Κάπου εκεί ανασκουµπώθηκα, άφησα κατά µέρος τις επιφυλάξεις µου και συνέχισα την περιήγησή µου στον εξωγήινο τόπο. Δεν µε χώριζαν παρά λίγα σκαλοπάτια από το έδαφος, έτσι οπλίστηκα µε µπόλικη περιέργεια και κράτησα τα µάτια µου ορθάνοιχτα.

Και τι να πω για όσα αντίκρισα! Ήρθα αντιµέτωπος µε µια εντελώς σουρεαλιστική εικόνα. Αντίκρισα παντού πανύψηλα όµοια κτήρια, σαράντα –ίσως και πενήντα– όροφοι ψηλά, που εκτείνονταν µπροστά µου σε ό,τι χρώµατα µπορείς να φανταστείς: άλλα µπλε κι άλλα άσπρα, µα και ροζ, πράσινα, πορτοκαλί. Όλα τους στρογγυλά –τα πιο ψηλά από αυτά οβάλ, άλλα σε σχήµα αυγού, άλλα σφαιρικά– κι έτσι πολύχρωµα που ήταν έµοιαζαν µε µεγάλες χριστουγεννιάτικες µπάλες. Προχώρησα κοιτώντας αποχαυνωµένος αριστερά και δεξιά όπου βάδιζα, ώσπου έφτασα µπροστά σε δύο µεγάλους κοκκινόχρωµους τρούλους – φάνταζαν όµοιοι µε τα µάτια ενός γιγάντιου σκαθαριού. Έµεινα άφωνος να παρατηρώ την εξωγήινη αυτή µεγαλούπολη και άρχισα να περπατώ στους πολυσύχναστους δρόµους της…

Είµαστε σε θέση να ανακαλύψουµε τα µυστικά της ζωής; Υπάρχει λόγος για να ζούµε ή απλώς αναπνέουµε, ζούµε και πεθαίνουµε; Είµαστε µόνοι µας στο σύµπαν; Μόνοι εκεί έξω; Μόνοι κυρίαρχοι ανάµεσα στα είδη; Υπάρχει Θεός ή όλα δηµιουργήθηκαν στην τύχη;

Όσο το σκεφτόµουν, τόσο περισσότερο βυθιζόµουν στα αναπάντητα ερωτήµατα της ζωής και στα µεγάλα αδιέξοδά της.

Μια απίστευτη ιστορία ανάµεσα στo όνειρα και την πραγµατικότητα. Ο αγώνας να κατανοήσει κανείς τον κόσµο, η αναζήτηση στο όνοµα της ευτυχίας και της ίδιας της ζωής.

Η Φωτεινή είναι µια νεαρή δασκάλα που ζει στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας και αναλαµβάνει να παραλάβει τα κλειδιά ενός σπιτιού το οποίο η µητέρα της κληρονόµησε από µια θεία της και στο οποίο έζησε για λίγο στα παιδικά της χρόνια.

Από την πρώτη της επίσκεψη στο σπίτι αυτό, θα γεννηθούν µέσα της συναισθήµατα που µέχρι τότε δεν γνώριζε ότι υπήρχαν, µια νοσταλγία, µια περίεργη και µυστήρια αίσθηση ότι οι τοίχοι του κρύβουν µια ανείπωτη ιστορία, ένα οικογενειακό µυστικό που φωλιάζει στη σοφίτα και περιµένει για χρόνια να φανερωθεί.

Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται όταν η Φωτεινή πιάνει στα χέρια της ένα χειρόγραφο βιβλίο που η γιαγιά της είχε αφήσει στη µικρή κόρη της, λίγο πριν πεθάνει από καρκίνο στα τριάντα πέντε της χρόνια. Το βιβλίο αυτό είναι η αφορµή για να να ταξιδέψει στην Κρήτη, προκειµένου ν’ ανακαλύψει τι πραγµατικά συνέβη στον παππού της στην Κατοχή και ν’ αναζητήσει τα προσωπικά αντικείµενα της γιαγιάς της που είχε κρύψει κάποτε σ’ ένα µικρό σπίτι δίπλα σ’ ένα ποτάµι.

Και τότε, ανοµολόγητες αναµνήσεις αναδύονται στο φως και η σιωπή σπάει.  Η αγάπη και η απώλεια, η προδοσία και η συγχώρεση στροβιλίζονται, χωρίζονται κι ενώνονται αέναα εκεί όπου σµίγουν οι κόσµοι…

Μια συγκινητική ιστορία για την απώλεια, τον έρωτα και τη λυτρωτική δύναµη της συγχώρεσης, στα δυσκολότερα χρόνια της Κρήτης.

Ο Γέρος του Βουνού φεύγει από τη ζωή. Το Αλαµούτ περνάει στα έµπειρα χέρια του Νίγκα που, καθοδηγούµενος από δυνάµεις χιλιάδες χρόνια ξεχασµένες, καλείται να οδηγήσει τους Ασσασίνους στο αληθινό τους πεπρωµένο.

Η τελεία ξυπνάει, γίνεται γραµµή, που αρχίζει αµείλικτη να σχεδιάζει στον πίνακα του κόσµου. Νέα πρόσωπα καλούνται να µαθητεύσουν στους αναπόφευκτους ελιγµούς της µοίρας. Ο Πέτρος ο Ερηµίτης έχει πολλά να µάθει και ακόµα περισσότερα να ζήσει – ενώ παντοδύναµος έρωτας και απύθµενος πόνος πλέκουν τα νέα του οράµατα, η εσωτερική διαύγεια, η ίδια η σωτηρία του, µπορεί να προέλθει µόνο µέσα από τη γη. Εκεί όπου άνθρωποι εκπροσωπούν την αιώνια αδάµαστη φύση, ελέγχοντας την ύλη.

Καθώς η γραµµή σέρνεται σχεδιάζοντας, σπέρνει νέα πρόσωπα, ο χρόνος και ο χώρος σµίγουν, κάτω από µάτια ερµητικά κλειστά.

Οι Μογγόλοι του Τζένγκις Χαν σαρώνουν τη γη σκορπώντας τον θάνατο και την καταστροφή. Ο Γκοντέι µε τη Χρυσή Ορδή ανοίγει τα µάτια και βλέπει µόνο τον σκοπό του. Θάλασσες από αίµα και ουρανούς γεµάτους κραυγές και ουρλιαχτά πόνου. Αλλά δεν προλαβαίνει να χαρεί τις νίκες του, καθώς η ιστορία τον παρασέρνει σε ταξίδι µακριά από τον εαυτό του. Η γραµµή εδώ σταµατά να σχεδιάζει. Τα λόγια στερεύουν απέναντι στον νέο εχθρό που αναδύεται και µοιάζει ανίκητος. Η αλήθεια είναι πως δεν ζει µόνο το φως κάτω από τη γη, αλλά και το σκοτάδι. Μπορεί ο άνθρωπος να ξέχασε, αλλά αυτοί θυµούνται. Μια οντότητα διαφορετική, απαρατήρητη µέχρι τότε, υψώνει το βλέµµα ψηλά, σε όλα εκείνα που ο άνθρωπος έµαθε, αγάπησε, συνήθισε, βόλεψε και είναι έτοιµη να του τα στερήσει για τη δική της επιβίωση.

Όλη η µαθητεία οδηγεί εδώ. Όλη η γνώση οδηγεί εδώ. Όλα τα πρόσωπα οδηγούνται εδώ, για να δώσουν την τελική µάχη, όπου θα κριθεί η µοίρα του κόσµου όπως τον γνωρίζουµε.