυτού που «δεν ήταν άνθρωπος, αλλά χιονάνθρωπος» ο οποίος εγκαινίασε την νέα κοινότητα του χωριού με ένα ψηλό, ανοικονόμητο χώρο συγκεντρώσεων με προσκήνιο, τυπικό κτίσμα της Αλλαής.

 

Σήμερα, για να κόψω με το μαχαίρι τριάντα ενδιάμεσα χρόνια,το μόνο που έχω να σημειώσω εν αμηχανία, είναι πως χωριό και πόλη αμφότερα, έχασαν την μάχη γιά την επικράτηση και την επιρροή στην επικράτεια.

 

Πολύ φοβούμαι μάλιστα πως ενώ στα χρόνια των ΜΑΥδων και της Κορέας άνθρωποι επιχειρούσαν αναμέτρηση με άλλους ανθρώπους, σήμερα οι άνθρωποι έχουν ηττηθεί τελεσιδίκως και στη θέση τους στοιχειοθετήθηκαν παράξενα φυλαχτά, σύμβολα και βρωμερές ψευτιές, τρελά στερεότυπα που δεν πιστεύει μήτε επτάχρονος και πρέπει εμείς να τα καταπίνουμε μαζί με την υπόλοιπη καμήλα της Βακτριανής, με την οποία μας ταΐζουν, αφού της δώσουν πρώτα το κουτόχορτο.

 

http://www.thegreekcloud.com

Κατηγορία: 

Σχόλια - Facebook Comments