....

ΤΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΑΡΑΚΙ : ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ

 

 

Ημουν πρωτάκι και είχε πεθάνει ο Παπάγος.Στη γειτονιά μου, όταν περνούσε αυτοκίνητο, ακόμη και η ποτιστήρα του Δήμου, που την λέγαμε «καμήλα»,γινόταν χαμός από ανθρώπους και παιδιά που απολάμβαναν το θέαμα.Το πέρασμα ενός αυτοκινήτου και το πετροβόλημα του Γιάννη του Σλιάκατα, όταν μας απαντούσε με σπασμένα γαλλικά («βουζαβέ, κεπατρί, κεμακώ, σ΄αγαπώ, σ΄άγαπώ») στο ερώτημα «Γιάννη, πόσες κασίδες έχεις;» ήταν όντως η μόνη δημόσια ψυχαγωγία.
Μέσα στο σπίτι, το ραδιόφωνο, η μάνα μου να σιδερώνει και να συζητούν ,ήρεμα βέβαια, με τον πατέρα μου γιά τον πόλεμο. Ο πατέρας μιλούσε γιά «εγκληματα των κομμουνιστών» και η μάνα ,με το βλέμμα στην τσάκιση, απαντούσε «μπουραντάδες, χίτες και ταγματασφαλίτες».
Δεν χρειάστηκε η «εθνική λήθη» γιά να ξέρω ότι ο πόλεμος ήταν εμφύλιος.Πάντως και οι δύο έγερναν με αγάπη ο ένας στον άλλον, ξεπερνώντας το παρελθόν, φροντίζοντας τον γιό τους που τότε ήταν μοναχοπαίδι.’Ωσπου να τελειώσω το δημοτικό, είχαν γίνει ανεκτικοί και διαλεκτικοί. Στα βιβλία που ανακάλυπτα στο σπίτι δεν υπήρχε μισαλλόδοξο κείμενο.Κυρίως γνώριζα ,μέσα από συγγενείς και γνωστούς την απίστευτη ιδεολογική ποικιλία και τις αβυσσαλέες διαφορές απόψεων που δεν έφταναν ποτέ στην σύγκρουση και στην βρισιά.
Ήμουν περίπου υποχρεωμένος να διαλέξω στρατόπεδο.Όχι δρόμο αρετής και κακίας.Προτίμησα τον στίχο «και πως ο νέος δεξιός/αριστερός γερνάει», από τον στίχο «αριστερή απογείωση και δεξιά προσγείωση»,γιά τυπικούς αισθητικούς λόγους.
Ομολογώ πως τρόμαξα με τις σφραγισμένες αποθήκες δεξιάντζας που περιείχαν πολλές αριστερές συνειδήσεις, καθώς και με τις αναρχοαυτόνομες εκρήξεις πολλών συνεπών συντηρητικών. Στην ουσία όμως καταλάβαινα ότι αυτός ο εμφύλιος ήταν γενικός, δεν περιορίστηκε μόνον στο πεδίο της μάχης.
Στον τόπο αυτόν είναι σύνηθες φαινόμενο να πλένεις τα δόντια σου το πρωί ως Τσουχατσεφσκικός, να γευματίζεις ως μελανοχίτων και να εργάζεσαι ως απολίτικη μπάμια.
Αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι η στρεβλή διαχείριση της εμφύλιας «νίκης» οδήγησε στην συνετή διαχείριση της εμφύλιας «ήττας». Με απλά λόγια, άν αποκαλέσεις κάποιον εαμοβούλγαρο ή κομμουνιστοσυμμορίτη, θα γελάσει με την καρδιά του. Αν τον πείς ταγματαλήτη και πεταλά, θα εξαγριωθεί,άν βέβαια ξέρει την ορολογία.
 
Α, ρε Γιάννη Σλιάκατα, συγγνώμη γιά τις πέτρες που σου έρριξα..
Κατηγορία: 

Σχόλια - Facebook Comments